Το κρυφό σχολειό στο Κελλάκι.

 Όλοι γνωρίζουμε ότι μέχρι πριν 50 χρόνια οι περισσότεροι κάτοικοι της Γαβαλούς διέμεναν πιο ψηλά στον Ζυγό κι αυτό μαρτυρούν και οι ίδιοι αλλά και τα ερειπωμένα πέτρινα σπίτια της περιοχής.

Κατά την Τουρκοκρατία η εκκλησία άτυπα ανέλαβε τον ρόλο του ελληνικού σχολείου μέσα σε μονές και εκκλησίες κι έτσι έχουμε το κρυφό σχολειό όπως έμεινε στην ιστορία έστω κι αν κάποιοι το αμφισβητούν. Μα είναι και το λογικό διότι το υπόδουλο έθνος τότε δεν είχε την δυνατότητα να χτίσει σχολεία και βιβλιοθήκες πόσο μάλλον να έχουν βιβλία σε μια εποχή που το βιβλίο ήταν πολύ ακριβό σαν είδος αφού έβγαιναν ελάχιστα αντίτυπα. Οι μονές είχαν αρκετά βιβλία κυρίως θρησκευτικού περιεχομένου αλλά και πολλά άλλα τα οποία τα διαφύλαξαν έως και σήμερα. 

Εκεί προσέτρεχαν κρυφά αρκετά παιδιά προκειμένου να μάθουν ανάγνωση και γραφή υπό το φως κεριών και κάτω από τα βλέμματα των τουρκαλάδων που ήθελαν να εξισλαμίσουν όλους τους λαούς που είχαν υποδουλώσει.

Σύμφωνα με την παράδοση ένα Κρυφό Σχολειό δρούσε και στο Κελλακι Γαβαλούς σε ένα οίκημα πλησίον της μονής το οποίο ήταν μέσα στα δέντρα και στην πυκνή βλάστηση της περιοχής. 

Σήμερα αυτό το οίκημα αν και πριν 40 περίπου χρόνια είχαν γίνει εργασίες συντήρησης του δυστυχώς έχει ερειπωθεί και μέρα με την μέρα ένας ακόμη μάρτυρας της ιστορίας του γένους μας χάνεται μέσα από την αδιαφορία των αρμοδίων αλλά και την δική μας.

Η φωτογραφία απεικονίζει το Κρυφό Σχολειό του Κελιού όπως είναι στις μέρες μας και δείχνει ότι όπως και ο ναός της Παλαιοκαστρίτσας αλλά και η οικία του Μακρή εγκαταλείφθηκαν με μεγάλη αδιαφορία από αρμόδιες αρχές αλλά και από τους ντόπιους...

"Τα καλά του έβαλε" ο Δημ. Μακρής για την Έξοδο του Μεσολογγίου.

Ο κήπος των Ηρώων στο Μεσολόγγι ευπρεπίσθηκε και σημαιοστολίσθηκε ενόψει τον εορτασμών μνήμης για την Έξοδο του Μεσολογγίου. 

Εντός του Κήπου των Ηρώων φιλοξενείται και η αριστουργηματικής τέχνης μαρμάρινη προτομή του οπλαρχηγού Δημητρίου Μακρή ο οποίος ήταν γεννημένα θρέμμα της Γαβαλούς.

Ο Δημήτριος Μακρής ήταν ο αρχηγός της τρίτης φάλαγγας των Εξοδιτών σε αυτήν που συμμετείχαν και τα γυναικόπαιδα αλλά και αρχικώς ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ ο οποίος επέστρεψε εντός των τειχών της Πόλεως.

Όπως είναι φυσικό σημαιοστολίσθηκε και ο περιβάλλοντας χώρος του μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Μακρή και μάλιστα κάτω από αυτό βρίσκονται τα σεπτά λείψανα του ήρωα.

Δείτε επίσης: Ο Δημήτριος Μακρής και το μνημείο του στο Μεσολόγγι.

Σκόπας ο Αιτωλός. Ο πολυμήχανος και σκληρός στρατηγός απο το Τριχώνιο που διψούσε για εξουσία.

 

Γράφει ο Σπυρίδων Σ. Καραχάλιος

Σε συνέχεια προσπάθειας μας για την ανάδειξη της ιστορίας του τόπου μας σήμερα θα αναφερθώ στο Στρατηγό των Αιτωλών Σκόπα από το Τριχώνιο.

Ο Σκόπας ήταν γιος του Σωσάνδρου από το Τριχώνιο και υπηρέτησε την Αιτωλική Συμπολιτεία έχοντας υψηλά αξιώματα.

Το 224 π.Χ. διατέλεσε γραμματέας της Συμπολιτείας ενώ το 221 έως το 219 π.Χ., το 211 έως το 210 π.Χ. και το 205 έως το 204 π.Χ. έφτασε στο υψηλότερο αξίωμα της Συμπολιτείας αναλαμβάνοντας την διοίκηση της ως στρατηγός.

Το 221 π.Χ. ως στρατηγός της Συμπολιτείας συμμάχησε με τους Ρωμαίους και προσπάθησε να καταλάβει την Ακαρνανία. Την επόμενη χρονιά (220 π.Χ.) λεηλατεί την Μεσσηνία και προκαλεί τον Β' Συμμαχικό Πόλεμο (220-217 π.Χ.) στον οποίο προκλήθηκαν μεγάλες καταστροφές. Σκληρόκαρδος και αυστηρός ως ήταν σε επιδρομή του κατέστρεψε το θρησκευτικό κέντρο των Μακεδόνων στο Δίον ενώ πυρπόλησε ο ίδιος τον ναό του Δία. 

Το 205-204 π.Χ. ως στρατηγός αλλά και έχοντας την ιδιότητα του νομογράφου της Αιτωλικής Συμπολιτείας προσπάθησε να καινοτομήσει σε αρκετά ζητήματα της Συμπολιτείας κάτι όμως που εξόργισε τους λοιπούς αξιωματούχους καθώς το θεώρησαν ύποπτο κι έτσι εγκαταλείπει την Αιτωλία για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, για να επιστρέψει λίγα χρόνια μετά για εύρεση μισθοφόρων τους οποίους στρατολόγησε και πήρε μαζί του στην Αίγυπτο το 201-200 π.Χ.. 

Εκεί έχοντας ισχυρή στρατιωτική δύναμη μέσα στην οποία είχε στρατολογήσει και τους καλύτερους άνδρες της Αιτωλίας για λογαριασμό του Πτολεμαίου του Ε' μεταβαίνει στην Ιουδαία όπου καταλαμβάνει αρκετά εδάφη τα οποία ανήκαν στην Συρία εκμεταλλευόμενος την απουσία του Αντίοχου του Γ'. Όταν όμως επέστρεψε ο Αντίοχος ο Γ' τον αντιμετώπισε στο Πάνειο το 200 π.Χ. που βρισκόταν πλησίον του Ιορδάνη όπου και ηττήθηκε αναγκαζόμενος να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια. Εκεί εμπλεκόμενος σε συνωμοτικά κινήματα προσπάθησε να αποπέμψει τον βασιλιά Πτολεμαίο τον Ε' όμως, ίσως και επειδή είχε προγενέστερα προκαλέσει την οργή των θεών αφού είχε καταστρέψει στην Μακεδονία ναούς τους, η σκευωρία αυτή αποκαλύφθηκε κι έτσι με επιβληθήσα ποινή θανατώθηκε.

Αποτέλεσε έναν από τους γνωστούς στρατηγούς με πολύπλευρο αλλά και διχαστικό ίσως θα λέγαμε έργο της Αιτωλικής Συμπολιτείας και όχι μόνο, ο οποίος καταγόταν από το Τριχώνιο, σημερινό αρχαίο Τριχώνιο. Μια πόλη της Αιτωλικής Συμπολιτείας η οποία μέσα από τα έως σήμερα ευρήματα φαίνεται να έπαιξε σημαντικό ρόλο στον αρχαίο ελλαδικό κόσμο χωρίς όμως ακόμη οι έρευνες να έχουν φέρει στο φως λεπτομερείς πτυχές της.

Δείτε επίσης: Δωρίμαχος ο στρατηγός των Αιτωλών.

Τα άρματα του οπλαρχηγού Δημητρίου Μακρή(φωτό).

  

Του Σπύρου Συμεών 

Τούρκικα έστρωνες κουφάρια

Εις τον πύρινόν σου δρόμον

Εις τους χρόνους της σκλαβιάς μας

Το τουφέκι σου ο Λιάρος

Έσπειρε παντού τον τρόμο.

Στο μουσείο του Δημαρχείου της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου βρίσκονται πολλά από τα όπλα του Δημητρίου Μακρή.

Μάλιστα φιλοξενούνται στην ίδια αίθουσα με την σεβάσμια εικόνα της Εξόδου και τον σταυρό ευλογιάς του επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ.

