Του Σπύρου Συμεών στην Romfea.gr
Καθε χρόνο μα κάθε χρόνο ανήμερα του Σταυρού τα σχολεία κατέκλυζαν τους ναούς αλλά όχι και φέτος...
Θα μου πείτε πως εν μέσω μέτρων κατά της πανδημίας εσύ μου αναφέρεις για εκκλησιασμό σχολείου;
Μα το περίεργο είναι πως κανένας άγιος αρχιερέας δεν αντέδρασε...
Κάποιοι από εσάς είστε γονείς και παρευρεθήκατε έως ενός σημείου χθες στο πρώτο κουδούνι των σχολείων των παιδιών σας.
Υπήρχε ή δεν υπήρχε συνωστισμός; Κι ας μην αναφερθώ στις μάσκες μεγέθους αερόστατου και στα παγουρίνο σε μέγεθος μπουκαλιού αντιβίωσης αλλά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στον καθημερινό συνχροτισμό παιδιών, δασκάλων και γονέων στο μπες βγες στην είσοδο στους διαδρόμους και στις σκάλες γιατί κατά τα άλλα έχει διαβεβαιώσει το αρμόδιο υπουργείο ότι έχει ρυθμίσει τα πάντα για την ασφάλεια των παίδων σας...
Την ασφάλεια αυτή που τεχνηέντος διακυβεύεται μέσα από τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες που ο συνωστισμός σε ΜΜΜ και σε τηλεοπτικά δρώμενα αλλά και σε συναυλίες κατ αυτούς είναι κάτω από τα προβλεπόμενα μέτρα αλλά ο ίδιος συνωστισμός στα παιδιά σου δεν είναι ασφαλής...
Ο εκκλησιασμός των παιδιών κατά το σχολικό έτος, ασχέτως για το πώς κατάντησε και οι αιτίες είναι πολλές για αυτό το κατάντημα, ξεκίνησε ώστε τα παιδιά εκτός από την σχολική παιδεία να λαμβάνουν και μια εκκλησιαστική βιωματική παιδεία διότι η θεία λατρεία δεν είναι θέατρο αλλά βίωμα που σιγά σιγά με την ηλικιακή εξέλιξη ενός ατόμου αρχίζει και την αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
Στην αρχή είναι κάτι ξένο κι αρχίζει να το προσεγγίζει με το "γιατί γίνεται αυτό;", "Γιατί το άλλο;', "τι εννοεί εδώ;" κλπ.
Επίσης μέσα από την μικρή αυτή επαφή με τον εκκλησιασμό δίνεται η ευκαιρία τα παιδιά να ακούσουν τον ιερέα και ο ίδιος να αγουγκραστεί αν γνωρίζει τον σωστό τρόπο τα παιδιά.
Εκεί δίδεται η ευκαιρία σε έναν ιερέα να δώσει το στίγμα του και το στίγμα της Εκκλησίας προκειμένου να καταλάβουν τα παιδιά ότι σε κάθε ανάγκη τους το σπίτι του Χριστού είναι πάντα ανοιχτό.
Βέβαια έτσι ξεκίνησε είπαμε. Δεν σημαίνει ότι αυτό ισχύει και σήμερα.
Εκκλησίες ερμητικά κλειστές, ιερείς άφαντοι, οι πόρτες και οι αγκαλες οι παχυλές που αναφέρουν στα κηρύγματα τους έχουν πάψει να συμβαδίζουν με τις πράξεις τους...
Ευτυχώς όμως υπάρχουν κι αυτοί οι ιερείς που κρατάνε Θερμοπύλες...είναι εκεί και δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που κάποιοι έχετε ακούσει και κάποιοι άλλοι έχετε βιώσει...
Ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσει αυτή η αλλοίωση της ζωής μας η οποία πλέον προχωράει με πολλοί γοργούς ρυθμούς.
Χρόνια τώρα επιχειρείται η αποξένωση μας από τον ίδιον τον Θεό. Είναι οδυνηρό το να προσπαθεί κάποιος να σου στερήσει κάθε ελπίδα.
Ανήκω στην μεταβατική αυτή γενιά. Είμαι 30 μόλις ετών καί η γενιά μου έζησε και βίωσε πολλές αλλαγές στην κοσμοϊστορία και η κάθε αλλαγή θαρρώ πως έχει σκοπό την απομόνωση μας, τον αυτοεξορισμό μας στο εγώ μας και την απομάκρυνση μας από κάθε δυνατή ελπίδα.
Με κάποιες μεθόδους δεν πολεμιέται η χριστιανοσύνη όπως κάποιοι θαρρούν αλλά η ίδια η ελπίδα του ανθρώπου.
Αν δεν έχει ελπίδα ο άνθρωπος τότε ζει μια παγωμένη, εγωκεντρική και μάταιη ζωή που τίποτα ουσιαστικό δεν του δίνει την χαρά και την ευτυχία.
Αντί να τσακωνόμαστε μεταξύ μας, οι μεν με του δε, ας αναλογιστούμε την δικιά μας ευθύνη κι ας κάνουμε αυτό που μας αναλογεί.
