Αγία Πρόκλα, η σύζυγος του Πόντιου Πιλάτου

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
«Καθημένου δε αυτού επί του βήματος απέστειλε προς αυτόν η γυνή αυτού λέγουσα· μηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω· πολλὰ γαρ έπαθον σήμερον κατ' όναρ δι' αυτόν». (Ματθ.27,19)
Ανάμεσα στις 12 Ευαγγελικές περικοπές της Μεγάλης Πέμπτης αναγινόσκεται εν μέσω αυτών και ο παραπάνω στοίχος.

Σε αυτόν τον στοίχο πληροφορούμεθα μέσα από το ευαγγέλιο για το όνειρο της γυναίκας του Πόντιου Πιλάτου την οποία βέβαια ο ευαγγελιστής την αφήνει ως ανώνυμη και την αναφέρει απλά ως "γυνή αυτού".

Το όνομα της συζύγου του Πόντιου Πιλάτου κατά την παράδοση είναι το Πρόκλα το οποίο προέρχεται από το λατινικό όνομα Procula και στην μεταφορά του στην ελληνική αναφέρεται ως Πρόκλα.

Πολλοί την συγχέουν με την Αγία Κλαυδία της Ρώμης μολονότι όμως αυτό δεν μπορεί να ισχύει διότι ούτε ηλικιακά αλλά και ούτε σύμφωνα με μελέτες και την παράδοση μπορεί να συνδεθεί η αγία Κλαυδία ως σύζυγός του Πόντιου Πιλάτου.

Για τον βίο της επίσης πολλά δεν είναι γνωστά παρά μόνο μέσα από τα απόκρυφα ευαγγέλια αλλά και την παράδοση και με βάση κάποιες έρευνες και κάποια στοιχεία μπορούμε να τα θεωρήσουμε πιο ασφαλή και αληθινά.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο οι Ρωμαίοι ονόμαζαν με το όνομα Proculus τα παιδιά τα οποία έρχονταν στην ζωή ενώ οι πατεράδες τους έλειπαν και βρίσκονταν μακρυά από την στιγμή αυτή. Άρα πιθανόν η Πρόκλα να γεννήθηκε χωρίς την παρουσία του πατρός της.

Πολλοί αναφέρουν πως η Πρόκλα ήταν νόθο παιδί ενός αυτοκράτορα αλλά οι ισχυρισμοί τους καταρρίπτονται άμεσα μιας και απλά θέλουν να αποδώσουν μια νουβελοειδή νότα στα μυθεύματα τους.

Η Πρόκλα λογικά ανήκε σε κάποια αριστοκρατική οικογένεια της Ρώμης. Πριν το 26 μ.Χ. νυμφεύεται τον Πόντιο Πιλάτο που αν και η καταγωγή του προέρχεται από την τάξη των ιππέων προωθήθηκε στο αξίωμα του επάρχου και επιτρόπου λόγω της εύνοιας που είχε από τον Λεύκιο Αιλίο Σηιανό αρχηγού των Πραιτωριανών και ευνοούμενος του αυτοκράτορα Τιβέριου.

Το 26 μ.Χ. ο σύζυγος της Πόντιος Πιλάτος μετατέθηκε και ανέλαβε την επαρχία των Ιουδαίων και η σύζυγός του τον ακολούθησε μέχρι εκεί, κάτι που δεν συνηθιζόταν εκείνη την περίοδο αλλά είτε από αφοσίωση στον σύζυγό της είτε από την αγάπη που της έτρεφε ο Πιλάτος ή και από τα δύο μαζί έφτασε κι αυτή στην Ιουδαία.

Διέμεναν στο Πραιτώριο το παλιό παλάτι του Ηρώδη που έμεινε στην ιστορία ως ο σφαγέας των νηπίων και δήμιος των πρώτων μαρτύρων στην Καινή Διαθήκη.

Το 33 μ.Χ. μετέβησαν για το Πάσχα στα Ιεροσόλυμα για να ελέγχει την κατάσταση στο κέντρο των Εβραίων που θα κατέκλυζαν την Ιερουσαλήμ εκείνη την περίοδο μολονότι ανέφερε ότι το έκανε για να τιμήσει τους Ιουδαίους για τις θρησκευτικές τους εορτές.

Ο Ιησούς οδηγείτε μπρος τον Πόντιο Πιλάτο ο οποίος αντιλαμβάνεται πως ουδέν αδίκημα έχει πράξει ώστε να τον καταδικάσει και πως οι αρχιερείς με πιέσεις τους προς αυτόν ήθελαν να τον οδηγήσουν στο να λάβει την καταδικαστική απόφαση.

Για έναν ανεξήγητο λόγο προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό αν και ως πολέμαρχος δεν είχε φόβο να αφαιρεί ζωές.

Αποστέλλει τον Ιησού στον βασιλιά Ηρώδη Αντύπα ως αρμόδιο λόγω χωρικής εντοπιότητας. Μάταια όμως διότι και ο Ηρώδης τον αποστέλλει ξανά πίσω στον Πιλάτο.

Ο Πιλάτος παρατηρούν οι αρχιερείς ότι προσπαθεί να αποφύγει να λάβει την καταδικαστική απόφαση την οποία τον πίεζαν οι ίδιοι να λάβει.

Μήπως είχε κάποια πληροφορία; Μήπως και ο ίδιος είδε κάποιο όνειρο σαν κι αυτό που είδε η σύζυγος του; Ποτέ αυτό δεν θα μας γίνει γνωστό εκτός κι αν ο Θεός ο ίδιος το αποκαλύψει.

Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά από αυτά η σύζυγος του αποστέλει έναν έμπιστο της να ενημερώσει τον Πιλάτο ώστε να τον προειδοποίησει να μην βλάψει τον Ιησού.Φαίνεται πως η σύζυγος του Πόντιου Πιλάτου είχε μια μεγάλη επιρροή πάνω του. Η Πρόκλα είχε την πεποίθηση πως θα τον επηρεάσει και λογικά αυτό είχε ξαναγίνει στο παρελθόν ώστε να έχει αυτήν την πεποίθηση.

Ο έμπιστος της Πρόκλας ενημερώνει εν μέσω της δικής του Ιησού τον Πιλάτο για το όνειρο της συζύγου του ενώ η ιδια παρακολουθει διακριτικά από απόσταση σεβόμενη τον άνδρας της και το αξιωμα του. Ο ίδιος σκεπτικός και προβληματισμένος προσπαθεί να βρει λύση.

Ίσως κάτι είχε δει και ο ίδιος νωρίτερα το οποίο επισφραγίστηκε με την πληροφορία που του αποκάλυψε η σύζυγος του. Γιατί όμως ο θεός επιλέγει μέσω ονείρου να "βοηθήσει" τον Πόντιο Πιλάτο;

Γιατί προσπαθεί αφού προσέρχονταν ο Υιός Του εκούσια στο πάθος και στην Σταύρωση προκειμένου να αναστήσει το ανθρώπινο γένος και να του δώσει ξανά την παλιά του αίγλη μέσα στην Βασιλεία των Ουρανών;

Ίσως να μην ήθελε να τον αδικήσει ή ίσως ήθελε αυτό να αποτελέσει σημείο για την μετά την βάναυση απόφαση του για μετάνοια και σωτηρία του ίδιου και σίγουρα θα βρισκόταν τρόπος να εκπληρωθεί το σχέδιο του Θεού.

Δυστυχώς ο Πόντιος Πιλάτος δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων διότι φοβούνταν τους Ιουδαίους αρχιερείς οι οποίοι και παλαιότερα προσπάθησαν να τον συκοφαντήσουν στον Καίσαρα. Η σύζυγος του όμως Πρόκλα άδραξε αυτήν την ευκαιρία και την μετέτρεψε σε σωτηρία της ψυχής της.

