Ο Κοκκινολαίμης και ο Σταυρωθείς Χριστός... Ιστορίες και παραδόσεις του Πάσχα (2)

 

Μέρες που είναι όλοι έχουμε ακούσει θρύλους και παραδόσεις που είναι συνυφασμένοι με την περίοδο του Πάσχα. Έτσι κι αυτή εδώ με τον κοκκινολαίμη η οποία αναφέρεται στο λόγο που αυτό το συμπαθητικό πουλάκι ονομάσθηκε κοκκινολαίμης. 

Λέγεται, λοιπόν, πως το πουλάκι αυτό αρχικά είχε άσπρο λαιμό και στήθος μα όταν αντίκρισε το σταυρωμένο Χριστό, Τον ευσπλαχνίστηκε βλέποντάς Τον να του πληγώνει το κεφάλι το ακάνθινο στεφάνι και για να του γλυκάνει τον πόνο Του, αφαίρεσε με το ράμφος του ένα αγκάθι από το κεφάλι Του. 

Τότε, όμως, κάποιες σταγόνες απ’ το Θείο Αίμα έπεσαν στο λαιμό και στο στήθος του και από τότε αυτά βάφτηκαν και παρέμειναν κόκκινα.

Κι αυτό για να φανεί πως όλη η Πλάση συμμετείχε πονώντας για το Θείο Πάθος που αν και ήταν το σχέδιο Του Θεού, ο άνθρωπος τον οδήγησε σε αυτό. Στην Σταύρωση. 

Ευτυχώς όμως μετά ήρθε η Ανάσταση. Ευτυχώς όχι για τον Χριστό. Αυτός ήτο Αθάνατος αλλά ευτυχώς για τον άνθρωπο γιατί πλέον έτσι μπόρεσε να βρει ξανά την ελπίδα μα και την παλιά του αίγλη.

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗΣ

                                                

Ο Χριστός επάνω 

είναι στο σταυρό

και τον καλογιάννο

φέρνει η στράτα εδώ.

Αγκαθοστεφάνι

ο Χριστός φορεί,

το ‘βαλαν οι πλάνοι,

το ‘βαλαν μιαροί.

Πάει τ’ αθώο πουλάκι 

στο Δημιουργό,

βγάζει έν’ αγκαθάκι

με ραμφί γοργό.

Τ’ άγιο Αίμα γύρα

το πουλί βαρεί

κι άλυκη πορφύρα

στο λαιμό φορεί.

Βασισμένο στο βιβλίο: "Φυτά, πουλιά & ζώα του τόπου μας - Μύθος & λαϊκή παράδοση"

Ο θρύλος του χελιδονιού... Ιστορίες και παραδόσεις του Πάσχα (1)

Μέρες που έρχονται ας δούμε κάποιες παραδόσεις που σχετίζονται με τις τελευταίες μέρες του Χριστού πάνω στην Γη. Παραδόσεις που πλάσθηκαν αγνά μέσα στους αιώνες με αγνές προθέσεις στα χείλη γιαγιάδων...

Λέγεται ότι όταν ο Ιησούς ήταν παιδί, που ζούσε στη Ναζαρέτ, έπαιζε με άλλα παιδιά της ηλικίας του, φτιάχνοντας πήλινα πουλιά. 

Τα έβαζε δίπλα στο ποτάμι με τα φτερά τους απλωμένα και απολάμβανε τα δημιουργήματά του.

Κάποια μέρα, πέρασε ένας Φαρισαίος και τον ρώτησε θυμωμένος:

- Τι κάνεις εκεί, κακό παιδί;

Και όταν ο Φαρισαίος θέλησε να συντρίψει τα πουλιά του πηλού, ο Ιησούς τα άγγιξε με τα μικροσκοπικά του χεράκια, γεμάτα συμπόνια και αγάπη. 

Ζωντάνεψαν τα πουλιά και πέταξαν μακριά, χωρίς ο Φαρισαίος να μπορεί να τα καταστρέψει. 

Έγιναν χελιδόνια και στην αρχή ήταν γκρίζα. 

