Αφιέρωμα στην Έξοδο του Μεσολογγίου, οι άγνωστες πτυχές της...

Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο

 για να δείτε το αφιέρωμα 

-->  exodos <--

"Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του χθες και του σήμερα, πάντοτε με το βλεμμα στην Ανάσταση.

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Ξημέρωσε του Λαζάρου, η πλάση όλη αρχίζει να αλλάζει. Ο φίλος του Χριστού ξεπροβάλει ξανά στην ζωή μόνο με ένα πρόσταγμα του Κυρίου του θανάτου και της ζωής, του ενός και μοναδικού Θεού.

Τέτοια μέρα το Μεσολόγγι γιορτάζει, μπορεί οι γιορτές να έχουν και επιμνημόσυνος χαρακτήρα αλλά έχουν και δοξαστικό προς τους ήρωες προμάχους της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου.

Η Romfea.gr πάντα το διήμερο αυτό έκανε ιδιαίτερο αφιέρωμα για να τιμήσει τους ήρωες στους οποίους χρωστάμε εν μέρει την ελευθερία μας.

Σήμερα εορτάζει ο κοιμητηριακός ναός του Μεσολογγίου ενώ σε όλες τις εκκλησίες πραγματοποιούταν θεία λειτουργία και οι καμπάνες ηχούσαν συνεχώς.

Φιλαρμονικές, επίσημοι, πρέσβεις, ένοπλοι αξιωματικοί, αγήματα τριγυρνούσαν σε όλα τα σημαιοστολισμένα δρομάκια του Μεσολογγίου.

Επιμνημόσυνη δέηση από τον ίδιο τον μητροπολίτη αμέσως μετά την θεία λειτουργία μπροστά σε Μ ημέρα Φιλελλήνων μα και στο μνημείο-μνήμα του Ιωσήφ Ρωγών, του επισκόπου των Ελεύθερων Πολιορκημένων όπως τους ονόμασε ο Διονύσιος Σολωμός...

Δεν έχει μόνο σήμερα δοξαστικό χαρακτήρα ο εορτασμός αυτός αλλά και τότε δύο αιώνες περίπου πριν όταν ξημέρωσε Σάββατο του Λαζάρου όλοι πήγαν στην εκκλησία βάζοντας τα καλά τους έστω κι αν είχαν εξαθλιωθεί από την πείνα και τις κακουχίες, κοινώνησαν από τα χέρια του Ιωσήφ Ρωγών και σε όλη την Πόλη υπήρχε έντονο το συναίσθημα της χαρμολύπης, χαρούμενοι για την απόφαση που πήραν μα και λυπημένοι γιατί πίσω θα αφηνανε δικούς τους ανθρώπους, τους ανήμπορους που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, μα ούτε κι αυτό τους πτόησε.

Το βράδυ πλησιάζει κι αρχίζουν να προετοιμάζονται πίσω από τα απόρθητα τείχη της Ιεράς Πόλεως που επί ένα έτος πολιορκούταν από τον στρατό του Κιουταχή και τον στόλο του Ιμπραήμ που είχε καταπνίξει κάθε κίνημα επανάστασης σε όλη την Πελοπόνησσο.

Μα οι Μεσολογγίτες δεν πτοήθηκαν καθόλου, είχαν πάντα στην καρδιά τους την ελπίδα και μέσα από αυτήν την ελπίδα φτάσανε στην υπέρτατη θυσία.

Μπορεί για κάποιους σήμερα να μην ακούγεται τόσο τρανό αυτό μα για δέστε λίγο το ηρωικό του χαρακτήρα τους.

Ενώ πολλές φορές τους δόθηκε η ευκαιρία να συνθηκολογήσουν και μάλιστα με αρκετά προνόμια υπέρ τους (εκεί κατάντησαν οι τουρκαλαδες μιας και είχαν γελοιοποιηθεί τόσους μήνες ως πολιορκητές μια χούφτας ανθρώπων), αυτοί δεν το έπραξαν κι έτσι η ελπίδα γέννησε την υπέρτατη θυσία της Εξόδου των προμάχων.