Καθ' ότι έκανε αυτό που ήτο δυνατό από την πλευρά της να αποτρέψει το κακό αλλά και γενικά ο βίος της και η μαρτυρία της την στεφάνωσε με την χάρη του Θεού και την εξύμνησε στους αιώνες.

Είναι πολύ πιθανό δε, η Πρόκλα να είχε ακούσει ή ακόμη και να είχε γνωρίσει τον Χριστό και την διδασκαλία Του για αυτό και δεν άφησε το όνειρο να μην την επηρεάσει, αλλά το πρόσωπο το οποίος της αναφέρθηκε στο όνειρο πιθανόν της ήταν αρκετά γνωστό ώστε να προσπαθήσει μέσω της επιρροής της να Τον σώσει η μάλλον να σώσει τον σύζυγό της από το να βάψει τα χέρια του με αθώο αίμα, το Αίμα του Θεανθρώπου.

Δυστυχώς για τον Πιλάτο δεν τα κατάφερε κι έτσι ο Ιησούς οδηγήθηκε στην Σταύρωση μα και στην Ανάσταση. Η ιστορία όμως μας κρύβει και πάλι το τι απογίνεται η σύζυγος του Πιλάτου.

Ο Πόντιος Πιλάτος όμως καλείται από τον Καίσαρα και καταδικάζεται εφόσον και ο ίδιος ομολογεί ότι πήρε αδίκως την απόφαση της Σταυρώσεως του Χριστού. Οι παραδόσεις και οι μύθοι περιπλέκονται για το τέλος του Πιλάτου.

Εμείς όμως ευελπιστούμε στην μετάνοια του και στην σωτηρία του όπως και κάθε ανθρώπου.

Η Πρόκλα εφόσον είχε ακολουθήσει τον σύζυγό της στην Ιουδαία σίγουρα τον ακολούθησε και στην επιστροφή του στην Ρώμη αλλά και σε όπου αυτός κατέληξε.

Η Αγία Πρόκλα άγνωστο το πότε αλλά από πολύ νωρίς στην ιστορία του χριστιανισμού κατατάσσεται στην χωρία των αγίων μιας και γίνεται πολλές φορές μνεία σε εκκλησιαστικά χειρόγραφα για την εορτή της μνήμης της, η οποία μάλιστα είναι στις 27 Οκτωβρίου, αλλά προς τιμήν της υπήρχε και μόνη αφιερωμένη σε αυτήν στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης τον 13ο αιώνα.

Άγνωστη στους ανθρώπους, ιδιαιτέρως γνωστή όμως στον Χριστό η Αγία Πρόκλα μεσσιτεύει από εκεί ψηλά δίπλα στον θρόνο του Πανάγαθου Θεού για οποίο την επικαλείται.

Δεν τιμάται μόνο από τους ορθόδοξους αλλά και από όλο τον χριστιανικό κόσμο ενώ η ίδια όπως φαίνεται θέλει να μένει στην αφάνεια ίσως διότι δεν επηρέασε αυτούς που προσπάθησε, ίσως και λόγω της ταπεινοφροσύνης.

Επηρέασε όμως το όνειρο αυτό την ζωή της ίδιας δίδοντας της μεγάλη ευλογία αλλά και παρρησία ενώπιον του θρόνου του Θεού μιας και δεν είναι καθόλου συνηθισμένο όνειρα να αποκαλύπτουν περί του ίδιου του Χριστού σε ανθρώπους.

...και κάπως έτσι το σώμα της εκκλησίας σύσσωμο ψάλλει «Έχει παρεστώσάν σε, Πρόκλα Δεσπότης, Ο Πιλάτω πριν σω παραστάς συζύγω».

Θείου πληρουμένη ἤδη φωτός, Πρόκλα μακαρία, τῆς ψυχῆς μου τόν σκοτασμόν, λῦσον ταῖς εὐχαῖς σου, καί φέγγει μετανοίας, καταύγασον τόν νοῦν μου, καθικετεύω σε.

Αγία Πρόκλα, Αγία του Θεού πρέσβευε

 υπέρ ημών.

Εύχεσθαι και εσείς...

Πηγή: romfea.gr

Άγιος Λογγίνος ο εκατόνταρχος που τρύπησε με την λόγχη του τα πλευρά του Ιησού

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Ο Χριστός ήταν ο πρώτος από τους τρεις σταυρωθεντες στον Γολγοθά ο οποίος "εξέπνευσε" κι αφου η γη σκοτείνιασε κ σείστηκε μα κι αφού ο Άδης είδε τον Υιό και Λόγο να κατεβαίνει στο βασίλειο του αντιλήφθηκε το "κακό" που τον βρήκε και παραφρονίστηκε.

Πολλές φορές οι σταυρωθέντες έχαναν τις αισθήσεις τους πάνω στον σταυρό και πέθαιναν μετά από ώρες. Άλλωτε επειδή περνούσαν ώρες μέχρι να εκπνεύσουν με μια βαριοπούλα ένας στρατιώτης τους έσπαγε τα κόκκαλα των ποδιών τους με αποτέλεσμα να τους επιφέρει επιπλέον πόνο, σοκ αλλά και αδυναμία να στηριχθούν στα πόδια τους πάνω στον σταυρό και το σώμα τους να κρεμιέται από τα χέρια και από την έντονη αιμορραγία αλλά και την επιπλέον δυσκολία λειτουργίας των πνευμόνων να πεθαίνουν μετά από λίγα λεπτά.

Η ημέρα που παρέδωσε τον "πνεύμα" Του ο Χριστός ήταν η Παρασκευή πριν το Πάσχα των Ιουδαίων.

Μα επειδή πλησίαζε το Σάββατο που ήταν μεγάλη μέρα για τους Ιουδαίους δεν γινόταν να περιμένουν πότε θα εκπνεύσουν οπότε δόθηκε διαταγή σε έναν στρατιώτη να τους σπάσει τα κόκκαλα. Βάναυσο και για τους σταυρωθέντες μα και για τους δικούς τους που βρισκόταν κάτω από τον σταυρούς.

Τα κόκκαλα των ποδιών των δύο ληστών τα έσπασαν και καθώς πλησίασε ο στρατιώτης να κάνει το ίδιο και στον Χριστό ο εκατόνταρχος των Ρωμαίων τον σταμάτησε και με την λόγχη του τρύπησε τα πλευρά Του Ιησού από όπου ξεπήδησε αίμα και ύδωρ αποδεικνύοντας πως πλέον ο Χριστός είχε "πεθάνει".

Το αίμα και το ύδωρ έπεσε στο πρόσωπο του Εκατόνταρχου και αμέσως ο ίδιος θεραπεύτηκε από μια νόσο που τον ταλαιπωρούσε.

Ποιος ήταν όμως αυτός ο εκατόνταρχος; Ο οποίος μάλιστα είναι γνωστός μιας και απεικονίζεται δίπλα από τον Σταυρωθέντα Χριστό;

Πήρε το όνομα Λογγίνος αν και η ιστορία δεν διέσωσε το όνομα του αλλά αυτό προήλθε από την λέξη "λόγχη" στην Λατινική της εκδοχή.

Λογγίνος δηλαδή είναι αυτός που λόγχησε τον Χριστό. Καταγώταν από την Καππαδοκία. Ήταν εκατόνταρχος το οποίο σημαίνει ότι διοικούσε μια στρατιά 100 Ρωμαίων ανδρών ως αξιωματούχος του ρωμαϊκού στρατού και τελούσε υπό τις διαταγές του Πόντιου Πιλάτου.

