Ο άγιος Σπυρίδων στα Κουρτελέϊκα (φωτό).

Το εξωκκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα ανήκει εκκλησιαστικά-διοικητικά στα Κουρτελέϊκα Γαβαλούς. Είναι πετρόκτιστο σε ρυθμό μονόκλητου ναϊδρίου ενώ κτίσθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα (λίγα μόλις χρόνια πριν τον παλαιό ναό του Αγίου Νικολάου στα Καραχαλέϊκα Γαβαλούς) και πανυγηρίζει  στις 12 Δεκεμβρίου.

Φωτό από το εξωκκλήσι 20 χρόνια πριν...

Και φωτό του σήμερα...

Πριν λίγα χρόνια ανακαινίσθηκε διότι η σκεπή αντιμετώπιζε σοβαρά στατικά προβλήματα ενώ όπως βλέπουμε στο εσωτερικό δεν έχουν γίνει παρεμβάσεις αν και το ταβάνι αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Οι περίοικοι έχουν αναλάβει την φροντίδα της μικρής εκκλησίας αυτής ενώ πολλές φορές όταν ο προσκυνητής είναι εντός του ναού αντικρύζει από τα παράθυρα του πρόβατα να διαβαίνουν έξω από τον ναό ενθυμιζοντας εκείνη την εποχή που ο άγιος Σπυρίδων δεν ήτο μόνο επίσκοπος αλλά και βοσκός αιγοπροβάτων...

Πριν λίγο καιρό προστέθηκε με επιτυχία στο google maps (εδώ) από τον Σπυρίδωνα Σ. Καραχάλιο, οπότε πλέον είναι και πιο εύκολη η πρόσβαση σε όποιον δεν γνώριζε την ακριβή τοποθεσία...

Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά.

466 χρόνια μετά την Άλωση της Πόλη, μέσα στο αιώνια κέντρο της Ορθοδοξίας, στην Αγιά Σοφιά έγινε η τελευταία Θεία Λειτουργία μα συνάμα και η πρώτη μετά από περίπου μισή χιλιετία.....

O παπα Λευτέρης Νουφράκης από τις Αλώνες Ρεθύμνου, υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β΄ Ελληνική Μεραρχία, τη μία από τις δύο Μεραρχίες που συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Την ιστορία του διέσωσε ο Αντώνης Στιβακτάκης όπως την άκουσε από τον παππού του, ο οποίος υπηρετούσε στην ίδια μεραρχία. Η Μεραρχία στο δρόμο προς την Ουκρανία, στάθμευσε στην Κωνσταντινούπολη. Η Πόλη τότε βρισκόταν υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής τον παπα Λευτέρη, μαζί με τον ταξίαρχο Φραντζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, τον λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου είχαν συμφωνήσει να βγουν στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγιά Σοφιά, η οποία ήταν ακόμη τζαμί. Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά έγινε 466 χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης το 1919 , από τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη Κρητικό που υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’ Ελληνική Μεραρχία. Επιβιβάστηκαν στη βάρκα ενός Ρωμιού της Πόλης και αποβιβάστηκαν στην προκυμαία. Ο βαρκάρης τούς οδήγησε στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει, όμως τον καθήλωσε στη θέση του το άγριο βλέμμα του ταξίαρχου Φραντζή. Μπήκαν μέσα με ευλάβεια κάνοντας το σταυρό τους. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγιόν σου εν φόβω…». Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ’ εκείνη τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, φορά το πετραχήλι του και αρχίζει. Δείτε τι ακριβώς συνέβη στο βίντεο της Μηχανής του Χρόνου: Η Αγιά Σοφιά την ώρα της λειτουργίας είχε αρκετούς Τούρκους και κάποιους Έλληνες της Πόλης που βρέθηκαν εκεί. Παρακολουθούσαν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά έχει ολοκληρωθεί. Ο παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Η Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οι οποίοι έχουν αρχίσει να γίνονται επιθετικοί. Είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και διατάζει να τους αφήσουν να φύγουν. Δεν ήταν σοφό, ούτε και προς το συμφέρον της πατρίδας του να σκοτώσουν πέντε Ρωμιούς αξιωματικούς μέσα στην Αγια-Σοφιά. Ο παπα-Νουφράκης και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγια-Σοφιά και κατευθύνονται προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει η βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο, ορμά και χτυπά τον παπα-Νουφράκη στον ώμο. Ο ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο λοχαγός Σταματίου τον αφοπλίζουν. Μπαίνουν στη βάρκα και σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο. Ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οι «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Αγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας».