Στην κυριολεξία η αίθουσα αυτή κατά κύριο λόγο αποτελείται από προθήκες με τα άρματα του Μακρή.

Είναι βέβαια και ο μόνος εκ των τριών ηγετών των φαλάγγων που βγήκαν το βράδυ της 10ης Απριλίου του 1826 και επέζησε της μάχης.

Κεντρίζει το ενδιαφέρον κάθε επισκέπτη του μουσείου το μαύρο καριοφίλι του Στρατηγού Δημητρίου Μακρή. Εντυπωσιακό είναι και το ξίφος που φορούσε ακόμη κι εκείνο το βράδυ της Εξόδου το οποίο το είχε κληρονομήσει από τον καπετάν Τσούστο και φυσικά δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στον ξακουστό Λιάρο του, το ασημένιο καριοφίλι που τον συντρόφευε στον αγώνα υπέρ της Ελευθερίας.

Επίσης στο μουσείο φυλάσσονται και ένα καριοφίλι, ένα γιαταγάνι με τα πολυποίκιλτα εξαρτήματα στολίδια του, τρεις παλάσκες με τη ζώνη τους, ένα περιλαίμιο αλόγου καθώς και ένα ραβδί.

Ένα από αυτά τα καριοφίλια αποτελεί δώρο προς τον Δημήτριο Μακρή το 1826, πιθανότατα προσφέρθηκε ως δώρο γάμου, από τον Αστερισμό Κομιτάτο ενώ δεξιά και αριστερά από το κοντάκιο του όπλου αναγράφεται το όνομα αυτού που το προσέφερε καθώς και το όνομα του στρατηγού για τον οποίο προοριζόταν και του δόθηκε ενώ το καριοφίλι αυτό φιλοτεχνήθηκε κατά ειδική παραγγελία σε Άγγλους τεχνικούς.

Ενώ σε ειδική προθήκη φυλλάσσονται διάφορα αντικείμενα που είχε στην κατοχή του ο στρατηγός Δημήτριος Μακρής με εξέχουσα θέση το δισκοπότηρο που του χάρισε ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ στις 17/1/1826 αφού τον κοινώνησε ύστερα από την ακολουθία του γάμου που τελέσθηκε, πιθανό στον Άγιο Σπυρίδωνα, στο πολιορκημένο Μεσολόγγι μόλις 3 μήνες πριν την ηρωική Έξοδο, στην ίδια προθήκη βρίσκεται και ένα μικρό αργυρό φυλαχτό πάνω στο οποίο είναι σμιλεμένη η μορφή του αγίου Γεωργίου και το οποίο το φορούσε πάντοτε ο ήρωας του '21 κατασαρκα.

Πολλές φορές αναφερόμαστε με υπερηφάνια στον οπλαρχηγό Δημήτριο Μακρή δυστυχώς όμως αν και ζούμε στα πατρογονικά του χώματα, έχουμε ελλειπείς έως ανύπαρκτες γνώσεις για την προσωπικότητα ενός από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς της Ελληνικής Επανάστασης. 

Δείτε επίσης: Ο Δημήτριος Μακρής και το μνημείο του στο Μεσολόγγι.

Ο Δημήτριος Μακρής και το μνημείο του στο Μεσολόγγι.

 

Γράφει ο Σπυρίδων Σ. Καραχάλιος

Ο Δημήτριος Μακρής αποτέλεσε έναν από τους σπουδαιότερους αγωνιστές και οπλαρχηγούς της Ελληνικής Επαναστάσεως.

Γέννημα-θρέμμα της κωμόπολης της Γαβαλούς , στον τόπο αυτό, στα πατρογονικά του χώματα, στις πλαγιές του Ζυγού ασκήθηκε στην τέχνη του πολέμου και όταν ο καιρός πέρασε μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία στο μοναστήρι της Κατερινούς και ως αρχηγός των Κλεφτών του Ζυγού στις 20  Μάιου του ‘21 έφτασε στην πόλη του Μεσολογγίου ενώ την επομένη εξόρμησε προς το Αιτωλικό όπου οι Τούρκοι του παρέδωσαν τον οπλισμό τους και απεχώρησαν και λίγες μέρες μετά συμμετείχε στην απελευθέρωση του Βραχωρίου (σημερινού Αγρινίου).

Συμμετείχε στην Β’ Πολιορκία του Μεσολογγίου υπερασπιζόμενος την ντάπια που τιμητικά της είχε αποδοθεί το όνομα του και υπήρξε ο ηγούμενος της 3^ης φάλαγγας των Εξοδιτών όπου μετά από εκείνη την νύχτα του χαλασμού στο Μεσολόγγι διασώθηκε.

Με την Απελευθέρωση της Ελλάδος ορίσθηκε διοικητής σώματος στο Μεσολόγγι και στην γύρω περιοχή και εκπροσωπούσε την επαρχία αυτή στις συνελεύσεις του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους.

Κατά παράδοξο τρόπο προαισθάνθηκε τον θάνατο του στις αρχές του Αυγούστου του 1841 κι αφού φόρεσε την καλή του φορεσιά και ζώστηκε τα άρματά του τράβηξε προς την Γαβαλού όπου λίγες μέρες μετά κοιμήθηκε και ενταφιάσθηκε στο ηρωικό Μεσολόγγι στο οποίο αγωνίσθηκε και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του.

Τον Απρίλιο του 1926, κατά την εκατονταετηρίδα από την Έξοδο του Μεσολογγίου πλησίον του Τύμβου (το ιερότερο σημείο του Μεσολογγίου) που βρίσκεται στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι στήθηκε μια αριστουργηματικής τέχνης μαρμάρινη προτομή του, κάτω από την οποία μεταφέρθηκαν τα οστά τα δικά του καθώς και πιθανόν μελών της οικογένειας του.

Ο τόπος στον οποίο τοποθετήθηκε δεν ήταν καθόλου τυχαίος μιας κι εκεί ως οπλαρχηγός και ηγούμενος φάλαγγας Εξοδιτών ήταν κοντά σε αυτούς με τους οποίους  αγωνίσθηκε κι έζησε στοχασμένος την Ελευθερία του τόπου του.

Δείτε επίσης: Τα άρματα του οπλαρχηγού Δημητρίου Μακρή

Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά.

466 χρόνια μετά την Άλωση της Πόλη, μέσα στο αιώνια κέντρο της Ορθοδοξίας, στην Αγιά Σοφιά έγινε η τελευταία Θεία Λειτουργία μα συνάμα και η πρώτη μετά από περίπου μισή χιλιετία.....

O παπα Λευτέρης Νουφράκης από τις Αλώνες Ρεθύμνου, υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β΄ Ελληνική Μεραρχία, τη μία από τις δύο Μεραρχίες που συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Την ιστορία του διέσωσε ο Αντώνης Στιβακτάκης όπως την άκουσε από τον παππού του, ο οποίος υπηρετούσε στην ίδια μεραρχία. Η Μεραρχία στο δρόμο προς την Ουκρανία, στάθμευσε στην Κωνσταντινούπολη. Η Πόλη τότε βρισκόταν υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής τον παπα Λευτέρη, μαζί με τον ταξίαρχο Φραντζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, τον λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου είχαν συμφωνήσει να βγουν στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγιά Σοφιά, η οποία ήταν ακόμη τζαμί. Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά έγινε 466 χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης το 1919 , από τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη Κρητικό που υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’ Ελληνική Μεραρχία. Επιβιβάστηκαν στη βάρκα ενός Ρωμιού της Πόλης και αποβιβάστηκαν στην προκυμαία. Ο βαρκάρης τούς οδήγησε στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει, όμως τον καθήλωσε στη θέση του το άγριο βλέμμα του ταξίαρχου Φραντζή. Μπήκαν μέσα με ευλάβεια κάνοντας το σταυρό τους. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγιόν σου εν φόβω…». Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ’ εκείνη τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, φορά το πετραχήλι του και αρχίζει. Δείτε τι ακριβώς συνέβη στο βίντεο της Μηχανής του Χρόνου: Η Αγιά Σοφιά την ώρα της λειτουργίας είχε αρκετούς Τούρκους και κάποιους Έλληνες της Πόλης που βρέθηκαν εκεί. Παρακολουθούσαν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά έχει ολοκληρωθεί. Ο παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Η Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οι οποίοι έχουν αρχίσει να γίνονται επιθετικοί. Είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και διατάζει να τους αφήσουν να φύγουν. Δεν ήταν σοφό, ούτε και προς το συμφέρον της πατρίδας του να σκοτώσουν πέντε Ρωμιούς αξιωματικούς μέσα στην Αγια-Σοφιά. Ο παπα-Νουφράκης και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγια-Σοφιά και κατευθύνονται προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει η βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο, ορμά και χτυπά τον παπα-Νουφράκη στον ώμο. Ο ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο λοχαγός Σταματίου τον αφοπλίζουν. Μπαίνουν στη βάρκα και σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο. Ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οι «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Αγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας».