Μνημονεύεται ως εκατόνταρχος στα ευαγγέλια αλλά και πάλι δεν αναφέρεται εκεί το όνομα του.

Αφού παρακολούθησε όλη την πορεία του Χριστού από την σύλληψη του έως και τον θάνατο Του κι εφόσον θεραπεύτηκε, μέσα του κλονίσθηκε και πίστεψε ενώ φαίνεται να είναι πιο ανθρώπινος και πιο ευαίσθητος μιας και δεν ήθελε να αντικρύσει η Παναγία ως Μάνα και αυτό το βάναυσο που έσπαζαν τα κόκκαλα των σταυρωμένων για αυτό και δεν επέτρεψε στον στρατιώτη να το κάνει αλλά με την λόγχη του απέδειξε πως πλέον ο Χριστός είχε παραδώσει τον Πνεύμα Του.

Μα η ιστορία του δεν σταματά εκεί καθώς η παράδοση θέλει το δικό του τάγμα να φυλάζει και τον Πανάγιο Τάφο και κάπως έτσι αποτέλεσε μάρτυρας και της Ανάστασης του Θεανθρώπου, ενώ αμέσως μετά οι αρχιερείς προσπάθησαν να τους δωροδοκήσουν για να μην επαληθεύσουν την Ανάσταση (τόσο είχαν τυφλωθεί από τα πάθη τους που ενώ έβλεπαν την Αλήθεια προσπαθούσαν να τα βάλουν μαζί της έστω κι αν ποτέ κανείς δεν κατάφερε να την νικήσει) ο Λογγίνος αρνήθηκε και παραιτήθηκε του αξιώματος του μαζί με δύο στρατιώτες που είχαν πιστέψει αποσύρθηκε, βαπτίσθηκε χριστιανός μαζί τους και μετέδωσε το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού.

Μα οι αρχιερείς δεν μπορούσαν να τιθασεύσουν τον εγωισμό τους και δεν ήθελαν να τον αφήσουν ατιμώρητο οπότε τον συκοφάντησαν ότι επαναστάτησε εναντίον του Καίσαρα και τάχθηκε με τους λίγους οπαδούς ενός "παραφρονα" που υπονόμευε τον Καίσαρα στο Ισραήλ και αυτοαποκαλούταν ως Βασιλιάς των Ιουδαίων.

Έτσι ο Τιβέριος έδωσε εντολή στον Πόντιο Πιλάτο να τον τιμωρήσει, κι αυτός με την σειρά του απέστειλε ομάδα στρατιωτών προκειμένου να τον εντοπίσουν και να τον θανατώσουν.

Πράγματι οι στρατιώτες ξεκίνησαν και κατά την αναζήτηση του Λογγίνου και των δύο ακόμη στρατιωτών του φθάνοντας σε ένα σπίτι προκειμένου να ρωτήσουν για το που βρίσκεται ένας ευγενής και ρωμαλαιος άνδρας τους άνοιξε την πόρτα και τους υποδέχθηκε στην οικεία του, τους παρείχε με πολύ ευγένεια ότι πρόσταζε η φιλοξενία της εποχής, τους μαγείρεψε πλουσιοπάροχα κι εφόσον πέρασε η ώρα έμαθε κι επιβεβαίωσε αυτό που φαντάζονταν από τους ίδιους του Ρωμαίους στρατιώτες για το τι αναζητούσαν.

Οι άλλοι δύο στρατιώτες όπως λέγεται στην παράδοση έλειπαν από την οικία του Λογγίνου, μα και οι Ρωμαίοι που είχαν αποσταλεί για αν τον θανατώσουν δεν γνώριζαν πως βρίσκονταν στην οικία του καταζητούμενου πόσο μάλλον πως ο καταζητούμενος ήταν αυτός που τους παρείχε πλουσιοπάροχη φιλοξενία και τους φερόταν με ευγένεια.

Όταν δε έφτασαν οι αλλοι δύο συν-στρατιωτες του Λογγίνου έφτασε η ώρα για την αποκάλυψη. Οι Ρωμαίοι απεσταλμένοι έμειναν έκπληκτοι καθώς ο Λογγίνος θα μπορούσε να φύγει και να αποφύγει την σύλληψη και την θανάτωση του μα δεν το έκανε, ίσα ίσα τους έδειξε ευγένεια, καλοσύνη και φροντίδα. Όλα αυτά στους διώκτες και τους μέλλοντες δήμιους του.

Τον ρώτησαν γιατί δεν έφυγε κι ο ίδιος ο Λογγίνος αποκρίθηκε πως ανυπομονούσε να μαρτυρήσει και να ακολουθήσει τον Κύριο του, αυτόν που είδε μπρος τα μάτια του να βασανίζεται, να σταυρώνεται και ναι Αναστάται εκ νεκρών, το ίδιο και οι δύο άλλοι πρώην συν-στρατιωτες του.

Η διαταγή όμως ήταν διαταγή κι αν δεν την εκτελούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες γνώριζαν πως θα πλήρωναν με την δική τους την ζωή κι έτσι αποκεφάλισαν τους τρεις "αποστάτες" της Ρώμης και τοποθέτησαν τις τιμές κεφαλές τους σε ένα σακί το οποίο παρέδωσαν στον Πόντιο Πιλάτο προς απόδειξη της εκτέλεσης της διαταγής του.

Μόλις ο Πόντιος Πιλάτος επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειταν για τους τρεις αυτούς "αποστάτες" έριξε το σακί σε μια χωματερή.

Μετά από πολύ καιρό μια τυφλή γυναίκα καθώς έψαχνε να βρει κάτι ανάμεσα στην χωματερή ξέθαψε την κάρα του Αγίου Λογγίνου και όταν την ακούμπησε αμέσως βρήκε το φως της. Η κάρα, η κεφαλή πάνω στην οποία χύθηκε αίμα και ύδωρ από το Τίμιο Σώμα του Χριστού ήταν πλέον πηγή ιαμάτων...

Κι έτσι ο εκατόνταρχος με τους δύο άλλους πρώην συν-στρατιωτες του έλαβαν τον στέφανον του μαρτυρίου και μεσσιτεύουν από τον ουρανό για εμάς ενώ παραμένουν εις τους αιώνες μάρτυρες της πορείας του Θεανθρώπου προς τον Γολγοθά αλλά και της λαμπρής και μοναδικής Αναστάσεως Του.

Καλή Ανάσταση.
Εύχεσθαι...!!

Πηγή: romfea.gr

"ωωω γλυκύ μου έαρ"

«Ω γλυκύ μου έαρ» 

O μελωδικότερος ύμνος της Ορθοδοξίας 
(βίντεο)

               "Πατήστε εδώ για το βίντεο"

Το «ω γλυκύ μου έαρ» είναι το μοιρολόι της Παναγίας, η έκφραση του πόνου της για τον επίγειο θάνατο του υιού της. Ο ύμνος είναι κορυφαίος ως μελωδία και ως λόγος και έχει ενδιαφέρον η κατά λέξη εννοιολογική ανάλυσή του.

«Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατόν μου Τέκνον,

πού έδυ σου το κάλλος;»

Προσφωνεί το Τέκνον της έαρ, άνοιξή μου. Η λέξη έαρ είναι αρχαία ελληνική, ενώ στη μεσαιωνική Ελλάδα χρησιμοποιείτο η λέξη άνοιξις. Προέρχεται από το ρήμα ανοίγνυμι, ανοίγω, διότι είναι η εποχή που ανοίγουν τα άνθη και τα μάτια των φυτών, για να αναπτυχθούν. Η λέξη έαρ πρωτοαπαντάται στα ομηρικά έπη. Εχει κοινή ινδοευρωπαϊκή ρίζα με το λατινικό -ver, από όπου προέρχονται λέξεις όπως prima-ver-a, η άνοιξη στα ιταλικά και στα ισπανικά.