Το κείμενο ολόκληρο που έγραψε ο Αντώνης Στιβακτάκης με βάση όσα του διηγήθηκε ο παππούς του . Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ηρακλείου Κρήτης «ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ» την 3/6/1998...

Νικόλαος Μακρής ο γιος του οπλαρχηγού Δημητρίου Μακρή...

Γράφει ο Σπύρος Συμεών 
Ο Νικόλαος Μακρής ήταν γιος του Δημητρίου Μακρή, του γνωστού οπλαρχηγού του 1821 που καταγώταν από την Γαβαλού. Γεννήθηκε πιθανότατα στο Μεσολόγγι το 1829, μετά την ανακατάληψη του από τους Ελληνες.

Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού ενώ για ένα διάστημα εστάλη για εκπαίδευση στη Γαλλία. Όταν επέστρεψε από την Γαλλία υπηρέτησε σε επιτελικές αλλά και διοικητικές θέσεις στρατού μέχρι που αποσπάστηκε στη Βασιλική Χωροφυλακή όπου πολύ σύντομα ανέλαβε διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών και Αρχηγός της Χωροφυλακής.
Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 επανήλθε στο στρατό αναλαμβάνοντας αρχικά την στρατηγία της Θεσσαλίας όπου και παρέδωσε στον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο, διότι διορίσθηκε διοικητής της 1ης Μεραρχίας. Στη συνέχεια του πολέμου, διακρίθηκε στη περιοχή του οικισμού Ταράτσα (σήμερα συνοικία της Λαμίας) διασώζοντας την Λαμία από βεβαία κατάληψη και μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του υποστράτηγου.

Καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του, τον διέκρινε το ήθος του, η ακεραιότητα του χαρακτήρα του καθώς και η ευστροφία του, αξίες κάτω από τις οποίες γαλουχήθηκε από μικρό παιδί από τον πατέρα του Δημήτριο Μακρή ενώ έφερε στις πλάτες του επάξια και πλήρως συναισθανόμενος το "βαρύ" όνομα ως ύψιστη κληρονομιά από τον ήρωα πατέρα του.

Μετά την αποστρατεία του συμμετείχε ενεργά στην πολιτική και εκλέχθηκε αρκετές φορές βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, καθώς και διατέλεσε πρόεδρος της αναθεωρητικής Βουλής το 1911, ενώ αμέσως μετά πέθανε και η σορός του μεταφέρθηκε με τιμές στο Μεσολόγγι όπου και ενταφιάσθηκε πιθανότατα στον τάφο του πατέρα του, ενώ ουδέποτε δυστυχώς δεν τιμήθηκε με κάποιο μνημείο από την ελληνική πολιτεία ή κάποιον τοπικό φορέα για την συνεισφορά του...

Ένα θαύμα του Αγίου Χριστοφόρου στην περιοχή της Τριχωνίδας...

Τρία χρόνια υπέφερε όλη η ορεινή  Τριχωνίδα από το κακό που τους βρήκε. Όλα τα ωραία δάση της είχαν γυμνωθεί. Οι πλαγιές που άλλοτε χαιρόσουν να τις βλέπεις και έδιναν οξυγόνο στον τόπο, τώρα ήταν κατάξερες, λες και τις κατάκαψε μεγάλη πυρκαγιά. Οι χωρικοί ζούσαν σε απόγνωση. Το κακό μέρα με τη μέρα χειροτέρευε.