Το κείμενο ολόκληρο που έγραψε ο Αντώνης Στιβακτάκης με βάση όσα του διηγήθηκε ο παππούς του . Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ηρακλείου Κρήτης «ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ» την 3/6/1998...

Νικόλαος Μακρής ο γιος του οπλαρχηγού Δημητρίου Μακρή...

Γράφει ο Σπύρος Συμεών 
Ο Νικόλαος Μακρής ήταν γιος του Δημητρίου Μακρή, του γνωστού οπλαρχηγού του 1821 που καταγώταν από την Γαβαλού. Γεννήθηκε πιθανότατα στο Μεσολόγγι το 1829, μετά την ανακατάληψη του από τους Ελληνες.

Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού ενώ για ένα διάστημα εστάλη για εκπαίδευση στη Γαλλία. Όταν επέστρεψε από την Γαλλία υπηρέτησε σε επιτελικές αλλά και διοικητικές θέσεις στρατού μέχρι που αποσπάστηκε στη Βασιλική Χωροφυλακή όπου πολύ σύντομα ανέλαβε διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών και Αρχηγός της Χωροφυλακής.
Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 επανήλθε στο στρατό αναλαμβάνοντας αρχικά την στρατηγία της Θεσσαλίας όπου και παρέδωσε στον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο, διότι διορίσθηκε διοικητής της 1ης Μεραρχίας. Στη συνέχεια του πολέμου, διακρίθηκε στη περιοχή του οικισμού Ταράτσα (σήμερα συνοικία της Λαμίας) διασώζοντας την Λαμία από βεβαία κατάληψη και μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του υποστράτηγου.

Καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του, τον διέκρινε το ήθος του, η ακεραιότητα του χαρακτήρα του καθώς και η ευστροφία του, αξίες κάτω από τις οποίες γαλουχήθηκε από μικρό παιδί από τον πατέρα του Δημήτριο Μακρή ενώ έφερε στις πλάτες του επάξια και πλήρως συναισθανόμενος το "βαρύ" όνομα ως ύψιστη κληρονομιά από τον ήρωα πατέρα του.

Μετά την αποστρατεία του συμμετείχε ενεργά στην πολιτική και εκλέχθηκε αρκετές φορές βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, καθώς και διατέλεσε πρόεδρος της αναθεωρητικής Βουλής το 1911, ενώ αμέσως μετά πέθανε και η σορός του μεταφέρθηκε με τιμές στο Μεσολόγγι όπου και ενταφιάσθηκε πιθανότατα στον τάφο του πατέρα του, ενώ ουδέποτε δυστυχώς δεν τιμήθηκε με κάποιο μνημείο από την ελληνική πολιτεία ή κάποιον τοπικό φορέα για την συνεισφορά του...

Βιβλιοπαρουσίαση: "Η Μακρυνεία στον ευρύτερο χώρο της Αιτωλίας"

 Η ΜΑΚΡΥΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ - "Από τον Μύθο….στην Ιστορία" {α' τόμος με 436 σελίδες, που εκδόθηκε από τους Συλλόγους Άκρων (Λιθοβουνίου) ΠΑΝΟΡΑΜΑ και Γαβαλιωτών Αθήνας}, και "Ιστορίας...συνέχεια" {β' μέρος με 704 σελίδες, που εκδόθηκε από τους Συλλόγους Γαβαλιωτών Αθήνας και Προοδευτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Αρχαιοφίλων Γαβαλούς (Π.Ε.Σ.Α.Γ)

Ο α' τόμος καλύπτει την ιστορία της Μακρυνείας, από την Μυθολογία και την αρχαιότητα, έως την λήξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1829.

Ενώ στο β' τόμο καλύπτεται η ιστορία της Μακρυνείας από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους έως και τα νεότερα χρόνια και μάλιστα παρουσιάζονται σπάνιες φωτογραφίες αλλά και ένα 25σελιδο αφιέρωμα στην Μονή Κατερινούς.

Είναι ένα αξιόλογο πόνημα του Δημητρίου Β. Αλεξανδρή στο οποίο αναδεικνύεται όλη η ιστορική πτυχή της περιοχής της Μακρυνείας ανά τους αιώνες προσπαθόντας να γίνει ευρέως γνωστή. 

Διάθεση των βιβλίων γίνεται από τους συλλόγους από τους οποίους και εκδόθηκε κατόπιν  τηλεφωνικής επικοινωνίας αλλά και από τον ίδιο το συγγραφέα  κ. Δημήτριο Αλεξανδρή στο τηλ. 6948801879.

Νομίζω πως θα επρεπε αρκετοί Μακρυνιώτες να το προμηθευτουν...

καλή μελέτη...!!

Παναγία η Κελιώτισα, η Κυρία των Αγγέλων

Αφιέρωμα στην Παναγία την Κελιώτισα ανήμερα της εορτής της μονής Της

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
(τμήμα του αρθρου που δημοσιεύτηκε στις 23/8/2015)
Η Ιερά Μονή ανέκαθεν είχε δυο πανηγύρεις η μία ήταν της Ζωοδόχου Πηγής την Παρασκευή της διακαινησίμου και η άλλη στα λεγόμενα ''εννιάμερα της Παναγίας'' στις 23 Αυγούστου επί της αποδόσεως της κοιμήσεως της Υπερευλογημένης Αειπαρθένου Θεοτόκου.

Σήμερα από την Ιερά Μονή σώζεται μόνο το επιβλητικό πέτρινο σταυροειδή με τρούλο Καθολικό της χτισμένο το 1788 και προσφάτως ανακαινισμένο. Το μοναστήρι είναι ευρέως γνωστό με την ονομασία ''Κελί ή Κελλάκι''.

Η ευρύτερη περιοχή αποτελούσε λημέρι του μεγάλου οπλαρχηγού της Ρούμελης κατά τον αγώνα της απελευθέρωσης από τον Τούρκικο ζυγό και ηγέτη της Τρίτης φάλαγγας κατά την έξοδο του Μεσολογγίου Δημητρίου Μακρή ο οποίος ήταν θρέμμα της Γαβαλούς.

Πίσω από το Ιερό του Καθολικού βρίσκεται ο τάφος του τελευταίου μοναχού που εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή, μοναχού Ησαΐα (+1943).

Από τότε και μετά έσβησε ο μοναχισμός από την Μονή και για ένα διάστημα εγκαταβίωσε εκεί μια φτωχή οικογένεια από το χωριό της Γαβαλούς με διακόνημά τους την συντήρηση του χώρου και την διατήρηση της ζωής στο πάλε ποτέ ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας της Κελιώτισας.

Πλησίον του Καθολικού βρίσκεται και ένα κτήριο στο οποίο φιλοξενούνται προσκυνητές καθώς και μια πηγή που δροσίζει του επισκέπτες.

Μα πέρα από αυτά είναι κι άλλα τα οποία μας γνωστοποιεί και φίλος του blog μας με πληροφορίες τις οποίες μας απέστειλε και τον ευχαριστούμε...

Γράφει ο Σπυρίδων Σ. Καραχάλιος

Το Κελί ή αλλιώς το Κελλάκι της Γαβαλούς όπως είναι ιδιαιτέρως γνωστή η Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής στην ευρύτερη περιοχή της Μακρυνείας πανυγηρίζει δύο φορές τον χρόνο, ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής την Παρασκευή της Διακαινησίμου αλλά και στις 23 Αυγούστου στα εννιάμερα της Παναγίας. Δεν είναι λίγοι όσοι σε ετήσια βάση το επισκέπτονται για να προσκυνήσουν στην χάρη της Παναγίας αλλά και να ανταμώσουν με παλιές ενθυμίσεις. 

Άγνωστο το πώς και το γιατί το μοναστήρι αφιερώθηκε στην Παναγία και μάλιστα στην Ζωοδόχο Πηγή, ίσως διότι η μονή έχει και πολλές πηγές με πόσιμο νερό, το οποίο κι αυτό αποτελούσε πηγή ζωής για τους κατοίκους της γύρω περιοχής.

Αλλά σήμερα μέρα που είναι και ξυπνάνε ενθυμήσεις στους παλιότερους ας αναφερθούμε στην εικόνα της Παναγίας της Κελιώτισας, της Παναγίας του Κελιού, της Κυράς των Αγγέλων. Η εικόνα της Παναγίας την οποία και σας απέστειλα φυλασσόταν στην Μονή μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες όπου ερήμωσε το μοναστήρι και για ασφάλεια μεταφέρθηκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Φωτεινής σε θρόνο επι του Ιερού Βήματος ανακαινισμένη πλέον...