Η λέξη τέκνον προέρχεται από τον αόριστο β΄ του αρχαίου ελληνικού ρήματος τίκτω, το οποίο αναφέρεται ακριβώς στην πράξη της γέννησης από τη μήτρα της μητέρας, εξού και η λέξη τοκετός. Τέκνον – τίκτω, μήτρα – μητέρα άμεσες αναφορές στο σπλάχνο, στη ζωή που δημιουργείται μέσα στο σώμα της γυναίκας και άρα στην οδύνη του χαμού του.

«Γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;» Η Παναγία συνεχίζοντας το θρήνο της αναφέρεται στο τραγικό γεγονός χρησιμοποιώντας τη λέξη έδυ, τον αόριστο του ρήματος δύω, υπονοώντας πως ο Ιησούς ήταν φωτοδότης ως ήλιος. Εμβαθύνοντας στην ερμηνεία μπορεί να δει κανείς πως ο ήλιος δεν χάνεται. Χάνεται μόνο από τα μάτια μας, δύει προσωρινά. Ανατέλλει όμως την επόμενη μέρα ολόλαμπρος. Η φράση καταλήγει σε ερωτηματικό, το αγωνιώδες ερώτημα της μάνας που χάνει το τέκνο της. Πού έδυσες, πού έδυσε το κάλλος σου;

Το κάλλος ήταν βασική έννοια στην αρχαία Ελλάδα. Η φυσική ομορφιά συναρτάτο με την ψυχική και την πνευματική, την αρετή του πολίτη και το αγαθό. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν συλλάβει την ιδέα ότι το σώμα εκφράζει, με την έννοια ότι δίνει μορφή και εξωτερικεύει, την ψυχή και τις αξίες του ανθρώπου. Το κάλλος επομένως είναι η αρχαία ελληνική έκφραση της ωραιότητος της ανθρώπινης ψυχής, που στην αρχαία ελληνική σκέψη καθρεφτιζόταν στην ωραιότητα του σώματος.

«Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;»

Οι τρεις πρώτοι στίχοι είναι το ξέσπασμα του πόνου της μητέρας. Στον τέταρτο στίχο όμως η Παναγία μεταστρέφεται, αναγνωρίζει ότι ο υιός της είναι στην ουσία Υιός Θεού, είναι παντάναξ, βασιλεύς των πάντων. Η λέξη είναι σύνθετη, από τη μυκηναϊκή λέξη άναξ, που σημαίνει τον βασιλέα στις πινακίδες της αρχαιότερης αναγνωσμένης ελληνικής γραφής, της Γραμμικής Β. Αναξ ήταν ο ανώτατος άρχων στα μυκηναϊκά ανακτορικά κέντρα (1600-1100 π.Χ.) Η λέξη βασιλεύς, όπως φαίνεται από την ανάγνωση αυτών των πινακίδων υπήρχε ήδη τότε, αλλά σήμαινε τον στρατιωτικό διοικητή και μόνο αργότερα, στα ομηρικά έπη, απέκτησε τη σημερινή σημασία της. Εδώ λοιπόν χρησιμοποιείται ο αρχαϊκότερος τύπος της έννοιας του βασιλιά.

Η Παναγία εδώ προσφωνεί τον υιό της ως Θεό, ως Θεό της, αναγνωρίζοντας τον υπέρτατο ρόλο Του. «Θεέ μου πλαστουργέ μου». Η λέξη πλαστουργός προέρχεται από το ρήμα πλάθω και το έργο, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως ολόκληρη η πλάση είναι έργο του Θεού. Ομως το ανθρώπινο μητρικό στοιχείο είναι πολύ έντονο στην Παναγία, ώστε απευθυνόμενη στον Υιό του Θεού και Θεό της ρωτάει με απόγνωση: «πώς πάθος κατεδέξω;» «πώς καταδέχτηκες να υποστείς τα Πάθη;».

Στον επόμενο στίχο αποδέχεται την ανθρώπινη πραγματικότητα. Ο τάφος, ο ανθρώπινος χρόνος -το πρωί, τα έθιμα ταφής ως έκφραση της ευγνωμοσύνης, της λατρείας.
«Ερραναν τον τάφον αι μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.» Οι μυροφόρες ήρθαν πρωί πρωί και ράντισαν με αρώματα τον τάφο Σου. Τα μύρα που ως πνοές διαχέονται.

Στην τελευταία στροφή γίνεται η συναισθηματική αποστασιοποίηση και η αναγνώριση του θεϊκού θελήματος.

«Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.»

Οι τελευταίοι στίχοι δε λέγονται πια από την Παναγία, αλλά από εμάς σε διάλογο μαζί της. «Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον τους δούλους σου». «Αξίωσε, Παρθένε, εμάς τους δούλους σου να δούμε την Ανάσταση του Υιού σου».

Δεν είναι απίθανο οι βυζαντινοί μαΐστροι που συνέθεσαν αυτόν τον ύμνο να επηρεάστηκαν από τους αρχαίους ελληνικούς ύμνους στην Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας που άνοιξη την έκλεψε ο Αδης εξαφανίζοντάς την στον Κάτω Κόσμο. Ξέφρενη η μητέρα της, η θεά της γονιμότητας της γης, την αναζητούσε παντού και για εκδίκηση άγονα έμεναν τα χωράφια. Ωσπου σε συμφωνία με το Δία κάθε άνοιξη ανέβαινε η Περσεφόνη στον Απάνω Κόσμο και οι Ελληνες γιόρταζαν τα Μικρά Ελευσίνια.

Η άνοιξη της γης, η μύηση της ψυχής, η διάνοιξή της στο θείο. Δε γνωρίζω σε κάποια περιοχή της Ελλάδος να προσφωνούμε τα παιδιά με την τρυφερή έκφραση άνοιξή μου, αυτός όμως ήταν ένας χαρακτηρισμός που οι αρχαίοι Ελληνες απέδιδαν στην Περσεφόνη.

Στον ομώνυμο ορφικό ύμνο η Περσεφόνη αποκαλείται εαρινή. Δικαίως, διότι σύμφωνα με το μύθο η άφιξή της στον Επάνω Κόσμο έφερνε το έαρ, την άνοιξη. Η περαιτέρω λεξιλογική ανάλυση δείχνει όντως επιρροές από θεμελιώδεις αρχαίες ελληνικές έννοιες. Εκτός από την τρυφερή προσφώνηση έαρ, ο ύμνος χρησιμοποιεί την αρχαία ελληνική έννοια του κάλλους, του φωτοδότη – ζωοδότη Ηλιου που δύει, όπως και την αρχαϊκότερη λέξη παντ+άναξ. Οι τυχόν αρχαιοελληνικές επιρροές περιορίζονται στους πρώτους στίχους, στον ανθρώπινα μητρικό θρήνο της Παναγίας. Οι υπόλοιποι στίχοι ξεκάθαρα διαπνέονται από έννοιες της Ορθοδοξίας.

Ως προς τη μελωδία τα κείμενα έχουν συντεθεί σύμφωνα με τη ρυθμοτονική της βυζαντινής υμνογραφίας, όπου πους είναι η λέξη. Δηλαδή, ενώ στην αρχαία ελληνική μουσική πους είναι η ρυθμική μονάδα που με συνδυασμό μακρών και βραχέων συλλαβών δημιουργεί το ρυθμό, στη βυζαντινή οι κανόνες της ομοτονίας και ισοσυλλαβίας έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Συγκεκριμένα, εάν σιγοψιθυρίσει κανείς τη μελωδία «Ω γλυκύ μου έαρ», θα παρατηρήσει ότι η τονική έμφαση δίνεται σε κάθε μία λέξη χωριστά ανεξαρτήτως του μεγέθους και των συλλαβών της, ότι δεν υπάρχει σε κάθε στίχο ένας ρυθμός που επαναλαμβάνεται και ότι ανάλογα με το νόημά τους οι λέξεις τονίζονται και χρωματίζονται μουσικά.