Σαν άλλη πληγή του Φαραώ ένα βρώμικο μαλλιαρό σκουλήκι, χιλιάδες και μυριάδες κάμπιες, εμφανίστηκαν στην περιοχή και κατέτρωγαν τα πάντα. Έμπαιναν μάλιστα και στα σπίτια και τα μόλυναν όλα. Μόνο τα λιόδεντρα και τις κληματαριές δεν πείραξαν. Μπρός στην τρομερή καταστροφή το Δασαρχείο έκανε αναφορά στο Υπουργείο Γεωργίας, και εκείνοαπάντησε ότι πρέπει να γίνει αεροψεκασμός για να σκοτωθούν οι κάμπιες. Θα έπρεπε όμως όλοι οι κάτοικοι και τα ζωντανά τους επί 15 μέρες να απομακρυνθούν από τις εστίες τους, για να μη μολυνθούν από το ισχυρό φάρμακο που θα έριχνε το αεροπλάνο. Το σκέφτηκαν, το ξανασκέφτηκαν και το συζήτησαν ώρες πολλές στις συνελεύσεις τους οι χωρικοί και τελικά συμφώνησαν όλοι τους να ζητήσουν με πίστη τη βοήθεια του Θεού και του αγίου Χριστοφόρου. Την πρόταση αυτή την έκανε ο ευλαβής εφημέριος της κοινότητας Αμπελιών Τριχωνίδας παπα-Γιώργης Κούκης, και τη δέχθηκαν ομόφωνα και ολόψυχα όλοι τους.
Συγκεκριμένα ο παπα-Γιώργης είπε:

– Αδελφοί μου, δεν ξέρουμε γιατί το επέτρεψε αυτό το κακό ο Θεός στα μέρη μας.

Εκείνος πάντως είναι Πάνσοφος, Πανάγαθος αλλά και Παντοδύναμος και μπορεί να τα αλλάξει και να τα διορθώσει όλα στη στιγμή, αν Τον παρακαλέσουμε με πίστη. Καί μην ξεχνάμε ότι εμείς εδώ έχουμε προστάτη μας ισχυρό τον άγιο Χριστοφόρο. Θα τον παρακαλέσουμε λοιπόν με πίστη να πρεσβεύσει στον Κύριο για τη μεγάλη δοκιμασία μας. Τώρα που πλησιάζει και η γιορτή του, και έχουμε και ξωκκλήσι εμείς προς τιμήν του, προτείνω να νηστέψουμε μια βδομάδα όλοι μας, να ξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε όλοι οικογενειακώς με πίστη ανήμερα στη γιορτή του και να τον παρακαλέσουμε να μας γλυτώσει από το κακό που μας βρήκε. Τι λέτε;

– Σύμφωνοι! Συμφωνούμε! φώναξαν με μια φωνή όλοι τους.

Το ξωκκλήσι του αγίου Χριστοφόρου βρισκόταν μέσα σε ωραίο δάσος, το οποίο τώρα ήταν κατάξερο από την κάμπια. Τη μέρα της γιορτής του οι πιο πολλοί χωρικοί στέκονταν ευλαβικά απ’ έξω, διότι είχε γεμίσει από νωρίς. Πρόσεχαν με θέρμη ψυχής και αφοσίωση στη θεία Λειτουργία και κοινώνησαν ετοιμασμένοι ψυχικά όλοι τους. Λες και δεν ζούσαν στη γη όλη την ώρα της Λειτουργίας. Οι ψυχές τους πετούσαν προς τον ουρανό. Το ίδιο και στην Παράκληση που έψαλαν προς τον άγιο Χριστοφόρο στο τέλος με συγκίνηση και με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους, παρακαλώντας τον να μεσολαβήσει στον Κύριο για να απαλλαγούν από τις καταστρεπτικές κάμπιες.

Καθώς επέστρεφαν από το ξωκκλήσι μέσα από το κατεστραμμένο δάσος λυπημένοι για το θέαμα που έβλεπαν, αλλά και γεμάτοι ιερά συναισθήματα από όσα έζησαν στη Λειτουργία και στην Παράκληση, βλέπουν ξαφνικά ένα σύννεφο από φτερωτά έντομα να κατεβαίνει από τον ουρανό και να πέφτουν επάνω στις κάμπιες.

Μερικοί νεότεροι έτρεξαν και πλησίασαν να δούν από κοντά τα έντομα αυτά. Όλα είχαν το ίδιο ακριβώς μέγεθος. Έμοιαζαν σαν μια πολύ μεγάλη χρυσόμυγα.

Τα φτερά τους ήταν χρυσά και μπροστά τους είχαν μια τσιμ πίδα σαν ψαλίδα, με την οποία έκοβαν στα δύο την κάμπια, και αυτή ψοφούσε αμέσως. Τα φτερά τους τα κάλυπτε και δεύτερη χρυσοντυμένη σκληρή φτερούγα.