Πρόκειται για μια εικόνα της Παναγίας βρεφοκρατούσας διαστάσεων περίπου 90εκ.*61.5εκ. Στην εικόνα αυτή η Παναγία έχει μια πολύ ιδιαίτερη και γλυκιά μορφή αλλά και τα χρώματα που χρησιμοποίησε ο αγιογράφος είναι πολύ γλυκά και ζεστά με αποτέλεσμα να διαχέεται μια ηρεμία μα και στοργή μέσα από την αγιογραφική τέχνη της συγκεκριμένης απεικόνισης της Θεοτόκου.

Δεξιά και αριστερά της Παναγίας σε νέφη βρίσκονται δύο άγγελοι υπό την μορφή δόξης και υμνολογίας οι οποίοι στέφουν την Θεοτόκο, την Κυρά τους, την Κυρά των  Αγγέλων, την Γερόντισσα του Κελιού, την Κελιώτισα με περίλαμπρο στέμμα ενώ στα χέρια τους κρατούν και την δόξα της "ονομασίας" Της ως  "ΜΡ" "ΘΥ" δηλαδή Μήτηρ Θεού ενώ πλάγια αριστερά το πρώτο της προσωνύμιο ως Κυρίας των Αγγέλων. 

Η εικόνα είναι του 19ου αιώνα και πιθανόν να είναι αντίγραφο προγενέστερης εικόνας της Παναγίας που αποτελούσε την Έφορο του Κελιού. Ενώ πρόκειται για δέηση του Νικολάου Γεωργακοπούλου δια χειρός Ιερομονάχου Γεωργίου χωρίς να αναφέρεται ο τόπος της αγιογράφισης Της ούτε και ο τόπος. 

Οι αναμνήσεις των παλαιότερων ως προς το Κελί είναι άρρητα συνδεδεμένες με την μορφή της Παναγίας μέσα από αυτήν την απεικόνιση, μέσα από την γλυκύτητα, την θερμή, την στοργή και την ζεστασιά που εκπέμπει μέσα από την Αγία Εικόνα Της. Οι γηραιότεροι την ενθυμούνται ως μικρά παιδιά μέσα από το κατανυκτικό φως του καντηλιού που σιγόκαιγε μπρος Της ακοίμητο, διακόνημα τότε ενός λαϊκού (του Δ.Κ.) που εγκαταβίωνε με την οικογένειά του στο Κελλάκι δίπλα από το καθολικό, δίπλα από το σπίτι της Θεοτόκου. Αυτοί ήταν οι τελευταίοι καθημερινοί διακονητές Της μα κι η Παναγιά τους συντρόφευε εκείνα τα δύσκολα τα χρόνια...έως ότου κοιμήθηκαν και ενταφιάστηκαν πλησίον του τελευταίου μοναχού της Μονής και πλέον η Κελιώτισα τους συντροφεύει στην Βασιλεία του Υιού Της...

Χαῖρε δόξα των Ἀγγέλων, 

ᾆσμα των Χερουβείμ, 

Χαῖρε η χαρά τῶν Ἀρχαγγέλων, 

ᾠδὴ τῶν Σεραφείμ, 

Χαῖρε του Κελιού η Γερόντισσα, 

λιμὴν τῆς ημών σωτηρίας,

Χαῖρε Γαβαλιωτών η μεσσιτεύσασα,

άνθος τῆς ἀφθαρσίας, 

Χαῖρε Κελιώτισα Μήτερ του Λυτρωτού  Απαρχή ζωῆς αἰωνίας,

Χαῖρε Κυρά Αγγέλων Σκέπη του Ζυγού

  Πηγὴ ζωής ἀθανασίας,

Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε 

Τρία περίτεχνα εκθέματα του Αρχαίου Τριχωνίου, στο αρχαιολογικό μουσείο Θέρμου.

Γράφει ο Σπύρος Συμεών 
Σε προγενέστερο μας άρθρο (εδώ) αναφερθήκαμε σε τρία περίτεχνα ευρήματα από το Αρχαίο Τριχώνιο στην σημερινή Γαβαλού. Φυσικά και δεν είναι μόνο αυτά αλλά υπάρχουν εκατοντάδες ευρήματα διάσπαρτα σε διάφορα μουσεία της Ελλάδας και σιγά σιγά θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε μερικά από αυτά ώστε να βοηθήσουμε στο ελάχιστο την προώθηση της γνώσης της ιστορίας του τόπου μας που ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν...

Στο νέο και περίφημο αρχαιολογικό μουσείο του Θέρμου φιλοξενούνται εκατοντάδες εκθέματα στην μόνιμη έκθεση του και πολλά από αυτά δεν είναι από τον αρχαιολογικό χώρο του Θέρμου αλλά από πολλές περιοχές τις Αιτωλοακαρνανίας. Μεταξύ λοιπόν αυτών των εκθεμάτων στην ιστοσελίδα του αρχαιολογικού μουσείου συναντήσαμε 3 εκθέματα τα οποία προέρχονται από την Γαβαλού και μάλιστα από τις ανασκαφές που είχαν γίνει για το Αρχαίο Τριχώνιο.

Ένα από αυτά είναι ένας πανέμορφος χρυσός στατήρας του βασιλιά της Θράκης Λυσιμάχου, το οποίο προφανώς κόπηκε στο νομισματοκοπείο της πόλης Λάμψακος όπως και όσα άλλα της εποχής αντίστοιχα είχαν κοπεί εκεί, το οποίο ήταν φημισμένο για τα όμορφα νομίσματά που παρήγαγε. Στην πρώτη όψη απεικονίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος στη δεύτερη η θέα Αθηνά Νικηφόρος. Πρόκειται για θυσαύρισμα το οποίο βρέθηκε σε πλούσιο τάφο.

Το δεύτερο που συναντάμε είναι μια οινοχοΐσκη από τα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα με αρχές του 3ου π.Χ. αιώνα, είναι κεραμικό αγγείο και είναι δοχείο οίνου τρυφιλόστομο, αν διακρίνουμε έχει τρεις οπές εκβολής του οίνου ενώ λέγεται τριφυλόστομη διότι αν την δεις από ψηλά το στόμιο μοιάζει με τριφύλλι. Δυστυχώς μεγάλο τμήμα του εξωτερικού διακόσμου έχει καταστραφεί... 

Το τρίτο έκθεμα είναι κι αυτό κεραμικό και ανάγεται χρονολογικά στην ίδια περίοδο με την οινοχοΐσκη. Πρόκειται για έναν σταμνοειδή κάδο με προχοή με σχήμα λεοντοκεφαλής αλλά και τρεις γενιοφόρες προτομές ανδρών.

Οι φωτό των αρχαιολογικών εκθεμάτων είναι από την ιστοσελίδα του αρχαιολογικού μουσείου Θέρμου.

Ο Ρωγών Ιωσήφ και το τελευταίο προπύργιο των Μεσολογγιτών

 Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
Το τελευταίο προπύργιο του Μεσολογγίου ήταν ο Ανεμόμυλος.

Το βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου ξημερώνοντας Κυριακή των Βαΐων οι πρόμαχοι της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου πραγματοποίησαν την ηρωική Έξοδο.

Σε ένα από τα τρία τμήματα της Εξόδου βρισκόταν και ο Ιωσήφ Ρωγών ο επίσκοπος των Ελεύθερων Πολιορκημένων όμως άγνωστο γιατί επέστρεψε εντός των τειχών της Πόλεως και μαζί με άλλους 15-16 οχυρώθηκαν στον ανεμόμυλο.

Ο Ανεμόμυλος βρισκόταν σε μια νησίδα ελάχιστα μέτρα μακρυά από το ηπειρωτικό μέρος του Μεσολογγίου και η νησίδα είχε πάρει το όνομα της από τον ανεμόμυλο που βρισκόταν στους κόλπους της.

Οι μάχες που πραγματοποιήθηκαν εντός της Πόλεως μετά την Έξοδο του Μεσολογγίου ήταν φοβερές.

Οι υπερασπιστές της Πόλεως αν και ανήμποροι από τραυματισμούς και ταλαιπωρημένοι από την πείνα δεν υστερούσαν σε τίποτα μαχητικά.

Οι ώρες περνούσαν αλλά η βοήθεια από τα ελληνικά στρατεύματα που περίμεναν δεν έφτανε και το ένα προπύργιο μετά το άλλο, το ένα οχυρό μετά το άλλο έπεφτε ηρωικά.

Ξημερώνει Μ. Δευτέρα  και όλη η Πόλη έχει καταληφθεί από τους πολιορκητές μα ένα προπύργιο ακόμη στέκει και μάχεται. Εκεί μέσα στον ανεμόμυλο της ομόνυμης νησίδας κάποιες ψυχές ακόμη μάχονται.