Γενιές, αιώνες τώρα, τραγουδούν πάνω στα βήματά τους στη γη το «ω γλυκύ μου έαρ» κι ύστερα χάνονται. Ομως δεν είναι οι αντιφωνήσεις αιώνων που κάνουν τόσο συγκλονιστική τη συμμετοχή μας στην Περιφορά του Επιταφίου. Είναι η συντροφευμένη πορεία στη διάσχιση της νύχτας, είναι ο κοινός θρήνος για τα πεπρωμένα της ανθρώπινης ζωής, οι συναντήσεις μέσα από τις ταπεινές φλόγες των κεριών, η συναίσθηση του δέους μπροστά στο θείο, είναι η ελπίδα της Ανάστασης που κάνουν το «Ω γλυκύ μου έαρ» να μετατρέπεται σε ένα συναίσθημα γλυκιάς άνοιξης; Σαν οι καρδιές άφοβα ν’ ανοίγουν και στη δροσιά της νύχτας υπερβατικά να ενώνονται -με την άχνα των κεριών και το άρωμα των μύρων- σε μια πνοή αγάπης.

Πηγή: ekirikas.com

Γιατί κόκκινα αβγά και μάλιστα Μ. Πέμπτη;

Του Σπύρου Συμεών

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη οι νοικοκυρές βάφουν κόκκινα αβγά. 

Ποια η αφορμή που ξεκίνησε αυτό και γιατί πρέπει να βάφονται κόκκινα; 

Γιατί πραγματοποιείται την Μ. Πέμπτη το έθιμο;

Γιατί τσουγκρίζουμε τα αβγά την Κυριακή του Πάσχα μετά την Ανάσταση; 

Το αβγό τα αρχαία χρόνια σε πολλούς πολιτισμούς ήταν σύμβολο της ζωής διότι μέσα στο κέλυφος του έκρυβε την επερχόμενη ζωή.

Η παράδοση λέγει πως όταν ένας Ρωμαίος αξιωματούχος έμαθε για την Ανάσταση του Χριστού από την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή  δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένας νεκρός μπορεί να αναστηθεί και να επιστρέψει στην ζωή, η Μαρία η Μαγδαληνή προσπαθούσε να τον πείσει ομολογώντας την Ανάσταση του Χριστού και καθώς περνούσε μια υπηρέτρια του αξιωματούχου από εκεί κρατώντας ένα καλάθι αβγά βλέποντας την ο Ρωμαίος αξιωματούχος λέγει στην Μαρία την Μαγδαληνή πως αν τα αβγά γίνουν κόκκινα τότε θα μπορέσει να πιστέψει ότι έγινε η Ανάσταση του Χριστού. Και πράγματι τα αβγά έγιναν κόκκινα και όσοι το είδαν πίστεψαν βλέποντας αυτό το θαύμα...

Για τον χριστιανισμό το αβγό μέσα του κρύβει την ζωή ενώ το κέλυφος συμβολίζει τον Τάφο του Χριστού. 

Το κόκκινο συμβολίζει το Αίμα του Χριστού. Το Αίμα το οποίο έχυσε κατά τα Άγια Πάθη Του και την Σταύρωση Του.

Γιατί όμως βάφονται την Μεγάλη Πέμπτη; Επειδή την Μεγάλη Πέμπτη στις εκκλησίες διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια, την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ μέσα από την εξιστόρηση των ευαγγελίων χύνεται το Αίμα του Χριστού στην γη και επιλέχθηκε αυτή η μέρα που παλιότερα την αποκαλούσαν και κοκκινοπέμπτη.

Το αβγό περικλείει μέσα του την ζωή όπως και ο Τάφος του Χριστού περίκλειε μέσα Του τον Ζωοδότην Χριστό. 
Τα τελευταία χρόνια ξεκίνησαν να βάφουν και σε άλλα χρώματα τα αβγά με επιρροή από την Ανατολή αλλοιώνοντας την εννοιολογική σημασία αυτού του εθίμου και βάζοντας στο πίσω μέρος και το θαύμα πάνω στο οποίο βασίστηκε η παράδοση κάτι όμως που είναι λάθος εφόσον αλλοιώνει σε πολλά επίπεδα την παράδοση.

Τέλος να πούμε πως μετά την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία τσουγκρίζουμε τα αβγά λέγοντας και ομολογώντας το "Χριστός Ανέστη" απαντώντας "Αληθώς Ανέστη ο Κύριος". Η κίνηση αυτή συμβολίζει το άνοιγμα του Τάφου από τον Άγγελο και την θριαμβευτική έξοδο από το εσωτερικού του Ζωοδώτου αυτού Τάφου του Αναστάντος Κύριου. Την νίκη της Ζωής επί του Θανάτου και αυτό αποτελεί μια μικρή ομολογία έστω και από στόματα τα οποία μπορεί να μην το λένε με πίστη αλλά ομολογούν την αλήθεια  άθελά τους...

Καλή Ανάσταση..!!!
Εύχεσθαι

Το παλαιό καθολικό της Μονής Κατερινούς. Σπάνιες φωτογραφίες...

Γράφει ο Σπυρίδων Σ. Καραχάλιος.
Μέσα από το blog σας προσπαθείτε να κάνετε πιο γνωστό τον τόπο μας και να αναδείξετε ιστορικές πτυχές του που είναι ευρέως άγνωστες ακόμη και σε πολλούς ντόπιους. Η Γαβαλού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη όπως και ολάκαιρη η Μακρυνεία με την Μονή της Παναγίας Κατερινούς, σε προηγούμενο σας άρθρο (πατήστε εδώ για να το δείτε) αναδείξατε την ιστορία και την παράδοση για την απαρχή της μοναστικής ζωής στην Μονή αυτή πολύ γλαφυρά.
Σήμερα επιγραμματικά θα σας αναφέρω κάποια ιστορικά στοιχεία που αφορούν το παλαιό περίτεχνο καθολικό της μονής Κατερινούς με κάποιες σπάνιες φωτογραφικές απεικονίσεις του.

Το παλαιό καθολικό της Μονής ήταν  πέτρινο και μάλιστα πιθανολογείται πως η πέτρα προερχόταν από την πέρυξ περιοχή.
Η θεμελίωση του ανάγεται στην  μεταβυζαντινή εποχή και συγκεκριμένα κατά το έτος 1769 όπως μάλιστα μας αναφέρει και ο αρχ. Σοφρώνιος Παπακυριακός στην δυτική πρόσοψη του  υπήρχε ενριχοισμενο κεραμύδι που αναγραφόταν "Γέννηση της Θεοτόκου 1769". Σύμφωνα με την παράδοση χτίσθηκε πάνω σε παλαιότερο ναό της μονής ο οποίος άγνωστο έως τώρα καταστράφηκε περί το 1725. Ενώ πάνω από την βόρεια πύλη του ναού υπήρχε η επιγραφή "1770 Ιανουαρίου 10 - ανηγέρθη ο Πάνσεπτος και Θείος ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου δια συνδρομής και εξόδων του Πανοσιο/τατου Αγίου καθηγουμένου  κυρίου Παϊσίου, ιερομονάχου Καλλινίκου και των ιερομονάχων", και μας πληροφορούσε έτσι ότι εκείνη την περίοδο ήτο ηγούμενος ένας Ιερομόναχος Παΐσιος καθώς και είναι προφανώς ότι το έτος ολοκλήρωσης του ανηγηρώμενου καθολικού ήταν το 1770.
Η κάτοψη του ναού σχημάτιζε σταυρό και στο κέντρο υψωνόταν οκταγωνικός τρούλος. Που η κάθε πλευρά του είχε παράθυρο.