Το βράδυ του Λαζάρου έφτασε και σιωπηλά οι Μεσολογγίτες πλησίασαν τα οριζόμενα σημεία για να εξέλθουν μαχόμενοι από την Πόλη, αφότου σταυροκοπήθηκαν και ασπάσθηκαν ο ένας τον άλλον αρματωμένοι και με τις καλές τους τις φορεσιές ξεκίνησαν αυτό που ήδη είχαν πάρει Απόφαση.

Οι γυναίκες δεν ξεχώριζαν από τους άνδρες μιας και φόρεσαν αντρικές στολές και ήταν κι αυτές αρματωμένος, τα παιδιά κάθε ηλικίας κι αυτά αρματωμένα. Μαζί τους να τους εμψυχώνει και ο Ιωσήφ Ρωγών και μάλιστα στο 3ο τάγμα αυτό του Μακρή αλλά άγνωστο το πώς και το γιατί επέστρεψε εντός των τειχών μαζί με μερίδα του τάγματος αυτού.

Οι Μεσολογγίτες ξεπροβάλουν και ξάφνου τα σύννεφα ξεσκεπάζουν το ολόγιομο φεγγάρι σαν να θέλει να τους δείξει τον δρόμο, ενώ ο Χριστός από τον ουράνιο θρόνο του στέλνει μυριάδες αγγέλων με δάφνες, βάγια και στέφανα μαρτυρικά στα χέρια για να τους υποδεχτεί.

Κυριακή των Βαΐων ξημέρωνε εξάλλου, μα το μυστικό τους είχε προδοθεί και οι τουρκοαιγύπτιοι τους περίμεναν κρυμμένοι.

Μα και τότε όταν οι Μεσολογγίτες το αντιλήφθηκαν δεν πτοήθηκαν, βγάλανε τα σπαθιά και ορμήξανε, ελεύθεροι στο πνεύμα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τους όσο κι αν κάποιοι πίστευαν πως ως πολιορκημένοι ήταν φυλακισμένοι, αυτοί ζούσαν πάντα ελεύθεροι...

Η μάχη φοβερή, οι άγγελοι δεν προλάβαιναν να στεφανώνουν και να στρώνουν βάγια στο διάβα των Μεσολογγιτών.

Σε λίγο οι Μεσολογγίτες φθασανε στο μοναστήρι του Αη Συμιού όπου είχε ορισθεί ως τόπος συνάντησης με τα ελληνικά στρατεύματα που θα έρχονταν προς βοήθεια τους, μολονότι δεν έφτασαν ποτέ.

Από εκεί κατάλαβαν όταν άκουσαν την ανατίναξη του δημογέροντας Χρήστου Καψάλη πως το Μεσολόγγι πέφτει. Η ανατίναξη έκανε την νύχτα μέρα από την έκρηξη.

Τότε ξεκινάει και η μεγάλη βδομάδα των παθών των προμάχων. Άλλοι σφαγιάζονται, άλλοι σκλαβώνονται, άλλοι συνεχίζουν τον δρόμο τους και μετά κόπων φθάνουν στο Ναύπλιο την τότε πρωτεύουσα ενός κράτους που δεν είχε καν δημιουργηθεί, μα κι εκεί οι πολιτικοί δεν τους καλοδέχτηκαν ούτε μερίμνησαν για αυτούς, ίσα ίσα...

Όσοι από αυτούς που είχαν μείνει εντός των τειχών της Πόλεως έζησαν, πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα αλλά όλοι τους ήταν με κομμένα αυτιά και μύτες.

Βάναυσο έθιμο των τουρκαλάδων που όταν είχαν μεγάλη νίκη έκοβαν ένα αυτί από κάθε πεθαμένο και όλα μαζί τα πάστωναν και τα έστελναν στην Κωνσταντινούπολη στον Πασά να δείξουν την νίκη τους.