Η στατιές των τουρκοαιγυπτιων την έχουν περικυκλωμένη εδώ και δύο μερόνυχτα αλλά μάταια, δεν μπορούν να την καταλάβουν. Δυστυχώς η βοήθεια δεν φτάνει ποτέ, δεν κρίθηκε αναγκαίο από την τότε ελληνική κυβέρνηση να στείλει στρατεύματα να υποστηρίξει το Μεσολόγγι, δεν είχαν αντιληφθεί ότι αν έπεφτε το Μεσολόγγι ουσιαστικά τελείωνε και η επανάσταση, κι έτσι ενώ τα πυρομαχικά εντός του Ανεμόμυλου τελείωναν και βοήθεια δεν ερχόταν πήραν την απόφαση και ο Ιωσήφ Ρωγών  με μια δάδα στο χέρι βάζει φωτιά στο εναπομείναντα μπαρούτι προκειμένου κάνεις τους να μην πέσει στα χέρια των τουρκαλάδων αλλά και να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες τους κατακτητές.

Πράγματι ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά ανατινάχθηκαν θυσιάζωντας κι αυτοί την ζωή τους για το ιδανικό της Ελευθερίας.

Ήταν Μεγάλη Δευτέρα του 1826 που το τελευταίο προπύργιο του Μεσολογγίου έπεφτε ηρωικά.

Οι συνέπειες και για τους πολιορκητές μετά την ανατίναξη του Ανεμόμυλου ολέθριες αλλά μόλις καταλάγιασε η ορμή της ανατίναξης ρίχθηκαν στα συντρίμμια του Ανεμόμυλου για να βρουν τον θυσαυρούς αλλά και τυχόν επιζώντες.

Ανάμεσα στα συντρίμμια βρίσκουν τον επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ μισοζώντανο και τον αρπάζουν κρεμώντας τον στα ερείπια και από το μίσος τους άρχισαν να τον βασανίζουν γδέρνωντας τον ζωντανό έως ότου ξεψύχησε  μαρτυρικά κι αυτός.

Η ανατίναξη του Ανεμόμυλου ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ανατίναξη του Μεσολογγίου μετά από αυτήν του δημογέροντα Χρήστου Καψάλη, αλλά αν και καταγράφηκε στην ιστορία δεν είναι ευρέως γνωστή.

Προς τιμήν των προμάχων του Ανεμόμυλου και του Ιωσήφ Ρωγών χτίσθηκε σε μικρογραφία μνημείο με την μορφή ανεμόμυλου, ενώ πλέον η νησίδα με επιχωματώσεις ενώθηκε μγε το ηπειρωτικό μέρος του Μεσολογίου.

Ο Ιωσήφ Ρωγών όπως αποκαλείται ήταν επίσκοπος Ρωγών και Κοζυλης μιας επαρχίας κοντά στην Άρτα που ανήκε διοικητικά στην μητροπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και αναπληρούσε τον Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας στην ηρωική Πόλη, εξ ου και βρέθηκε στην πολιορκία του Μεσολογγίου.

Αποτέλεσε στήριγμα των προμάχων της Πόλεως ενώ ήταν ο συντάκτης της απόφασης της εξόδου και μάλιστα από τον ίδιο απετραπηκε το να σφαγιασθούν τα μικρά παιδιά πριν την Έξοδο για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων που τελικά τα πότισαν υπνωτική ουσία και τα κρατούσαν στις αγκαλιές τους.

Λίγες ώρες πριν την ηρωική Έξοδο τέλεσε την τελευταία θεία λειτουργία στον τότε ναό του Αγίου Παντελεήμονα, ο οποίος βρισκόταν δίπλα στο τότε επισκοπείο το οποίο ήταν περίπου στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο τάφος του εξ ου και ενταφιάσθηκε σε αυτό το σημείο και μάλιστα είναι ο μοναδικός ο οποίος ενταφιάσθηκε εκτός του Κήπου Ηρώων, αφού κοινώνησε τους προμάχους ετοιμάστηκε και ο ίδιος για την Έξοδο στην οποία συμμετείχε στην 3η φάλλαγα μαζί με τα γυναικόπαιδα, άγνωστο γιατί αλλά με μερίδα της φάλαγγας επέστρεψε πίσω στην πόλη ίσως στην σύγχυση που επικράτησε όταν κάποιοι Μεσολογγίτες αντιλήφθηκαν τους Τούρκους που τους ανέμεναν και φώναξαν "Ωπισω Ωπισω" και κλείσθηκε μαζί με άλλα 15-16 άτομα στον ανεμόμυλο στην ομόνυμη νησίδα του Μεσολογγίου όπου αποτέλεσε και το τελευταίο προμαχώνα της Ιεράς Πόλεως μιας και έπεσε την Μ. Δευτέρα (δύο μέρες μετά την Έξοδο) και η ιστορία εξελίχθηκε όπως προαναφέραμε.

Η μορφή του επιβλητική μα συνάμα και ασκητική, έχαιρε σεβασμού σε όλη την Πόλη ενώ περιδιάβαινε τα τείχη της Πόλεως καθημερινά προκειμένου να ευλογεί τους ηρωικούς προμάχους της Πόλεως αλλά και να τους εμψυχώνει. Δύο μέρες μετά την Έξοδο πέταξε στους ουρανούς μαζί με τους συντρόφους του...!!

Πηγή: romfea.gr

Αφιέρωμα στην Έξοδο του Μεσολογγίου, οι άγνωστες πτυχές της...

Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο

 για να δείτε το αφιέρωμα 

-->  exodos <--

"Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του χθες και του σήμερα, πάντοτε με το βλεμμα στην Ανάσταση.

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Ξημέρωσε του Λαζάρου, η πλάση όλη αρχίζει να αλλάζει. Ο φίλος του Χριστού ξεπροβάλει ξανά στην ζωή μόνο με ένα πρόσταγμα του Κυρίου του θανάτου και της ζωής, του ενός και μοναδικού Θεού.

Τέτοια μέρα το Μεσολόγγι γιορτάζει, μπορεί οι γιορτές να έχουν και επιμνημόσυνος χαρακτήρα αλλά έχουν και δοξαστικό προς τους ήρωες προμάχους της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου.

Η Romfea.gr πάντα το διήμερο αυτό έκανε ιδιαίτερο αφιέρωμα για να τιμήσει τους ήρωες στους οποίους χρωστάμε εν μέρει την ελευθερία μας.

Σήμερα εορτάζει ο κοιμητηριακός ναός του Μεσολογγίου ενώ σε όλες τις εκκλησίες πραγματοποιούταν θεία λειτουργία και οι καμπάνες ηχούσαν συνεχώς.

Φιλαρμονικές, επίσημοι, πρέσβεις, ένοπλοι αξιωματικοί, αγήματα τριγυρνούσαν σε όλα τα σημαιοστολισμένα δρομάκια του Μεσολογγίου.

Επιμνημόσυνη δέηση από τον ίδιο τον μητροπολίτη αμέσως μετά την θεία λειτουργία μπροστά σε Μ ημέρα Φιλελλήνων μα και στο μνημείο-μνήμα του Ιωσήφ Ρωγών, του επισκόπου των Ελεύθερων Πολιορκημένων όπως τους ονόμασε ο Διονύσιος Σολωμός...

Δεν έχει μόνο σήμερα δοξαστικό χαρακτήρα ο εορτασμός αυτός αλλά και τότε δύο αιώνες περίπου πριν όταν ξημέρωσε Σάββατο του Λαζάρου όλοι πήγαν στην εκκλησία βάζοντας τα καλά τους έστω κι αν είχαν εξαθλιωθεί από την πείνα και τις κακουχίες, κοινώνησαν από τα χέρια του Ιωσήφ Ρωγών και σε όλη την Πόλη υπήρχε έντονο το συναίσθημα της χαρμολύπης, χαρούμενοι για την απόφαση που πήραν μα και λυπημένοι γιατί πίσω θα αφηνανε δικούς τους ανθρώπους, τους ανήμπορους που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, μα ούτε κι αυτό τους πτόησε.

Το βράδυ πλησιάζει κι αρχίζουν να προετοιμάζονται πίσω από τα απόρθητα τείχη της Ιεράς Πόλεως που επί ένα έτος πολιορκούταν από τον στρατό του Κιουταχή και τον στόλο του Ιμπραήμ που είχε καταπνίξει κάθε κίνημα επανάστασης σε όλη την Πελοπόνησσο.

Μα οι Μεσολογγίτες δεν πτοήθηκαν καθόλου, είχαν πάντα στην καρδιά τους την ελπίδα και μέσα από αυτήν την ελπίδα φτάσανε στην υπέρτατη θυσία.

Μπορεί για κάποιους σήμερα να μην ακούγεται τόσο τρανό αυτό μα για δέστε λίγο το ηρωικό του χαρακτήρα τους.

Ενώ πολλές φορές τους δόθηκε η ευκαιρία να συνθηκολογήσουν και μάλιστα με αρκετά προνόμια υπέρ τους (εκεί κατάντησαν οι τουρκαλαδες μιας και είχαν γελοιοποιηθεί τόσους μήνες ως πολιορκητές μια χούφτας ανθρώπων), αυτοί δεν το έπραξαν κι έτσι η ελπίδα γέννησε την υπέρτατη θυσία της Εξόδου των προμάχων.