Η κοινωνία την οποία κατηγορούμε είναι ένα σύνολο από το οποίο προερχόμαστε εμείς...
Θλίβομαι πραγματικά όταν βλέπω ιερωμένους να τρώγονται μεταξύ τους διότι τους συνεπήρε το εγώ τους...
Θλίβομαι όταν συναντώ ανθρώπους που προσπαθούν την δική τους λογική και την δική τους άποψη να την περάσουν σε ένα ευρύ κοινό ως "θέση" κάτι ανώτερου... θλίβομαι όταν βλέπω ανθρώπους να δείχνουν την απανθρωπιά τους...
Κατηγορούμε άλλους που αποσχήστικαν και όχι τους ίδιους μας τους εαυτούς που έχουν αποσχιστεί και αποξενωθεί.
Η θεολογία των αγίων πατέρων βασίζεται στο βίωμα του ευαγγελίου και όχι σε αποσπάσματα από αυτό τα οποία τα εκφέρει ο καθείς κατά το δοκούν...!!
Δεν χρειάζεται να ακολουθούμε τους πολλούς, εξάλλου εμείς οι Έλληνες πάντα ήμασταν μόνοι και ξεχωρίσαμε ανά τους αιώνες.
Ακολουθήσαμε τον Χριστό και τον βιώσαμε και για αιώνες μεγαλουργησαμε αλλά μας τρώει το σαράκι το πονηρό που μας φθονεί.
Τα καμπανάκια γίνανε καμπάνες μα εμείς κωφεύσαμε κι αυτήν την ηθελημένη κώφωση ξεκινήσαμε και την πληρώνουμε ακριβά.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως ήμαστε μέτοχοι της αιτίας άρα θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη που μας ανάλογη και να υποστούμε τις συνέπειες.
Ας μην αφήσουμε κανέναν πειρασμό και κανέναν που προσπαθεί να μας αποξενώσει και να μας στείλει σε μια ηθελημένη ύστερα αυτοκαταστροφή. Η στροφή του ανθρώπου προς το εγώ του τον αποδυναμώνει και τον διαλύει.
Ας δούμε όχι την ανάγκη την δική μας άλλα την ανάγκη των συνανθρώπων μας κι έτσι Ευαγγελικά ο ίδιος ο Θεός θα φροντίσει και για τις δικές μας ανάγκες χωρίς να χρειαστεί εμείς να έχουμε έγνοιες για αυτές...
Μην στερούμε από κανέναν την ελπίδα
Μην στερούμαστε από κανέναν την χαρά του ελπίζω.
Έτσι στερούμαστε την μια και μοναδική ελπίδα που έχει την δύναμη να μας φτάσει στην θέωση και να κάνει τα αδύνατα δυνατά.
Όσο εμείς απομακρυνόμαστε από τον Θεό τόσο ο θεός αίρει την χάρη του από το γένος μας αλλά και την ανθρωπότητα εν γένει.
Δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη ότι η ιστορία της Βαβέλ επαναλαμβάνεται στις μέρες μας και επικρατεί ένα χάος;
Γιατί αρνηθήκαμε τον Χριστό; Για λίγη δόξα; Για λίγο παραπάνω εγώ; Για να νομίζουμε πως είμαστε πάνω από καθετί;
Ας σκύψουμε στην ίδια μας την ψυχή κι ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε ξανά φωτεινή. Αν η ψυχή μας λάμψει τότε και κάποιος διπλανός μας θα θελήσει να το κάνει κι αυτός.
Κι έπειτα ο ένας θα γίνουν δύο, τρεις και μετά πολλοί κι έτσι θα ξαναγυρίσουμε στην παλιά μας αίγλη που η ανθρωπιά των συναισθημάτων μας ήταν πάνω από κάθε εγώ.
Μην κλείνετε την πόρτα σε κανέναν διότι θα βρείτε την πόρτα του παραδείσου κλειστή κι εκεί δεν θα μπορείτε να αλλάξετε το "ρ" της δικιάς σας ιστορίας.
Αναλογιστείτε πως το κάθε τι που μας ζητάνε αποσκοπεί σε ακόμη μια αποξένωση και άρνηση όχι πάντα ευθέως από τον Θεό αλλά και όταν αυτό γίνεται ενάντια στους συνανθρώπους μας τότε με την αποδοχή μας εναντιωνόμαστε στον ίδιο τον Θεό.
Κι ας μην ξεχάσουμε...
Όσο μπαίνουμε στο εγώ μας τόσο ο Θεός αφαιρεί την χάρη από πάνω μας διότι δεν μπορεί ο Ταπεινός να κάνει χωριό με έναν εγωιστή, Αυτός θέλει να βιώνουμε Ευαγγέλιο όχι για να δικαστεί ο ίδιος αλλά για να φτάσουμε εμείς στην Δόξα για την οποία μας δημιούργησε.
Ας προσέξουμε κάθε αλλοίωση του τρόπου ζωής μας η οποία έχει να κάνει με το συναίσθημα που πηγάζει από μέσα μας...
Όποιος δεν έχει συναίσθημα δεν μπορεί αν λειτουργήσει ως άνθρωπος...
Εύχεσθαι...
Πηγή: romfea.gr