Μόνο που στην περίπτωση του Μεσολογγίου έκοψαν και τα δύο αυτιά από τους πεθαμένους αλλά και από όσους ζωντανούς έπιασαν για να υπερδιπλασιάσουν στα μάτια του σουλτάνου τον πληθυσμό της πόλεως και να αιτιολογήσουν την καθυστέρηση ενός έτους στην κατάληψη της Πόλης.

Τρία χρόνια μετά έρχεται όμως και η ανάσταση, η Ελλάδα απελευθερώνεται μα και όσοι Μεσολογγίτες επιβίωσαν γυρνάνε ξανά στην κατερειπωμένη και ποτισμένη από το αίμα των συντρόφων τους Πόλη.

Ο Γολγοθάς τους τελείωσε, η θυσία τους μετατράπηκε σε Ανάσταση ολόκληρου του γένους των Ελλήνων μέσα από τον αντίκτυπο που προκάλεσε σε ολόκληρη την Ευρώπη και των ξεσηκωμό φιλελληνικών ρευμάτων.

Η θυσία τους για κάποιους ξεπερνά κι αυτή του Λεωνίδα μιας κι οι 300 είχαν να αντισταθμίσουν απέναντι στους Πέρσες την ζωή την δικιά τους μόνο κι ύστερα βέβαια γνωρίζανε πως η Ελλάδα θα χανόταν.

Στο Μεσολόγγι όμως είχαν την ευκαιρία με συνθηκολόγηση να σώσουν τις γυναίκες, τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους πράγμα που δεν το έκαναν και προτίμησαν την θυσία που τότε κανείς δεν λόγιζε πως εις τους αιώνες θα εξυμνούνται...

Φέτος λόγω των καταστάσεων λιτή η γιορτή που άλλωτε συγκέντρωνε χιλιάδες κόσμου από όλη την Ελλάδα, αγήματα όλων των ενόπλων δυνάμεων καθώς και επίσημοι ξένων κρατών μετέτρεπαν τον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι για δύο μέρες ως τον ομφαλό της γης.

Εκατοντάδες ήταν άλλωτε και όσοι συμμετείχαν στην πομπή.

Φέτος μπορεί τίποτε από αυτά να μην πραγματοποιούνται αλλά τους τιμούμε σιωπηλά, όπως σιωπηλοί ήταν κι αυτοί λίγο πριν ξορμήσουν πίσω από τα τείχη της ηρωικής πόλεως.

Ο Δήμαρχος της Ι.Π.Μεσολογγίου κ. Κώστας Λύρος μέσα από τον Κήπο των Ήρωων απέστειλε ένα συγκινητικό μήνυμα και προς τους Ιταλούς που μάχονται αυτό το διάστημα για την ζωή τους ενώ σημαιοστολίσθηκε η Πόλη ολάκαιρη για να αποδώσει η ελάχιστη τιμή προς τους προγόνους μας.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως στην ζωή μας θα ζούμε και γολγοθάδες αλλά με θυσία από πλευράς μας, πάντοτε έρχεται και η Ανάσταση.

Όσο κι αν κάποιες φορές θέλουν να μας δείξουν ως υπόδουλους μην ξεχνάμε το παράδειγμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Χρόνια πολλά Έλληνες..!!!

Πηγή: romfea.gr

Η εικόνα της Εξόδου

Νανογοβιός, το μοναδικό στον κόσμο, για το είδος του, ψαράκι που ζει μόνο στην Τριχωνίδα.

Γράφει ο Σπύρος Συμεών.
Η λίμνη Τριχωνίδα θεωρούταν από τις καθαρότερες λίμνες της χώρας αλλά ένεκα της έντονης αγροτικής δραστηριότητας γύρω από αυτήν λόγω του εφόρου εδάφους των παραλίμνιων περιοχών και της αλόγιστης χρήσης φυτοφαρμάκων δυστυχώς αυτό άλλαξε και πολλές φορές το νερό που το χρησιμοποιούσαν και τα χωριά για ύδρευση είχε κριθεί ως ακατάλληλο.
Εκτός του ότι το νερό της χρησιμοποιείται αιώνες τώρα για ύδρευση των παραλίμνιων περιοχών, το νερό αυτό είναι και το περιβάλλον για πολλούς οργανισμούς που ζουν μέσα σε αυτό.