Το βράδυ του Λαζάρου έφτασε και σιωπηλά οι Μεσολογγίτες πλησίασαν τα οριζόμενα σημεία για να εξέλθουν μαχόμενοι από την Πόλη, αφότου σταυροκοπήθηκαν και ασπάσθηκαν ο ένας τον άλλον αρματωμένοι και με τις καλές τους τις φορεσιές ξεκίνησαν αυτό που ήδη είχαν πάρει Απόφαση.

Οι γυναίκες δεν ξεχώριζαν από τους άνδρες μιας και φόρεσαν αντρικές στολές και ήταν κι αυτές αρματωμένος, τα παιδιά κάθε ηλικίας κι αυτά αρματωμένα. Μαζί τους να τους εμψυχώνει και ο Ιωσήφ Ρωγών και μάλιστα στο 3ο τάγμα αυτό του Μακρή αλλά άγνωστο το πώς και το γιατί επέστρεψε εντός των τειχών μαζί με μερίδα του τάγματος αυτού.

Οι Μεσολογγίτες ξεπροβάλουν και ξάφνου τα σύννεφα ξεσκεπάζουν το ολόγιομο φεγγάρι σαν να θέλει να τους δείξει τον δρόμο, ενώ ο Χριστός από τον ουράνιο θρόνο του στέλνει μυριάδες αγγέλων με δάφνες, βάγια και στέφανα μαρτυρικά στα χέρια για να τους υποδεχτεί.

Κυριακή των Βαΐων ξημέρωνε εξάλλου, μα το μυστικό τους είχε προδοθεί και οι τουρκοαιγύπτιοι τους περίμεναν κρυμμένοι.

Μα και τότε όταν οι Μεσολογγίτες το αντιλήφθηκαν δεν πτοήθηκαν, βγάλανε τα σπαθιά και ορμήξανε, ελεύθεροι στο πνεύμα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τους όσο κι αν κάποιοι πίστευαν πως ως πολιορκημένοι ήταν φυλακισμένοι, αυτοί ζούσαν πάντα ελεύθεροι...

Η μάχη φοβερή, οι άγγελοι δεν προλάβαιναν να στεφανώνουν και να στρώνουν βάγια στο διάβα των Μεσολογγιτών.

Σε λίγο οι Μεσολογγίτες φθασανε στο μοναστήρι του Αη Συμιού όπου είχε ορισθεί ως τόπος συνάντησης με τα ελληνικά στρατεύματα που θα έρχονταν προς βοήθεια τους, μολονότι δεν έφτασαν ποτέ.

Από εκεί κατάλαβαν όταν άκουσαν την ανατίναξη του δημογέροντας Χρήστου Καψάλη πως το Μεσολόγγι πέφτει. Η ανατίναξη έκανε την νύχτα μέρα από την έκρηξη.

Τότε ξεκινάει και η μεγάλη βδομάδα των παθών των προμάχων. Άλλοι σφαγιάζονται, άλλοι σκλαβώνονται, άλλοι συνεχίζουν τον δρόμο τους και μετά κόπων φθάνουν στο Ναύπλιο την τότε πρωτεύουσα ενός κράτους που δεν είχε καν δημιουργηθεί, μα κι εκεί οι πολιτικοί δεν τους καλοδέχτηκαν ούτε μερίμνησαν για αυτούς, ίσα ίσα...

Όσοι από αυτούς που είχαν μείνει εντός των τειχών της Πόλεως έζησαν, πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα αλλά όλοι τους ήταν με κομμένα αυτιά και μύτες.

Βάναυσο έθιμο των τουρκαλάδων που όταν είχαν μεγάλη νίκη έκοβαν ένα αυτί από κάθε πεθαμένο και όλα μαζί τα πάστωναν και τα έστελναν στην Κωνσταντινούπολη στον Πασά να δείξουν την νίκη τους.

Μόνο που στην περίπτωση του Μεσολογγίου έκοψαν και τα δύο αυτιά από τους πεθαμένους αλλά και από όσους ζωντανούς έπιασαν για να υπερδιπλασιάσουν στα μάτια του σουλτάνου τον πληθυσμό της πόλεως και να αιτιολογήσουν την καθυστέρηση ενός έτους στην κατάληψη της Πόλης.

Τρία χρόνια μετά έρχεται όμως και η ανάσταση, η Ελλάδα απελευθερώνεται μα και όσοι Μεσολογγίτες επιβίωσαν γυρνάνε ξανά στην κατερειπωμένη και ποτισμένη από το αίμα των συντρόφων τους Πόλη.

Ο Γολγοθάς τους τελείωσε, η θυσία τους μετατράπηκε σε Ανάσταση ολόκληρου του γένους των Ελλήνων μέσα από τον αντίκτυπο που προκάλεσε σε ολόκληρη την Ευρώπη και των ξεσηκωμό φιλελληνικών ρευμάτων.

Η θυσία τους για κάποιους ξεπερνά κι αυτή του Λεωνίδα μιας κι οι 300 είχαν να αντισταθμίσουν απέναντι στους Πέρσες την ζωή την δικιά τους μόνο κι ύστερα βέβαια γνωρίζανε πως η Ελλάδα θα χανόταν.

Στο Μεσολόγγι όμως είχαν την ευκαιρία με συνθηκολόγηση να σώσουν τις γυναίκες, τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους πράγμα που δεν το έκαναν και προτίμησαν την θυσία που τότε κανείς δεν λόγιζε πως εις τους αιώνες θα εξυμνούνται...

Φέτος λόγω των καταστάσεων λιτή η γιορτή που άλλωτε συγκέντρωνε χιλιάδες κόσμου από όλη την Ελλάδα, αγήματα όλων των ενόπλων δυνάμεων καθώς και επίσημοι ξένων κρατών μετέτρεπαν τον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι για δύο μέρες ως τον ομφαλό της γης.

Εκατοντάδες ήταν άλλωτε και όσοι συμμετείχαν στην πομπή.

Φέτος μπορεί τίποτε από αυτά να μην πραγματοποιούνται αλλά τους τιμούμε σιωπηλά, όπως σιωπηλοί ήταν κι αυτοί λίγο πριν ξορμήσουν πίσω από τα τείχη της ηρωικής πόλεως.

Ο Δήμαρχος της Ι.Π.Μεσολογγίου κ. Κώστας Λύρος μέσα από τον Κήπο των Ήρωων απέστειλε ένα συγκινητικό μήνυμα και προς τους Ιταλούς που μάχονται αυτό το διάστημα για την ζωή τους ενώ σημαιοστολίσθηκε η Πόλη ολάκαιρη για να αποδώσει η ελάχιστη τιμή προς τους προγόνους μας.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως στην ζωή μας θα ζούμε και γολγοθάδες αλλά με θυσία από πλευράς μας, πάντοτε έρχεται και η Ανάσταση.

Όσο κι αν κάποιες φορές θέλουν να μας δείξουν ως υπόδουλους μην ξεχνάμε το παράδειγμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Χρόνια πολλά Έλληνες..!!!

Πηγή: romfea.gr

Η εικόνα της Εξόδου

Τρία περίτεχνα ευρήματα από το Αρχαίο Τριχώνιο

Γράφει ο Σπύρος Συμεών 
Σήμερα με ένα μικρό αφιέρωμα θα παρουσιάσουμε μέσα από το blog μας 3 από τα σημαντικότερα ίσως ευρύματα από τις ανασκαφές στην Γαβαλού για το αρχαίο Τριχώνιο με μια σύντομη περιγραφή προσπαθώντας να τα αναδείξουμε σε όσους είναι άγνωστα.