Είχε τρεις συνολικά θύρες μια στην δυτική πλευρά, μια στην βόρεια και μια στην νότια πλευρά της εκκλησίας. Στο μέσον κάθε πλευράς στο εξωτερικό του ναού υπήρχαν εντοιχισμένα διακοσμητικά περίτεχνα κεραμικά πιάτα (μάλιστα παρόμοια υπήρχαν και στο καθολικό της Μονής Ζωοδόχου Πηγής-Κελί τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν και έχουν αντικατασταθεί με απλά κεραμικά πιάτα).

Εσωτερικά του ναού, δυστυχώς δεν σώζεται καμιά απεικόνιση του αλλά υπάρχει μια μικρή περιγραφή του η οποία αναφέρει πως στο εσωτερικό του θόλου του δλδ του τρούλου υπήρχε κυκλική ανάγλυφη γύψινη διακόσμηση κλιματαριάς με τσαμπιά σταφύλια και με 4 ομφαλούς δηλαδή κυκλικά σχήματα που πιθανόν απεικονιζόταν οι 4 ευαγγελιστές ή ήταν η θέση στην οποία θα τοποθετούνταν αργότερα.

Δυστυχώς όμως το περιλμπρο αυτό καθολικό γκρεμίστηκε το έτος 1979 ύστερα από εκτεταμένες ζημιές που είχε ένεκα σεισμού και στην θέση του χτίσθηκε το σημερινό.

Δείτε επίσης: Ιστορικό αφιέρωμα στην εικόνα της Παναγίας της Κατερινούς

Ακάθιστος ύμνος. Η ιστορία ενός Ύμνου προς τιμήν της Παναγίας.

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr 

Ο Ακάθιστος ύμνος ή όπως αλλιώς είναι γνωστός σε πιο λαϊκή γλώσσα οι Χαιρετισμοί της Παναγίας ψάλθηκε για πρώτη φορά στον ναό των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη τον 7ο μ.Χ. αιώνα και αποτελεί ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας.

Κατά την διάρκεια του όλοι οι πιστοί στέκονταν όρθιοι από χαρά αλλά και για να αποδώσουν τιμή στην Παναγία στην οποία αναφέρεται ο ύμνος, εξού και ονομάσθηκε Ακάθιστος Ύμνος.

Εξυμνεί την Παναγία και μέσα Αυτής τον Πανάγαθο Θεό πράγμα που γίνεται με πολλές εκφράσεις χαράς με θριαμβευτικό τόνο με την χρήση πολλών κολακευτικών επιθέτων και σχημάτων λόγου με μεταφορές και αντιθέσεις για να τονίσει τα χαρίσματα της Παναγίας.

Αποτελείται από 24 οίκους δηλαδή στροφές που ο καθένας ξεκινάει από ένα από τα αντίστοιχα 24 γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου και όλοι αυτοί οι οίκοι είναι κατά απόλυτη αλφαβητική σειρά από το Α έως το Ω ενώ παράλληλα είναι γραμμένοι με κανόνες ισοσυλλαβίας και ομοφονίας και σε πολλές περιπτώσεις και ομοιοκαταληξίας.

Οι πρώτοι 12 οίκοι του (δηλαδή από το Α έως και το Μ) αποτελούν τρόπον τινά το ιστορικό μέρος του ύμνου μιας και αναφέρεται στα γεγονότα του Ευαγγελισμού, της επίσκεψης της Παναγίας στην Ελισάβετ κατά σάρκα εξαδέλφη της και μητέρας του Τιμίου Προδρόμου, της αμφιβολίας του Ιωσήφ, την προσκύνηση των ποιμένων και των μάγων, την Υπαπαντή του Χριστού στον ναό του Σολομώντα από τον Δίκαιο και άγιο Συμεών καθώς και την φυγή της Αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο.

Ενώ οι 12 τελευταίοι οίκοι (δηλαδή από το Ν έως και το Ω) αποτελούν το δογματικό-θρησκευτικό-θεολογικό μέρος των οίκων αυτών που εξυμνούν τον σκοπό της ενανθρωπήσεως του Χριστού μέσα από την πραγματική προέκταση της έκθεσης και της ενσαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.

Ανάμεσα στους μονούς οίκους αυτούς (δηλαδή Α,Γ,Ε κλπ) υπάρχουν 144 "Χαίρε" προς την Αειπάρθενο τα οποία αποτελούν συνέχεια ποιητική του χαιρετισμού του Αρχαγγέλου Γαβριήλ κατά τον Ευαγγελισμό της Παναγίας (Χαίρε Κεχαριτωμένη...).

Ψάλθηκε όπως είπαμε και παραπάνω για πρώτη φορά στον ναό των Βλαχερνών για αυτό έως και σήμερα την 3η Παρασκευή της Μεγάλης Τεσσαρακοστης ο εκάστοτε Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου μεταβαίνει στον ναό των Βλαχερνών όπου ψάλλει ο ίδιος τιμητικά προς το πρόσωπο της Παναγίας τους οίκους της Γ' Στάσης του Ακαθίστου Ύμνου, εις ανάμνησιν εκείνης της πρώτης φοράς που με ευγνωμοσύνη ψάλθηκε στον ναό αυτών αιώνες πριν ολόκληρος ο Ύμνος αυτός.

Για πρώτη φορά ψάλθηκε στις 8 Αυγούστου του 626 μ.Χ. όπου οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης συνέρρεαν στον ναό των Βλαχερνών και μέσω του ύμνου αυτού απέδωσαν ευγνωμοσύνη προς την Υπέρμαχο της Πόλης των πόλεων μέσα από τον μέσα από τον εμβληματικό, δοξαστικό και χαρούμενο ύφος της ψαλμωδίας των οίκων αυτών για την σωτηρία τους από την υποδούλωση τους στους πολιορκητές.

Εκείνη την εποχή αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Ηράκλειος ο οποίος έλειπε από την Πόλη διότι είχε εκστρατεύσει κατά των Περσών.

Η πόλη σχεδόν ήταν αφύλακτη μιας και μεγάλο τμήμα του στρατού είχε όπως είναι δύσκολος ακολουθήσει των αυτοκράτορα στην εκστρατεία.

Οι Άβαροι βρίσκουν τότε την ευκαιρία και αιφνίδια πλέουν προς την Κωνσταντινούπολη προκειμένου να την καταλάβουν.

Οι κάτοικοι της Πόλεως μαζί με τον ελάχιστο στρατό οχυρώνουν τα τείχη της Πόλεως έχοντας όμως τον φόβο της απειλής των πολιορκητών και την απουσία του συνόλου του στρατού.

Προσπαθούν να έλθουν σε συμφωνία εκεχειρίας με τους Αβάρους αλλά ήτο γνωστό σε αυτούς πως απουσίαζε μεγάλο τμήμα του στρατού οπότε κάθε πρόταση ήταν αποριπτέα αποτέλεσμα στις 6 Αυγούστου να καταλάβουν την τοποθεσία που βρισκόταν ο ναός της Παναγίας των Βλαχερνών ενώ συμπράττουν με τους Πέρσες και την νύχτα της 7ης προς 8ης Αυγούστου ετοίμαζαν την τελική τους επίθεση.