Μέσα στα νερά της λίμνης ζουν δεκάδες είδη ψαριών ανάμεσα τους όμως ζει κι ένα ψαράκι μικρό το οποίο είναι το μικρότερο ψάρι που συναντιέται στα νερά της Ευρώπης. Ποιο είναι αυτό; Το σπάνιο αυτό ψαράκι είναι ο νανογοβιός (Το επιστημονικό του όνομα είναι Economidichthys trichonis και πήρε το όνομα του από τον καθηγητή ζωολογίας-ιχθυολογίας του Α.Π.Θ. Παναγιώτη Σ. Οικονομίδη ο οποίος το 1990 το μελετούσε, το περιέγραψε και το ταξινόμησε). Ο νανογοβιός δεν ξεπερνά σε μήκος τα 20 με 35 χιλιοστά. Διακρίνεται από το λεπτό και ωχροκίτρινο σώμα του, με κάθετες σκοτεινόχρωμες λωρίδες, που είναι πολύ χαρακτηριστικές και εμφανίζονται στα δυο φύλα. Το ψαράκι αυτό δεν κατέχει μόνο αυτήν την πρωτιά ως προς το μέγεθος του στον χώρο της Ευρώπης αλλά επίσης ο πληθυσμός του στην λίμνη Τριχωνίδα είναι και ο μοναδικός σε όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα να συγκαταλέγεται στα σπάνια είδη το οποίο κιόλας βρίσκεται σε κίνδυνο εξαφάνισης. Επιπρόσθετα ο νανογοβιός είναι ενδημικό ψαράκι, δηλαδή  είναι ένα ζωάκι του ζωικού βασιλείου που ζει σε έναν οριοθετημένο (ή και απομονωμένο) γεωγραφικό χώρο και για να είναι ενδημικό ένα είδος πρέπει να έχει "δημιουργηθεί" και να έχει εξελιχθεί σε εκείνον τον χώρο. Άρα ο μικρός και συμπαθέστατος νανογοβιός είναι ένα ψαράκι που άγνωστο το πότε γεννήθηκε στην λίμνη της Τριχωνίδας, μεγάλωσε και εξελίχθηκε εντός των κόλπων της χωρίς να έχει καταφέρει να επιβιώσει σε κάποιο άλλο μέρος της γης...

Δυστυχώς έως σήμερα δεν είναι ευρέως γνωστό ότι στα νερά της λίμνης μας αυτής ζει ένα τόσο σπάνιο είδος ψαριού...

Μέσα από το blog μας όπως είπαμε και παλαιότερα προσπαθούμε να αναδείξουμε γεγονότα αλλά και καθετί που προέρχεται από την περιοχή μας προκειμένου να γίνουν πιο γνωστά στο ευρύ κοινό μιας και στο διαδίκτυο δεν έχει ξαναγίνει κάποια ανάλογη προσπάθεια συγκεντρωτικής προβολής. Σας ευχαριστούμε για την εκτίμηση σας στα πρώτα βήματα του blog μας και περιμένουμε στα μηνύματα που μας στέλνετε, υλικό, φωτογραφίες  αλλά και άρθρα σας που αφορούν τον τόπο ώστε να τα αναρτήσουμε.

Τηλεκάρτα με φόντο την Γαβαλού...

Το σταθερό τηλέφωνο δεν ήταν πάντοτε δεδομένο για το κάθε σπιτι, πόσο μάλλον το κινητό τηλέφωνο. Θα έχετε δει κάποια ξεχαρβαλωμένα κίτρινα κουτιά του ΟΤΕ σε κάποια μέρη. Κάποτε αυτά ήταν πιο πολλά ενώ συντηρούνταν σε τακτικά χρονικά διαστήματα και υπήρχαν σε πλατείες, πάρκα, πεζόδρομους, κοντά σε εκκλησίες και γενικά σε πολλά μέρη μέσα στα χωριά και στις πόλεις. Ήταν τα γνωστά καρτοτηλέφωνα όπου ο καθένας μπορούσε να επικοινωνήσει μέσω αυτών τηλεφωνικά με τους συνανθρώπους του σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδος και όχι μόνο. Το μόνο που έπρεπε να έχει προμηθευτεί είναι μια τηλεκαρτα από το ψιλικατζίδικο ή το περίπτερο πληρώνοντας το αντίστοιχο αντίτιμο. 