– Ελάτε να δείτε! Τρέξτε να δείτε! φώναζαν προς όλους. Ελάτε! Δεν πέρασαν ούτε δυό ώρες από την προσευχή μας στον Κύριο και στον Άγιο, και το θαύμα έγινε!Γιά κοιτάξτε πως κόβουν στη μέση τις κάμπιες και τις εξολοθρεύουν!

Πλησίασαν όλοι και έβλεπαν με θαυμασμό τα χρυσοντυμένα έντομα που σκότωναν αμέσως τις κάμπιες.

– Είμαι ογδόντα πέντε χρονών, είπε κάποιος χωρικός, και μεγάλωσα και έζησα στο δάσος, στα χωράφια, γεωργός και κτηνοτρόφος· τέτοιο έντομο δεν ξαναείδα ποτέ στη ζωή μου!

– Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου μας! φώναζαν άλλοι και σταυροκοπιόντουσαν.

– Ο Άγιός μας είναι θαυματουργός, έλεγαν συγκινημένοι όλοι, μεγάλη η χάρη του, αρκεί να πιστεύουμε.

Στο μεταξύ τα χρυσοντυμένα έντομα δουλεύοντας συνέχεια ξεκαθάρισαν όλη την περιοχή από τις κάμπιες μέσα σε μια βδομάδα και έφυγαν προς τον ουρανό απ’ όπου είχαν κατέβει, χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος τους και χωρίς να πάθει τίποτε κανένα από αυτά. Πολλοί που έζησαν το γεγονός το θυμούνται ακόμη, και ας πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Καί το διηγούνται δοξάζοντας τον Θεό και τον άγιο Χριστοφόρο, που με τη χάρη του πρασίνισε και πάλι η ορεινή Τριχωνίδα.

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 

“Ο ΣΩΤΗΡ” 

 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Ενα θαυμαστό γεγονός με την Θεία Κοινωνία στην Γαβαλού Αιτωλοακαρνανίας

Του Σ.Σ.Κ στην Romfea.gr.

Αυτό το διάστημα δεν είναι λίγοι αυτοί που προσβάλουν ή έστω προσπαθούν να προσβάλουν τα ιερά και όσια της πίστεώς μας. Μέσα στα όσα λένε αφήνουν να πλανώνται διάφορα γύρω από το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ή αλλιώς της Θείας Ευχαριστίας.

Δεν είναι όμως λίγες οι μαρτυρίες που είναι καταγεγραμμένες από Αγίους πατέρες που κατά την ώρα της Θείας Ευχαριστίας έβλεπαν αυτό που πραγματικά ισχύει.

Τον άρτο και τον οίνο όχι συμβολικά ως Σώμα του Αίμα Χριστού αλλά έβλεπαν ζωντανά μπροστά τους μέσα στο Άγιο Ποτήριο Σάρκες και Αίμα Χριστού διότι το Άγιο Πνεύμα σε κάθε Θεία Λειτουργία κατεβαίνει επί της Αγίας Τραπέζης και μετατρέπει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Αν ο καθένας μας αυτό το έβλεπε όμως οφθαλμοφανώς ολιγόπιστοι έτσι όμως είμαστε ποιος θα κοινωνούσε; Ποιος θα γινόταν ένα με τον Έναν;

Πέρα από τους Αγίους πατέρες όμως δεν ήταν λίγοι οι αυτοί που είδαν κάτι αντίστοιχο και το κατέγραψαν αλλά και είδαν και να έζησαν θαυμαστά γεγονότα γύρω από την Θεία Κοινωνία.

Έτσι λοιπόν πριν περίπου 17 χρόνια στην κομωπολη της Γαβαλούς η οποία βρίσκεται πλάι στην λίμνη Τριχωνίδα είδαμε και βιώσαμε ένα θαυμαστό γεγονός που λίγοι το ξέρουν αλλά ίσως ήρθε η ώρα να το μοιραστώ κι εγώ μαζί σας.

Η γιαγιά μου η Σπυριδούλα Δ. Καραχάλιου μια ταπεινή πιστή γριούλα με αγαθή καρδιά ταλαιπωρημένη από τις δυσκολίες της ζωής των προηγούμενων δεκαετιών τα τελευταία τότε χρόνια πάσχιζε από διάφορες ασθένειες και κάποιες ήταν χρόνιες, λογικό ίσως για κάποιο άτομο που υπερβαίνει τα 80 θα μου πει κανείς και θα συμφωνήσω.