Οι Κωνσταντινουπολίτες είχαν βρεθεί στην πιο δυσχερή έως τότε θέση τους στην ιστορία.

Τότε ο Πατριάρχης Σέργιος ο οποίος είχε περισώσει την εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών περιδιαβαίνει όλα τα τείχη της Πόλεως με την Αγία Εικόνα αυτή αγκαλιά ενθαρρύνοντας τον λαό να αντισταθούν και λέγοντας πως στο πλάι του έχουν την Παναγία.

Πράγματι εκείνο το βράδυ τα τείχη περιφρουρούνταν εσωτερικά από τους κατοίκους της Πόλεως αλλά ολόκληρη η Πόλη από την Παναγία.

Ξαφνικά φοβερός ανεμοστρόβιλος ξέσπασε σε μια εποχή που σχεδόν υπήρχε άπνοια και δημιούργησε μια τρικυμία που κατέστρεψε τον στόλο των πολιορκιτών μα και τα στρατεύματα τους και τότε άρπαξαν την ευκαιρία οι υπερασπιστές της Πόλεως και με ολομέτωπη επίθεση έλυσαν την πολιορκία τρέποντας σε φυγή τους πολιορκητές.

Οι Κωνσταντινουπολίτες είδαν αυτόν τον ανεμοστρόβιλο ως θεϊκό σημάδι το οποίο συνέδεσαν με την εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών η οποία με τον άτυπο τρόπο που περιγράψαμε νωρίτερα λειτανεύθηκε σε όλη την Πόλη.

Κάποιοι ερευνητές συνδέουν τον Ακάθιστο Ύμνο με άλλα παρόμοια ιστορικά γεγονότα πολιορκιών της Πόλεως αλλά όλοι περιγράφουν πέραν των χρονολογιών και των εμπλεκομένων εθνών ως πολιορκιτών τα άλλα γεγονότα της άτυπης λιτανείας κλπ τα περιγράφουν ακριβώς ίδια.

Κατά την παράδοση ο Ύμνος αυτός ήταν αυθόρμητος και πήγαζε από τις καρδιές των Κωνσταντινουπολιτών χωρίς να έχει συνταχθεί από κάποιον συγκεκριμένο.

Όμως οι μελετητές αν και ενστερνίζονται κατά μία έννοια την παράδοση αυτή ως προς τον αυθορμητισμό και την εκ καρδίας χαρμόσυνη ψαλμωδία έχουν άλλη άποψη, διότι θα ήταν δύσκολο να συνταχθεί εν μια νυκτί και να έχει τέτοιο γλαφυρό ύφος καθώς και να είναι άριστα συντεταγμένος ως προς την σύνταξη των συλλαβών και την απόδοση τους στο "βυζαντινό" ύφος ψαλμωδίας της μουσικής μέσα από τα στόματα των πιστών.

Μεταξύ των απόψεων αυτών αναφέρονται ως επικρατέστερες αυτές που αναφέρουν ως συντάκτη τον Ρωμανό τον Μελωδό που έζησε εκείνη την περίοδο και πολλά σημεία του Ύμνου αυτού ταιριάζουν στον χαρακτήρα που απέδιδε τους Ύμνους που συνέταζε ο Ρωμανός ενώ άλλοι αναφέρουν ως συντάκτη τον πατριάρχη Κων/λεως Γερμανό τον Α' και βέβαια υπάρχουν άλλες λιγότερο επικρατέστερες απόψεις ενώ αναφέρεται επίσης ότι πιθανόν να υπήρξαν στο διάβα του χρόνου κάποιες προσθήκες στο λεκτικό του Ύμνου αυτού.

Στην ιστορία πάντως πέρασε πως ο Ύμνος δεν έχει συντάκτη ή ο συντάκτης του είναι μάλλον άγνωστος ή επέλεξε να μείνει ανώνυμος διότι πιθανόν δεν ήθελε ο ίδιος ο συντάκτης να φανερωθεί διότι σκοπός του ήταν να τιμηθεί μέσα από αυτό το αριστούργημα η ίδια η Παναγία και όχι να επισκιασθεί αυτό από το να ασχοληθούν με το όνομα και την καταγωγή του συντάκτη του.

Βέβαια μπορεί απλά να μην το διέσωσε ο χρόνος μιας και εκείνη την εποχή μαστίζονταν η αυτοκρατορία από την εικονομαχία και πολλά χάθηκαν μέσα σε αυτήν την δυσαλέα μάχη.

Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν συντάχθηκε πριν την Γ' Οικουμενική Σύνοδο (432 μ.Χ.) διότι μέσα από τον Ύμνο εκφράζονται δογματικές θέσεις που επεξηγήθηκαν στην Σύνοδο αυτή.

Επίσης είναι γνωστό ότι ψάλθηκε για πρώτη φορά μήνα Αύγουστο ενώ πλέον μεταφέρθηκε και ψέλνεται εντός της μεγάλης τεσσαρακοστής πράγμα λίγο παράδοξο μιας και η μεγάλη τεσσαρακοστή έχει ένα πιο κατανυκτικό ύφος και μάλιστα και πιο πένθιμο ενώ ο Ύμνος αυτός έχει χαρμόσυνο ύφος και γιορτινό.

Όμως και αυτό έχει εξήγηση μιας και πάντοτε εντός της περιόδου αυτής συμπέφτει και ο εορτασμός του Ευαγγελισμού ο οποίος λόγω του χαρακτήρα της Τεσσαρακοστής δεν έχει ούτε προεόρτια ούτε μεθεόρτια και με αυτήν την μεταφορά στον χρόνο τέλεσης της ακολουθίας που εμπεριέχει τον Ακάθιστο Ύμνο καλύπτεται η "έλλειψης" αυτή.

Μάλιστα τοποθετείται στο βράδυ της Παρασκευής όταν ξεκινά δηλαδή ο πιο πανυγηρικός τρόπος εορτασμού μιας και πλησιάζει η αναστάσιμη Θεία Λειτουργία της Κυριακής η οποία πάντοτε έχει χαρμόσυνο χαρακτήρα και πολλές φορές μεταφέρονται εορτές εντός του σαββατοκύριακου ώστε να τις τιμήσουν με πιο λαμπρό χαρακτήρα οι πιστοί.

Τις 4 πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής σε ορισμένες περιοχές της ορθόδοξης χριστιανοσύνης μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα ψάλλονται τμηματικά αντίστοιχα οι 4 Στάσεις του Ακαθίστου Ύμνου, ενώ σε απαντά τον ορθόδοξο κόσμο την 5η Παρασκευή ψάλλονται και οι 4 οίκοι.

Η "εορτή" του Ακαθίστου Ύμνου τελείται ακριβώς 16 μέρες πριν το Άγιο Πάσχα.

Τέλος να αναφέρω και μια παράδοση που έχει να κάνει με τους χαιρετισμούς της Παναγίας όπως έχει επικρατήσει να αναφέρονται οι οίκοι αυτοί.

Στην παράδοση αυτή αναφέρεται πως σε εμφάνιση της Παναγίας η Ίδια είπε πως όποιος διαβάζει καθημερινά τους χαιρετισμούς προς Αυτήν, η Ίδια θα παραστεί δίπλα του κατά την ημέρα κρίσεως του από τον Υιό Της και Σωτήρα μας για να τον υπερασπισθεί.

Και τι ποιο καλό αδελφοί μου να μας υπερασπισθεί στον Θρόνο του Χριστού η Ίδια η Παναγία.

Χαίρε δι ης η χαρά εκλάμψει

Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων

Χαίρε αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα

Χαίρε η τον φθορέα των φρένων καταργούσα

ΧΑΙΡΕ ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ

Πηγή: Romfea.gr

Άγιος Θεωνάς, ένας από τους Αιτωλοακαρνάνες Αγίους.