Το  146 π.Χ. εκλέγεται στρατηγός των Αχαιών ο φιλοπόλεμος Κριτόλαος ο οποίος με πύρινο λόγο ξεσηκώνει τούς Αχαιούς και όχι μόνο, σε εξέγερση κατά των Ρωμαίων η οποία καταπνίγηκε σε μάχη στην Λοκρίδα όπου ο ιστορικός Παυσανίας αναφέρει πως ο Κριτόλαος χάθηκε χωρίς να βρεθεί και ειρωνεύοντας τον πιθανολογεί ότι πνίγηκε στους βάλτους. Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα όμως ανακαλύπτεται σε ανασκαφές στο αρχαίο Τριχώνιο η επιτύμβια στήλη του Κριτολάου που σίγουρα μαρτυρεί ότι ο Κριτόλαος δεν χάθηκε και ότι το αρχαίο Τριχώνιο ως θρησκευτικό και όχι μόνο κέντρο, έπαιζε σημαντικό ρόλο και εκτός της Αιτωλικής επικρατείας μιας και επιτύμβια στήλη Αχαιού στρατηγού βρέθηκε στα σπλάχνα της γης του. Η επιτύμβια στήλη του Κριτόλαου από το Αρχαίο Τριχώνιον της Αιτωλίας είναι του 2ου αιώνα π.Χ. συνολικού ύψους 2,3 μέτρων που την κάνει επιβλητική και είναι πλούσια διακοσμημένη. Πάνω το αέτωμα καταλήγει σε ανάγλυφες ακάνθες στα άκρα ενώ εντός του τριγωνικού αετώματος, η Σκύλλα στρέφει ένα πηδάλιο πλόα, στο δεύτερο επίπεδο, ο Τρίτων επιτίθεται σε ένα θαλάσσιο τέρας ενώ πιο κάτω, το όνομα του αποθανόντος, με πολύ ωραία ανάγλυφα και κεφαλαία γράμματα, παρουσιάζεται στην γενική, Κριτόλαου δλδ ο τάφος του Κριτόλαου και κάτω από το όνομα του κλαδιά και φύλλα δρυός ενώνονται με τον κόμπο του Ηρακλέους ενώ στο τέλος δύο λιοντάρια επιτίθενται σε ταύρο.

Ένα άλλο εύρημα είναι ένα δαχτυλίδι σφραγιστικό με χρυσό περίγραμμα και εντός του την μορφή της θεάς Αφροδίτης η οποία κρατάει προσωπείο στο οποίο θαυμάζει την όμορφη εικόνα της. Το δαχτυλίδι αυτό βρέθηκε σε πλούσιο τάφο ο οποίος ήταν επικαλειμμένος  με επιτύμβια στήλη και χρονολογείται περίπου στο Α' μισό του 2ου π.Χ. αιώνα.

Τέλος θα αναφερθούμε στο θαυμάσιο και περίτεχνο στεφάνι από χρυσό με την εξαιρετική απόδοση φύλλων δρυός το οποίο βρέθηκε στο ίδιο τάφο με το δαχτυλίδι και χρονολογείται περίπου στο Α' μισό του 2ου π.Χ. αιώνα.

Δείτε επίσης: Τρία περίτεχνα εκθέματα του Αρχαίου Τριχωνίου, στο αρχαιολογικό μουσείο Θέρμου

Το παλαιό καθολικό της Μονής Κατερινούς. Σπάνιες φωτογραφίες...

Γράφει ο Σπυρίδων Σ. Καραχάλιος.
Μέσα από το blog σας προσπαθείτε να κάνετε πιο γνωστό τον τόπο μας και να αναδείξετε ιστορικές πτυχές του που είναι ευρέως άγνωστες ακόμη και σε πολλούς ντόπιους. Η Γαβαλού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη όπως και ολάκαιρη η Μακρυνεία με την Μονή της Παναγίας Κατερινούς, σε προηγούμενο σας άρθρο (πατήστε εδώ για να το δείτε) αναδείξατε την ιστορία και την παράδοση για την απαρχή της μοναστικής ζωής στην Μονή αυτή πολύ γλαφυρά.
Σήμερα επιγραμματικά θα σας αναφέρω κάποια ιστορικά στοιχεία που αφορούν το παλαιό περίτεχνο καθολικό της μονής Κατερινούς με κάποιες σπάνιες φωτογραφικές απεικονίσεις του.

Το παλαιό καθολικό της Μονής ήταν  πέτρινο και μάλιστα πιθανολογείται πως η πέτρα προερχόταν από την πέρυξ περιοχή.
Η θεμελίωση του ανάγεται στην  μεταβυζαντινή εποχή και συγκεκριμένα κατά το έτος 1769 όπως μάλιστα μας αναφέρει και ο αρχ. Σοφρώνιος Παπακυριακός στην δυτική πρόσοψη του  υπήρχε ενριχοισμενο κεραμύδι που αναγραφόταν "Γέννηση της Θεοτόκου 1769". Σύμφωνα με την παράδοση χτίσθηκε πάνω σε παλαιότερο ναό της μονής ο οποίος άγνωστο έως τώρα καταστράφηκε περί το 1725. Ενώ πάνω από την βόρεια πύλη του ναού υπήρχε η επιγραφή "1770 Ιανουαρίου 10 - ανηγέρθη ο Πάνσεπτος και Θείος ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου δια συνδρομής και εξόδων του Πανοσιο/τατου Αγίου καθηγουμένου  κυρίου Παϊσίου, ιερομονάχου Καλλινίκου και των ιερομονάχων", και μας πληροφορούσε έτσι ότι εκείνη την περίοδο ήτο ηγούμενος ένας Ιερομόναχος Παΐσιος καθώς και είναι προφανώς ότι το έτος ολοκλήρωσης του ανηγηρώμενου καθολικού ήταν το 1770.
Η κάτοψη του ναού σχημάτιζε σταυρό και στο κέντρο υψωνόταν οκταγωνικός τρούλος. Που η κάθε πλευρά του είχε παράθυρο.

Είχε τρεις συνολικά θύρες μια στην δυτική πλευρά, μια στην βόρεια και μια στην νότια πλευρά της εκκλησίας. Στο μέσον κάθε πλευράς στο εξωτερικό του ναού υπήρχαν εντοιχισμένα διακοσμητικά περίτεχνα κεραμικά πιάτα (μάλιστα παρόμοια υπήρχαν και στο καθολικό της Μονής Ζωοδόχου Πηγής-Κελί τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν και έχουν αντικατασταθεί με απλά κεραμικά πιάτα).

Εσωτερικά του ναού, δυστυχώς δεν σώζεται καμιά απεικόνιση του αλλά υπάρχει μια μικρή περιγραφή του η οποία αναφέρει πως στο εσωτερικό του θόλου του δλδ του τρούλου υπήρχε κυκλική ανάγλυφη γύψινη διακόσμηση κλιματαριάς με τσαμπιά σταφύλια και με 4 ομφαλούς δηλαδή κυκλικά σχήματα που πιθανόν απεικονιζόταν οι 4 ευαγγελιστές ή ήταν η θέση στην οποία θα τοποθετούνταν αργότερα.

Δυστυχώς όμως το περιλμπρο αυτό καθολικό γκρεμίστηκε το έτος 1979 ύστερα από εκτεταμένες ζημιές που είχε ένεκα σεισμού και στην θέση του χτίσθηκε το σημερινό.

Δείτε επίσης: Ιστορικό αφιέρωμα στην εικόνα της Παναγίας της Κατερινούς

Δωρίμαχος ο στρατηγός των Αιτωλών.

Γράφει ο Σπυρίδων Σ. Καραχάλιος 

Δυστυχώς με την ιστορία του τόπου μας λίγοι έχουν ασχοληθεί και ακόμη και σήμερα που βρισκόμαστε στην εποχή της πληροφορίας και της τεχνολογικής ανάπτυξης, στο ευρύ κοινό ελάχιστα στοιχεία της αρχαιότατης περιοχής μας είναι γνωστά. Επιγραμματικά θα σας αναφέρω σταδιακά και σε διαφορετικά "αφιερώματα" για τους τρεις αρχαίους στρατηγούς που ήταν ιδιαιτέρως γνωστοί στην αρχαιότητα και καταγώνταν από τόπο μας.

Ένας εξ αυτών ήταν ο Δωρίμαχος ο Αιτωλός, ο επονομαζομενος και ως Τριχωνεύς ήταν γιος του Νικόστρατου και γεννήθηκε στο β' μισό του 3ου π.Χ. αιώνα  και πέθανε το α' μισό του 2ου π.Χ αιώνα.
Όπως είναι προφανές και από το προσωνύμιο του καταγόταν από το Τριχώνιο την ξακουστή πόλη της αρχαίας Αιτωλικής Συμπολιτείας, η οποία βρισκόταν ανάμεσα στις όχθες νότια της λίμνης της Τριχωνίδας και του όρους Αρακύνθου περίπου στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Γαβαλού, όπου έχει βρεθεί και το Ασκληπιείο του αρχαίου Τριχωνίου.

Είναι ένας από τους 3 γνωστούς στρατηγούς της Αιτωλικής Συμπολιτείας καταγώμενους από το Αρχαίο Τριχώνιο και αναφέρεται πολλές φορές από τον αρχαίο ιστορικό Πολύβιο στο έργο του.
Το 221 π.Χ. εστάλη να βοηθήσει τους Φιγαλιείς εναντίον των Σπαρτιατών στην πραγματικότητα όμως σκοπός της αποστολής ήταν να παρακολουθήσει από εκεί τις κινήσεις των Λακεδαιμονίων. Στη συνέχεια, ηγήθηκε σε εκστρατεία εναντίον της Ηπείρου, όπου πυρπόλησε και κατέστρεψε το ιερό της Δωδώνης. Το 219 π.Χ. επιτέθηκε εναντίον της Θεσσαλίας, αναγκάστηκε όμως να επιστρέψει στην Αιτωλία για να αντιμετωπίσει τον Φίλιππο Γ’ της Μακεδονίας, ο οποίος είχε εισβάλει στην επικράτεια της. Το 204 π.Χ οι συμπατριώτες του τον ανέδειξαν ως νομοθέτη της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Ενώ το 196 π.Χ. ορίστηκε ως αρχηγός της πρεσβευτικής αποστολής που ταξίδεψε στην μακρινή Αίγυπτο και συνάντησε τον βασιλιά Πτολεμαίο τον Επιφανή.
Τέλος αναφέρεται σε ψήφισμα της Αμφικτυονίας των Δελφών ως ιερομνήμων, εκπροσωπόντας το Κοινό των Αιτωλών.