Το σώμα της από τις κακουχίες και την δύσκολη ζωή στα χωράφια και στα πρόβατα είχε σκεβρώσει όπως το αναφέρουμε στην Αιτωλοακαρνανία εμείς.

Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με τις εικόνες του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ όπου κι αυτός εικονίζεται σκεβρωμένος με ένα μπαστούνι κάπως έτσι και η γιαγιά Σπυριδούλα σκεβρωμένη με ένα μπαστούνι τρυγιρνούσε και τα μοναδικά βιβλία τα οποία διάβαζε ήταν κάποια μικρά βιβλιαράκια με βίους Αγίων ενώ δεν έπαυε να νουθετεί την μητέρα μου να μας βάζει εμάς τα παιδιά της να κάνουμε προσευχή και μετάνοιες.

Το πλήρωμα του χρόνου όμως είχε φτάσει ή μάλλον πλησίαζε καλύτερα. Η πολύπαθη από τις ασθένειες γιαγιουλα Σπυριδούλα ή αλλιώς όπως την φωνάζανε η Καραχάλου άρχισε να καταπέφτει στο κρεββάτι και να ταλαιπωρείται κι από άλλες ασθένειες ενώ άρχιζε και μιας μορφής άνοια μέχρις ότου κάποια στιγμή δεν μπορούσε παρά μόνο απλά να σηκώνεται "όρθια" στο κρεββάτι και τίποτα παραπάνω.

Ήταν ένα κάπως κρύο πρωινό που ο παππούς μας ο Σπυρίδων Ε. Καραχάλιος μας τηλεφώνησε και μας ανέφερε πως η γιαγιά δεν είναι καλά.

Αν και ξύπνησε δεν ανοίγει καν τα μάτια της ενώ σχεδόν δεν ανταποκρίνεται και ο γιατρός του χωριού που είχε ειδοποιηθεί ανέφερε ότι μάλλον μέχρι εκεί ήταν το καντηλάκι της.

Αμέσως ενημερώσαμε τον παπαΧριστόφορο τον εφημέριο της Γαβαλούς για να έρθει να την κοινωνήσει ενώ αναχωρήσαμε κι εμείς για το χωριό.

Όταν φτάσαμε με θλίψη αντικρύσαμε την γιαγιά που την είχαν ανασηκώσει στο κρεβάτι και ήταν κουκουλωμενη με κουβέρτες δίπλα στο τζάκι για να μην κρυώσει.

Όσο κι αν τις μιλήσαμε καμιά απόκριση δεν πειράζει. Ενώ τα μάτια ερμητικά κλειστά σα να ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο σα να μην είχε ξυπνήσει δεν ξέρω πως να το εκφράσω με λόγια.

Εμείς στεναχωρημένοι αρκετά σαν εγγόνια της προσπαθούσαμε να την κάνουμε να αντιδράσει μιλώντας της διότι ακόμη και τις στιγμές της άνοιας επειδή ήμασταν τα αγαπημένα της εγγόνια πάντα μας αναγνώριζε αλλά τώρα καμιά απόκριση. Ήταν μια ζωντανή-νεκρή.

Το κουδούνι χτυπάει και ανοίγουμε την πόρτα κι ο παπάς βουβά ανεβαίνει με το Άγιο Ποτήριο στα χέρια και καθώς μπαίνει στην πόρτα του δωματίου η οποία απείχε περίπου 1.5 μετρό από το κρεβάτι που στεκόταν η γιαγιά Καραχάλου ξαφνικά τα μάτια της γιαγιούλας ανοίγουν.

Ορθάνοιχτα τα μάτια της ενώ για ώρες δεν άνοιγαν με τίποτα, την στιγμή που ο παπάς μπήκε στο δωμάτιο με το Άγιο Ποτήριο.

Μα δεν ήταν μόνο τα μάτια τα οποία άρχισαν να λάμπουν αλλά και η ίδια προσπαθούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι καθώς είχε πλησιάσει ο παπάς για να ασπασθεί το χέρι του και έκανε κινήσεις όπως όπως για να σηκωθεί ενώ ο παπάς έσπασε την σιωπή του και της λέγει "μην σηκώνεσαι θειά Σπυριδούλα, μην στεναχωριέσαι όλα καλά, κάτσε όπως είσαι, δεν πειράζει...".