Στην αρχή ήταν 100 δραχμές και παρείχε 100 μονάδες ενώ αργότερα έφτασε στις 1.000 δραχμές με τις αντίστοιχες μονάδες ενώ τέλος με την αλλαγή του νομίσματος το αντίτιμο μετατράπηκε σε ευρώ. Στην αρχή τα καρτοτηλέφωνα ήταν γκρι ενώ έπειτα μετατράπηκαν σε κίτρινα...

Ο χρόνος πέρασε, τα σταθερά τηλέφωνα μπήκαν σε σχεδόν όλα τα σπίτια και τα κινητά έγιναν προέκταση των χεριών μας. Τα καρτοτηλέφωνα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα και πολλά αποσύρθηκαν ενώ κάποια έχουν μείνει ξεχασμένα και ξερχαβαλωμενα...τα περισσότερα σε αχρηστία αλλά κάποια λόγω της κακής κατάστασης τους αν και ήταν σε χρήση από μερικά άτομα δυστυχώς δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους πολίτες. Όσοι έχουν επισκεφθεί το άγιο όρος σίγουρα θα έχουν δει στην πλατεία των Καρυών το εκεί καρτοτηλέφωνο το οποίο είναι πλήρες λειτουργικό και σε καλή κατάσταση μιας και πολλοί εκ των μοναχών η μοναδική πρόσβαση τους σε τηλεφωνική γραμμή είναι αυτό το καρτοτηλέφωνο...

Οι τηλεκάρτες ήταν διπλής όψεως και πάντα προωθούσαν είτε ένα μήνυμα προς το ευρύ κοινό είτε απεικόνιζαν μνημεία, αγάλματα, αλλά και μέρη όπως αυτή που παρουσιάζουμε σήμερα η οποία εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1997 σε 350.000 αντίτυπα των 100 μονάδων η οποία έληγε 2 χρόνια μετά και στην μπροστινή όψη της απεικονίζονταν τμήμα της μεγαλύτερης λίμνης της Ελλάδος, της Τριχωνίδας ενώ στην άλλη όψη της η παραλίμνια κωμόπολη της Γαβαλούς. 

Βλήτα με κολοκυθάκια και πατάτες της θείας Πενέλως. Νηστίσιμη και δυναμωτική συνταγή.

Την συνταγή μας την απέστειλε ο Σπυρίδων Σ. Καραχάλιος

Η θεία η Πενέλω όπως την φώναζαν δλδ Πηνελόπη αλλά στα χωριά μας ξέρετε πως είναι ζούσε με την θεία την Αγγέλω σε ένα μικρό σπιτάκι τα τελευταία χρόνια επί του κεντρικού δρόμου της Γαβαλούς.
Η θεία η Πενέλω ήταν πολύ καλή μαγείρισσα και νοικοκυρά, η αδελφή της, τις περισσότερες ώρες ήταν στα χωράφια και στις κατσικούλες της. Μάλιστα προς το τέλος κάποιοι καλοθελητές  ενοχλήθηκαν από την μια και μοναδική κατσίκα της θείας Αγγέλως και προσπάθησαν να της δημιουργήσουν προβλήματα. Καλοκάγαθη η θεία Αγγέλω όμως δεν κράτησε κακία σε κανέναν αν και στεναχωρέθηκε αρκετά. Η θεία η Πενέλω είχε φύγει νωρίτερα από την ζωή από ότι η θεία η Αγγέλω αλλά άφησε πίσω της πολλές αναμνήσεις και μέσα σε αυτές και πολλές συνταγές δικές της παλιακές όπως λέμε στα χωριά μας...