Τι ήταν όμως ο ιερομνήμων; Κάθε ένα από τα 12 ελληνικά φύλα συμμετείχαν στο λεγόμενο Αμφικτυονικο συνέδριο (κάτι ας πούμε σαν το ανωτέρω εκτελεστικό και νομοθετικό λατρευτικό όργανο της αρχαιότητας)  στους Δελφούς, στον ομφαλό της γης, το ιερότερο μέρος της ελληνικής αρχαιότητας. Σε αυτό το συνέδριο το κάθε φύλο έστελνε 2 ιερομνήμονες και στο συνέδριο συνολικά παρίσταντο 24 ιερομνήμονες. Κύριο μέλημα τους ήταν τα έργα του ιερού των Δελφών ώστε με την ομαλή έκβαση τους να έχουν καλές σχέσεις οι πατρίδες τους με το ιερό των Δελφών. Ας μην λησμονούμε ότι το γνωστότερο μαντείο ήταν αυτό των Δελφών το οποίο συμβουλεύονταν σε κάθε μεγάλη εκστρατεία ο κάθε στρατηγός από όλη την ελληνική επικράτεια οπότε θέλανε όλοι να τα έχουμε καλά με τον αρχαίο ιερό τόπο εκείνο προκειμένου να εξασφαλίζουν την εύνοια στις "ευχές" του. Ήταν θεματοφύλακες της νόμιμης τάξης στα τελετουργικά των εορτών και στις θυσίες. Μεταξύ των καθηκόντων του ήταν ο ορισμός των ημερών λατρείας του κάθε θεού. Το αμφικτυονικό συνέδριο επικύρωνε την εκλογή των ιερομνημόνων που αποστέλλονταν ως εκπρόσωποι των φυλων, οι οποίοι στην συνέχεια ορκίζονταν να σεβαστούν τους νόμους και να εγγυηθούν για την τήρηση τους στις πολιτείες τους.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς βλέπουμε πως ο Δωρίμαχος πάντοτε είχε ένα πολύ σημαντικό ρόλο αλλά και αξίωμα σε κάθε υψηλή περίσταση της αρχαιότητας άρα επρόκειτο για έναν ευφυή, πολυτάλαντο, αξιοσέβαστο πρόσωπο της Αιτωλικής Συμπολιτείας ο οποίος θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν και αλλοτινός πρόγονος των γαβαλιωτών, για τον οποίο όμως ελάχιστα γνωρίζουμε εμείς οι "απόγονοι" του.
Να σημειωθεί πως εννιοτε αναφέρεται και ως Δορύμαχος ή Δορίμαχος, ενώ το όνομα του ετυμολογικά έχει να κάνει με την μάχη αλλά ίσως και το δόρυ τα οποία ενώθηκαν και για κάποιον λόγο ενδεχομένως αυτό να είχε να κάνει ο λόγος αυτός ως προς τον τρόπο που μαχόταν στα πεδία των εκστρατειών της Αιτωλικής Συμπολιτείας.

Ελληνική Σημαία. Τι συμβολίζει;

Ρίγη συγκίνησης μας καταλαμβάνει κάθε φορά που αντικρίζουμε την γαλανόλευκη να κυματίζει στους αιθέρες αλλά γνωρίζουμε άραγε τι συμβολίζει το κάθε τι πάνω στο ιερό αυτό πανί; Ή μήπως ότι απεικονίζεται πάνω της είναι τυχαία;
Ο λευκός σταυρός συμβολίζει την Πίστη των Ελλήνων προς την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και υπογραμμίζει τον κύριο και καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία στην δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.

Το γαλάζιο συμβολίζει το χρώμα της Ελληνικής θάλασσας και το λευκό το χρώμα των αφρισμένων κυμάτων. Κατά μία άλλη εκδοχή το γαλάζιο συμβολίζει την δικαιοσύνη, την πίστη και την σοβαρότητα των αγωνιστών του '21, ενώ το λευκό την αγνότητα και την ηθική τους καθαρότητα.
Ο Ηρόδοτος αιώνες πριν έλεγε ότι το γαλάζιο και το λευκό είναι τα χρώματα των Ελλήνων, που συμβολίζουν το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον, το ομότροπον και το όμαιμον (κοινό γαλάζιο αίμα) μας.
Η Συνέλευση της Επιδαύρου το 1822 όρισε τη Σημαία να συμβολίζει την «πάρεδρον του Θεού σοφίαν, την Ελευθερίαν και την Πατρίδα».

Οι οριζόντιες γραμμές είναι εννέα (9), όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ”, που ήταν το σύνθημα των επαναστατημένων και αγωνιζομένων Ελλήνων κατά την διάρκεια της Επανάστασης του 1821 εναντίον της Τουρκικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Μία άλλη άποψη αναφέρει πως οι εννέα οριζόντιες γραμμές συμβολίζουν τον αριθμό των γραμμάτων της λέξης Ε-Λ-Ε-Υ-Θ-Ε-Ρ-Ι-Α που είναι βασική πηγή έμπνευσης των αγώνων του γένους του Ελληνικού Έθνους.

Τέλος τα χρυσά κρόσσια που περιστοιχίζουν την γαλανόλευκη συμβολίζουν τις ψυχές όσων αγωνίσθηκαν υπέρ πίστεως και πατρίδος για την ελευθερία του γένους μας.
Να σημειωθεί επίσης πως όπως ορίζουν οι σχετικές διατάξεις πάντοτε η σημαία στηρίζεται σε δοκό που στην κορυφή του υπάρχει σταυρός ενώ κατά την έπαρση και την υποστολή της ποτέ δεν πρέπει να αγγίξει το έδαφος.

Χρόνια πολλά Ελλάδα. Οι σημαίες ας κοσμισουν τα μπαλκόνια μας..!!!

25η Μαρτίου ξημερώνει...
Φέτος λίγο διαφορετική και πρωτόγνωρη...
Ανήμερα του εορτασμού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ξεκίνησε και η Ελληνική Επανάσταση το 1821 για να διωχθεί ο τουρκικός Ζυγός που προσπαθούσε να σβήσει καθετί ελληνικό από τον τόπο ετούτο. Πέντε χρόνια μετά τον Μάρτη του 1826 ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου η ιστορία γράφει για την Ελλάδα με χρυσά γράμματα για το έπος της Κλείσοβας, μιας νησίδας του πολιορκημένου Μεσολογγίου που στα σπλάχνα της βρίσκεται ένα εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος και σε αυτήν την νησίδα μια χούφτα Έλληνες 131 στον αριθμό τα έβαλαν με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο που αριθμούσε πάνω από 6.000 άνδρες μόλις 15 μέρες πριν την ηρωική Έξοδο των προμάχων του Μεσολογγίου.
Ο απολογισμός της μάχης που έληξε με θριαμβευτική νίκη των Ελλήνων ήταν με μηδαμινές απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις ενώ για ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος έχασε πάνω από τις μισές του δυνάμεις και η λιμνοθάλασσα περυξ της Κλείσοβας καλύφθηκε με πτώματα ενώ τα νερά της από το αίμα έγιναν κόκκινα.
Φέτος ας υψώσουμε στα μπαλκόνια των οικιών μας τις ελληνικές σημαίες ως ελάχιστη ένδειξη τιμής προς τους προγόνους μας που έκαναν τα πάντα για την ελευθερία μια ελευθερία που και σήμερα πλήττεται με διάφορους τρόπους κι ας προσπαθούμε στο διάβα του χρόνου να τους κάνουμε περήφανους...
Κι ένα ακόμη μικρό κάλεσμα προς όλους. Σήμερα στις 11:00 το πρωί θα ξεκινούσαν οι παρελάσεις...ε αυτήν την ίδια ώρα ας ψάλλουμε τον εθνικό μας ύμνο στα μπαλκόνια για να τρανταχτεί η γη και να ακουστούμε έως τους ουρανούς όπου κατοικούν οι ήρωες μας.
Ας σημάνουν και οι καμπάνες την ίδια ώρα από τις εκκλησίες μας να τρανταχτεί η οικουμένη.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ...

Χρόνια πολλά και καλά

Ζήτω η Ελλάδα