Και τότε ηρέμησε η γιαγιούλα και κάθησε ήρεμα όπου και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων και τα μάτια της από τότε έλαμπαν για πολλές μέρες ενώ πότε δεν ξανασυνέβει κάτι παρόμοιο. Αυτό το περιστατικό δεν το είδα μόνο εγώ αλλά και ολόκληρη η οικογένεια μα και ο παπάς..ο παπάς βέβαια θα είχε δει πολλά παρομοια οπότε δεν του έκαμε εντύπωση...

Και πέρασαν 2 και πλέον χρόνια ώσπου η γιαγιά Καραχάλου εκεί που κανείς δεν το περίμενε πέταξε ψηλά σε Αυτόν που υπεραγαπούσε.

Μάλιστα κατά την ημέρα της Κοίμησης της Νοέμβριος μήνας άρχισε να βρέχει καταρακτωδώς και η πρόγνωση της ΕΜΥ ήταν πως σε όλη την επικράτεια της χώρας ένα κύμα κακοκαιρίας θα απλωνόταν.

Όμως το πρωί λίγο πριν έρθει ο παπάς στο σπίτι για να τελέσει τρισάγιο και να την συνοδέψει έως την εκκλησία σταμάτησε να βρέχει και βγήκε λιακάδα η οποία θύμιζε καλοκαιρινή ημέρα και κράτησε έως και λίγη ώρα μετά την ταφή της όπου άρχισε και πάλι η κακοκαιρία κάτι που δεν είχε σταματήσει βέβαια στις γύρω περιοχές.

Τα θαύματα που επιτελούνται καθημερινά είναι πολλά και πολυάριθμα κάποια μάλιστα δεν γίνονται διακριτά.

Πολλά όμως διδάσκουν και βοηθούν. Και πολλά από αυτά προέρχονται γύρω από την Θεία Κοινωνία.

Χιλιάδες οι αναφορές σε θαύματα τέτοια μέσα σε νοσοκομεία με ετοιμοθάνατους και βαριά ασθενείς. Η θεία Κοινωνία αποτελεί την πεμπτουσία της μυστηριακής ζωής των χριστιανών.

Ακόμη κι αν κάποιοι δεν πίστευαν στον Χριστό κανείς δεν είχε φτάσει στο σημείο να προσβάλει αυτό το μυστήριο μέχρι πρότινος.....

Χριστός Ανέστη...!!
Αληθώς Ανέστη...!!

Πηγή: romfea.gr

Ο φόβος σε υποτάσσει σε αυτόν που στον προκαλεί, μα ο Χριστός σε ελευθερώνει

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
Πολλές φορές διδάσκεσαι από τα απλά και τα λιτά. Δεν χρειάζεται να είναι πάντοτε λόγια μέσα από ένα συναξάρι αλλά ούτε και να σκέφτεσαι μονόπατα διότι έτσι δεν μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια.

Πολλές φορές μια τυχαία συνάντηση ελάχιστων λεπτών μπορεί να σου ξυπνήσει μνήμες αλλά και να σε διδάξει χωρίς να χρειαστεί να σου πει και πολλά.

Έτσι και σήμερα ο ταπεινός παπαΣτέφανος που τον ρώτησα κάτι σχετικό μετά γενόμενα, μου ανέφερε εν μέσω άλλων λόγων κι ένα απόφθεγμα του Τζώρτζ Όργουελ:

"Για να ελέγξεις ένα λαό πρέπει να γνωρίζεις τους φόβους του. Ο πρώτος φόβος που νιώθει ο άνθρωπος είναι να βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Μόλις γίνει σκλάβος του φόβου του, τότε έρχεται ............ να τον "σώσει" ώστε να τον υποτάξει στην εξουσία του", και ολοκλήρωσε λέγοντας μου ότι τα σχέδια αυτά τα χαλάει η πίστη και το βίωμα του χριστιανού.

Οπότε μου λέει απλά μείνε στην πίστη σου κι άσε τις σειρήνες να κράζουν όποιον φόβο θέλουν.

Ο Χριστιανός δεν φοβάται ούτε στερείται ελπίδας διότι ο Χριστός δεν φέρνει φόβο ούτε μιλάει για αυτόν παρά μόνο για Αλήθεια κι Ελευθερία.