Πέταξαν στην ταράτσα ενός σπιτιού, όπου έφτιαξαν τη φωλιά τους, για να προστατευθούν. 

Από τότε έχτιζαν φωλιές στα σπίτια των ανθρώπων.

Αργότερα, όταν ο Ιησούς μεταφέρθηκε στο Γολγοθά, για να τον σταυρώσουν, τα πιστά πουλιά Τον ακολούθησαν με κραυγές πόνου. 

Δεν ήξεραν πώς να Τον βοηθήσουν και άρχισαν να βγάζουν τα αγκάθια από το στέμμα, που τρυπούσαν το θεϊκό μέτωπο. 

Όταν ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό, τα χελιδόνια έκλαψαν και φόρεσαν ένα πένθιμο ρούχο: το χρώμα τους άλλαξε, από γκρι σε μαύρο.

Λέγεται επίσης ότι o Iησούς καρφωμένος επάνω στο σταυρό, διψούσε πολύ. 

Αλλά ένας στρατιώτης δεν του πρόσφερε τίποτα άλλο παρά ένα σφουγγάρι μουσκεμένο σε ξύδι, από το οποίο ο Κύριος δεν ήπιε. 

Βλέποντας αυτό, ένα χελιδόνι ήρθε στο σταυρό και του έριξε στα χείλη με το ράμφος του,  

μια σταγόνα νερό. 

Ο στρατιώτης το παρατήρησε και προσπάθησε να το σκοτώσει με βελάκια, αλλά απέτυχε. 

Ήρθε πάλι το χελιδόνι, με τη δεύτερη σταγόνα και πάλι ο στρατιώτης δεν το πέτυχε με το βέλος. 

Μα το χελιδόνι ήρθε και τρίτη φορά και τότε τρυπήθηκε από το βέλος του στρατιώτη.

Από τότε, το χελιδόνι θεωρείται ιερό πουλί ανάμεσα στους ανθρώπους και κανείς δεν πρέπει να καταστρέφει τη φωλιά του.

Πηγή: Ο θρύλος του χελιδονιού (fb)

Η ΠτΔ Κατερίνα Σακελλαροπούλου στην Γαβαλού για τις εκδηλώσεις μνήμης του ολοκαυτώματος της Μακρυνείας.

 

Αποδέχτηκε την πρόταση του δημάρχου Αγρινίου η ΠτΔ Κατερίνα Σακελλαροπούλου να παραστεί στις φετινές εκδηλώσεις μνήμης του ολοκαυτώματος της Μακρυνείας που λαμβάνουν χώρα στην Γαβαλού.

Αναφερόμενη στο γεγονός αυτό, δεσμεύθηκε να δημιουργηθεί μνημείο σε κεντρικό σημείο της Μακρυνείας για τα θύματα του ολοκαυτώματος της Μακρυνείας. 

Επίσης αναφέρθηκε στο γεγονός της πρώτης επίσκεψης στα χώματα που γεννήθηκε, έζησε και ανατράφηκε αλλά και πέθανε ο μεγάλος οπλαρχηγός Δημήτριος Μακρής με ιδιαίτερη συγκίνηση ενώ διαβεβαίωσε ότι θα κάνει ότι είναι απαραίτητο για την εγχώρια και διεθνή αναγνώριση του ολοκαυτώματος της Μακρυνείας ώστε να καταδειχτεί ένα τέτοιο φρικιαστικό γεγονός ως έγκλημα πολέμου.

Μπορεί το παραπάνω γεγονός να είναι απλά για το εθιμοτυπικό της πρωταπριλιάς αλλά μπορεί όντως αν θέλουν οι τοπικοί άρχοντες να αναδείξουν το γεγονός του ολοκαυτώματος της Μακρυνείας με ποικίλους τρόπους. Σε έναν τόπο που η ιστορία επισκιάζεται από πανυγηρια και μόνο καλό είναι πριν να είναι αργά και πέσουν στην λήθη πολλά ζητήματα να αδράξουμε την ευκαιρία της πολυδιάστατης ανάδειξης τους.

Καλή πρωταπριλιά 😇😈