Κάποτε, ένα ποντικάκι, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. “Τι λιχουδιά άραγε κρύβει εκείνο το πακέτο”, αναρωτήθηκε. Όταν οι δύο αγρότες το άνοιξαν, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε το ποντικάκι, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο! “Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!”. Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: “Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: “Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”. Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: “Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ”.
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: “Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”. Και το βόδι απάντησε: “Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου”.
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος, γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας.
Την επόμενη νύχτα, ένας θόρυβος, σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι… Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό και ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες. Έτσι, ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα. Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες έρχονταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά όμως η γυναίκα πέθανε και στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι. Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε-έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
Το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν, είναι ότι χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο. Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ’ αυτό το πλοίο που λέγεται “ζωή” και ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας. Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος. Αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο…
Και για όσους δεν κατάλαβαν, εμείς είμαστε τα ποντικάκια, εμείς όμως είμαστε και οι κότες, εμείς και τα γουρούνια, εμείς και τα βόδια. Γι’ αυτό καλά να πάθουμε, για να μάθουμε πως είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.
Έτσι έχει η ιστορία και εάν κάτι από όλα αυτά μας φαίνεται γνώριμο, ας κάνουμε ότι μπορούμε για να βελτιώσουμε ή ν’ αλλάξουμε την κατάσταση, ποτέ δεν είναι αργά…
Γιάννης Σαπουνάκης