Αυτά τα λόγια όμως μου έδωσαν εναύσματα, πολλά όμως...

Ο Τρωρτζ Όργουελ ή αλλιώς όπως ήταν το πραγματικό του όνομα ο Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ ήταν γνωστός Βρετανός συγγραφέας ο οποίος πέθανε σε ηλικία 47 ετών το 1950, έζησε δηλαδή την έξαρση της ισπανικής γρίπης στην Ευρώπη καθώς επίσης και μιας άλλης γρίπης της χιτλερικής η οποία κατασπάραξε κάθε ανθρώπινη ελευθερία και ελπίδα...

Γνωστός για το συγγραφικό του έργο αλλά και για την συνειδητότητα που κατείχε έναντι των κοινωνικών ανισοτήτων μα και την αντίθεση του στα ολοκληρωτικά καθεστώτα πέρασε στην ιστορία για πολλά αποφθέγματα τα οποία όμως δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστά στον ελλαδικό χώρο...

Αγγλικανός στο θρήσκευμα...
Προφητικός στα έργα του...

Στο προαναφερόμενο απόφθεγμα το οποίο παρέθεσα αφαιρόντας μόνο μια λέξη για να μην θεωρηθεί "επαναστατικό" μπορεί να διακρίνει κανείς την φαυλότητα της ανθρώπινης ιστορίας.

Τον άνθρωπο μπορείς να τον διαλύσεις αν του αφαιρέσεις την ελπίδα. Μπορείς να τον φτάσεις πέρα από τα όρια της τρέλας αν του στερήσεις την ελπίδα.

Μα γίνεται αυτό το πράγμα; Να στερήσεις την ελπίδα από κάποιον; Αφού η ελπίδα πηγάζει μέσα από τον νου και την σκέψη του ανθρώπου και την σκέψη του ανθρώπου δεν μπορεί κανείς να την ελέγξει...

Νομίζεις...

Η ελπίδα καταργείται όταν σε κάθε φόβο του ανθρώπου αντί να του δίνεις ελπίδα του διασπείρεις νέο φόβο και πάλι σε κάθε ηλιαχτίδα ελπίδας του διοχετεύεις φόβους ώστε να θολώνει τον νου του και να χάνει την ελπίδα αλλά και να μην μπορεί να διακρίνει την αλήθεια μέσα από τον φόβο του.

Εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι όταν ο άνθρωπος κυριεύεται από φόβο δύσκολα μπορεί να αντικρύσει την αλήθεια, οπότε εκεί μπορείς να τον κατευθύνεις εσύ στην αλήθεια ή στην "αλήθεια".

Επιλέγεις εσύ ποιο είδος αλήθειας από τα δύο επιθυμείς να πλασάρεις...

Και φυσικά όταν αυτός ο φόβος ξεφεύγει από το ατομικό σε εθνικό επίπεδο τότε έρχεται το κράτος ακόμη κι αν γνωρίζει πως η αλήθεια είναι δυσοίωνη να δώσει ελπίδα ώστε να αναπτερώσει το ηθικό και την ψυχολογία των πολιτών του.

Κι αυτό το είδαμε αρκετές φορές στην ιστορία της χώρας μας μιας και σε πολέμους και προσπάθειες ανεξαρτητοποίησης και διωγμού κάθε είδους ζυγού από τους ώμους του λαού του έδωσε ελπίδα μέσα από πρόσωπα αλλά όχι μόνο...

Όπως κατά την ελληνική επανάσταση το τότε "κράτος" αναπτέρωνε το ηθικό των επαναστατιμένων Ελλήνων κι αν οι αριθμοί δεν έβγαιναν και υστερούσαν οι Έλληνες από τους Τούρκους απέδιδε ελπίδα βοήθειας από βόρεια...η οποία ποτέ δεν έφτασε αλλά η ελπίδα έδωσε ώθηση και δύναμη πάλης για το ποθητό, την ελευθερία.

Την ελευθερία είναι αυτή που επιζητεί ο άνθρωπος πάντοτε.

Εκεί ανασαίνει εκεί λυτρώνεται εκεί μεγαλουργεί αρκεί η ελευθερία να είναι πραγματική κι όχι κάτι άλλο καλυμμένο υπό του πέπλου της λέξης της ελευθερίας αλλά ούτε και να υπάρχει ασυδοσία ελευθερίας διότι εκεί παύεις να σέβεσαι την ελευθερία του άλλου καταπατώντας την.