Για να πάμε στην συνταγή τώρα...
Υλικά:
1,5 κιλό βλήτα
1 κιλό κολοκυθάκια
4 μεσαίες πατάτες
3 ξερά κρεμμύδια
1 ματσάκι άνηθο
1/2 ματσάκι μαϊντανό
300 γραμμάρια λάδι
αλάτι, πιπέρι, ρίγανη και χυμό από 2 λεμόνια και ξύσμα από μισό λεμόνι

Εκτέλεση
Καθαρίζουμε τα βλήτα και τα πλένουμε καλά με άφθονο νερό, τα κολοκυθάκια πρέπει να είναι μικρού μεγέθους. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και έπειτα στην κατσαρόλα ρίχνουμε λίγο λάδι και το τσιγαρίζουμε ελαφρώς, όταν πάρουν ελαφρώς ρόδινο χρώμα προσθέτουμε περίπου 1 λίτρο νερό ανεβάζοντας την ένταση της φωτιάς και ρίχνουμε τα  κολοκυθάκια και τις καθαρισμένες πατάτες κομμένες στα τέσσερα. Μετά από 15 λεπτά ρίχνουμε και τα βλήτα καθώς και το ξύσμα λεμονιού (οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά), προσθέτουμε το αλάτι και έχουμε κλειστό το καπάκι της κατσαρόλας.
Μετά από μισή ώρα ρίχνουμε τον ψιλοκομμένο άνηθο, μαϊντανό, το πιπέρι και την ρίγανη ενώ 2-3 λεπτά πριν σβήσουμε την φωτιά ρίχνουμε τον χυμό από τα λεμόνια. Σουρώνουμε και σερβίρουμε

Καλή σας όρεξη...

Φωτό από την ερειπωμένη Παλαιοκαστρίτσα Γαβαλούς του φίλου μας Ταξιάρχη

Άρρητα συνδεδεμένοι είναι οι κάτοικοι της άνω Γαβαλούς με την Παλαιοκαστρίτσα και τον ναό του 1865 της Παναγίας εκεί. Μπορεί να έχει ερειπωθεί εδώ και δεκαετίες ένα από τα πιο θαυμάσια αρχιτεκτονικά κτήρια ολόκληρης της Μακρυνείας και μάλιστα πλέον βρίσκεται υπό κατάρευση αλλά οι κάτοικοι της περιοχής αν και έχει χτισθεί νέος ναός μπροστά από τον παλαιό περνάνε και ανάβουν καντήλια στις εσοχές του ιερού βήματος.
Ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση εντυπωσιάζει όποιον δει το εσωτερικό του ναού.
Δυστυχώς κάποιοι ιερόσυλοι κατά καιρούς ψάχνοντας κάποιον θησαυρό ή και λίρες είχαν σκάψει όλο το εσωτερικό του ναού και μάλιστα μάταια. Η σκεπή του ναού εδώ και χρόνια έχει καταστραφεί και εντός του ναού είχαν φυτρώσει χόρτα.
Ο φίλος του blog ο Ταξιάρχης Διαμάντης από την Ματαράγκα επισκέφθηκε τον ιερό χώρο αυτόν, εντυπωσιάσθηκε και μας απέστειλε ενδεικτικά κάποιες φωτογραφίες.
Διακρίναμε μέσα από τις φωτογραφίες ότι κάποιος επιμελήθηκε το δάπεδο του ναού και αυτό μας χαροποιεί ιδιαιτέρως και ελπίζουμε σύντομα να γίνουν και ενέργειες ανακαίνισης και υποστύλοσης του ναού αυτού και να αναδειχθεί η ιστορικότητα του και η θαυμάσια αρχιτεκτονική του στο εσωτερικό του ναού, ξυπνώντας μνήμες του παρελθόντος και αποδίδοντας φόρο τιμής στην πρώτη πολιούχο, προστάτιδα και έφορο της Γαβαλούς, την Παναγία.