Ξέρεις όμως κάτι; Ο χριστιανός, ο πραγματικός χριστιανός, αυτός που έχει πίστη δεν χρειάζεται κανέναν να του δώσει Ελπίδα αλλά ούτε και το ιδανικό της Ελευθερίας, διότι η Ελπίδα και η Ελευθερία δεν αποτελούν μόνο αξίες στην ζωή του χριστιανού αλλά είναι βίωμα ζωφερό.

Η ζωή του είναι Ελευθερία έστω κι αν τον έχουν δεσμευμένο διότι τα υλικά δεσμά δεν είναι τίποτε μπρος στην πίστη του και την δύναμη της ψυχής του αλλά και την Ελπίδα που γεννήθηκε μέσα του την ημέρα της βαπτίσεως του.

Θυμάστε τα μαρτυρολόγια; Θυμάστε τα βασσανηστήρια στα οποία υπέβαλαν για να καταπνίξουν τους μάρτυρες με φόβο ώστε να τους αφαιρέσουν την ελπίδα και μετά ως σωτήρες εμφανίζονταν πάλι και υποσχόμενοι να τους λυτρώσουν από τα βάσσανα οι οποίοι οι ίδιοι τους υπέβαλαν τους υπόσχονταν σωτηρία από αυτά αλλά και αξιώματα και θησαυρούς αρκεί και μόνο να απαρνηθούν τον Χριστό.

Μάταια όμως διότι δεν τους κυρίευε κανένας φόβος ώστε να μην μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια ώστε έτσι να χάσουν την ελπίδα αλλά και την πνευματική τους ελευθερία.

Την στιγμή που θα απαρνιώντουσαν τον Χριστό τότε ερχόταν το σκοτάδι και τους κυρίευε ο φόβος χάνοντας κάθε ίχνος ελπίδας αλλά και ελεύθερης βούλησης την οποία απλόχερα μας χάρισε ο Πανάγαθος Θεός.

Αν διαβάσετε στα συναξάρια και στα μαρτυρολόγια κάποιοι έκαναν πίσω την τελευταία στιγμή διότι πλανήθηκαν και ξάφνου έχασαν την ελπίδα και την πραγματική ελευθερία τους μιας και πλανήθηκαν ως προς το υπαρκτό της Αλήθειας και ηττήθηκαν μπροστά στα φθαρτά αξιώματα των βασσανιστών τους.

Υπήρξαν όμως κι αυτοί που δεν υπέκυψαν και δεν πλανήθηκαν διότι γνώριζαν την Αλήθεια, δεν δείλιασαν ούτε φοβήθηκαν ώστε να θολώσουν και να μην μπορέσουν να διακρίνουν την Αλήθεια και αυτό διότι είχαν γερή πίστη μέσα τους.

Άκουσες άνθρωπε; Γερή πίστη...

Πίστευε και μην πάρεις ποτέ τα μάτια σου από το Φως διότι κάθε φόβο σου θα τον μετατρέψουν σε θα Άσιμο κίνδυνο για να θολώσουν τον νου σου και ως λητρωτές θα εμφανιστούν ώστε μετά να σε οδηγήσουν αυτοί στα νερά τα δικά τους που και φουρτουνιασμένα να είναι αν σε προστάξουν γαλήνια εσύ θα τα δεις...

Οπότε κλείσε άνθρωπε τα αυτιά σου στις σειρήνες για να μην στερηθείς την ελευθερία ένεκα του φόβου που ίσως κάποιοι στην ζωή σου προσπαθήσουν να σου διοχετεύσουν ώστε να σου στερήσουν κάθε ελπίδα και μετά να έρθουν οι ίδιοι που σου την στέρησαν να σου παράσχουν μια ελπίδα στα δικά τους μέτρα και σταθμά...!!

Μην τα λογαριάσεις αυτά γιατί το Φως νικάει το σκοτάδι κι ο Χριστός τον καθε φόβο...

Αν πιστεύεις τότε ήδη το ξέρεις... αλλιώς πίστεψε και θα το μάθεις.

Χριστός Ανέστη...!!


Πηγή:romfea.gr