Άγιος Θεωνάς 
ο"άγνωστος" αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. 

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Ο Άγιος Θεωνάς γεννήθηκε στα τέλη του 15ου αιώνα μ.Χ. Αρκετά στοιχεία για την ζωή του μας είναι άγνωστα όπως για το που γεννήθηκε, ποιοι ήταν οι γονείς του και ποια η αφορμή της ολοκληρωτικής αφιερωσίς του στο μοναχικό σχήμα.

Κάποιοι ερευνητές και συναξαριστές του αποδίδουν ως τόπο καταγωγής το νησί της Λέσβου χωρίς αυτό όμως να είναι σίγουρο και κάποιοι άλλοι αναφέρουν πως για ένα διάστημα βρισκόταν στο νησί αυτό ως πνευματικός.

Στοιχεία της ζωής του έχουμε από αναφορές που τον τοποθετούν στο Άγιο Όρος και την μετέπειτα πορεία της ζωής του.

Στην αρχή όπως αναφέρεται ότι ασκήτεψε στη Μονή Παντοκράτορος, ως πρεσβύτερος ενώ αργότερα προσαρτίζεται στη συνοδεία του Αγίου Ιακώβου του Νεομάρτυρα του Γέροντος, ο οποίος μόναζε στο μονύδριο του Τιμίου Προδρόμου λίγο πιο πάνω από την Μόνη των Ιβήρων δηλαδή στην σημερινή Ιβηρίτικη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου.

Εντυπωσιασμένος ο άγιος Θεωνάς από τα χαρίσματα του Αγίου Ιακώβου έβαλε μετάνοια και ζήτησε να μαθητεύσει δίπλα του έτσι συγκαταλέχθηκε στην συνοδεία του μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές που είχε ο γέροντας άγιος Ιάκωβος.

Γύρω στο 1518 μ.Χ. αμέσως μετά το Πάσχα ο Άγιος Ιάκωβος με την συνοδεία έξι μαθητών του, μεταξύ αυτών και του Θεωνά, μετά από μία οπτασία αποφάσισε από το Άγιον Όρος να εξέλθουν στον κόσμο για να στηρίξουν πνευματικά τους υποδουλομένους Έλληνες που τόσο το είχαν ανάγκη.

Έτσι λοιπον διήλθαν από την Θεσσαλονίκη πέρασαν από την Θεσσαλία, από το κάστρο της Πέτρας τον σημερινό Πλαταμώνα και τα Μετέωρα και φθάνοντας στην Ναύπακτο άρχισαν να αντικρίζουν πίσω από τα βουνά ένα άκτιστο φως το οποίο ένωνε ουρανό και γη και βλέποντας το ως θεία αποκάλυψη το ακολούθησαν και έφτασαν στην Μονή Τιμίου Πρόδρομου Δερβέκιστας πλησίον του σημερινού χωριού Ανάληψη Τριχωνίδος.

Το ίδιο φως το έβλεπαν και οι μοναχοί που εγκαταβιούσαν στην Μονή αλλά και οι κάτοικοι της γύρω περιοχής και το θεώρησαν ως καλό σημάδι.

Τρία μερόνυχτα πεζοπορίας από την Ναύπακτο έως την Δερβέκιστα έκαναν οι πατέρες και όταν έφθασαν το ουράνιο αυτό άκτιστο φως εχάθη έτσι και οι εγκαταβιούντες μοναχοί στην Μονή κατάλαβαν μόλις αντίκρισαν τον Άγιο Ιάκωβο και την συνοδεία του, πως το σημείον αυτό είχε να κάνει με την έλευση αυτών των πατέρων στην Μονή, οπότε τους υποδέχθηκαν με χαρά και τιμές και πλέον η συνοδεία προσαρτίθηκε στην αδελφότητα της Μονής.

Αφού πήρε την ευλογία του ηγουμένου ο άγιος Ιάκωβος ο γέρων ζήτησε να ασκητέψει και να επιδοθεί στην προσευχή λίγο έξω από την μόνη σε μια σπηλιά, από εκεί εξέρχονταν μόνο κάθε σαββατοκύριακο όπου ανέβαινε στην Μονή για να συμμετάσχει στην κοινή θεία λατρεία της κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας.

Δεν άργησαν οι πατέρες της Μονής να αντιληφθούν τα χαρίσματα του Αγίου Ιακώβου και πάντοτε τον περίμεναν με ζήλο για να τον συμβουλευτούν, το ίδιο βέβαια και προσκυνητές αλλά και κάτοικοι της περιοχής οι οποίοι ζητούσαν να τους εξομολογήσει.

Ο Άγιος Θεωνάς όντας λόγιος αλλά πολύ ταπεινός και διακονούσε με αφοσίωση όλους τους πατέρες της Μονής σε ότι κι αν του ζητούσαν επιλέχθηκε από τον άγιο Ιάκωβο τον γέρων να μεταβεί μαζί με τον ιερέα του χωριού πατέρα Πέτρο στον τότε Μητροπολίτη Άρτης Ακάκιο (τότε η περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας ανήκε ποιμαντικά στον μητροπολίτη Άρτης) προκειμένου να του δώσει την σχετική άδεια για να μπορεί να εξομολογεί, πράγμα το οποίο και έκανε.

Ο κόσμος όμως αυξανόταν και η φήμη του αγίου Ιακώβου ξεπερνούσε τα σύνορα της περιοχής της Δερβέκιστας κι ο μητροπολίτης τον φθόνησε και με συκοφαντίες ότι συγκεντρώνει κόσμο και τον ξεσηκώνει να επαναστατήσει ενάντια των Τούρκων, απόσπασμα των Τούρκων έφθασαν στο μοναστήρι και συνέλαβαν τον Άγιο Ιάκωβο και δύο μαθητές του τον Άγιο Διονύσιο και τον Άγιο Ιάκωβο τον διάκονο και τους μετέφεραν στα Τρίκαλα σε φυλακή του Μπέη των Τρικάλων όπου παρέμειναν για 40 περίπου μέρες.

Εκεί τους επισκέφθηκε ο Άγιος Θεωνάς μαζί με έτερο μαθητή του αγίου Ιακώβου όπου ο Άγιος αφού τους έδωσε πατρικές συμβουλές και νουθεσίες τους προφήτευσε πως λίγο καιρό μετά τον θάνατο του θα αποχωρήσουν από την μόνη της Δερβέκιστας και θα καταλήξουν σε μια μόνη πλησίον της Θεσσαλονίκης όπου θα ήταν αναγκαίοι ενώ ταυτόχρονα όρισε ως διάδοχο του τον Άγιο Θεωνά βλέποντας σε αυτόν τα χαρίσματα της δικαιοσύνης της προσφοράς αλλά και την οργανωτικότητα που είχε.

Την 1η Νοεμβρίου του 1519 ο άγιος Ιάκωβος και οι δύο μαθητές του μαρτύρησαν δια απαγχονισμού στην Θράκη.

Τον επόμενο χρόνο οι πατέρες εκδιώχθηκαν από τον Μητροπολίτη Άρτης ο οποίος σε καιρό βαρυχειμωνιάς τους έδιωξε από την μόνη του Τιμίου Προδρόμου αλλά ένας κάτοικος της περιοχής τους παραχώρησε ένα μικρό οίκημα μέσα σε κτήμα του στην περιοχή που σήμερα αναφέρεται ως "Παναγιά" στο οποίο βρισκόταν και ένα εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και κρυφά τους παρείχε τροφή έως ότου περάσει η βαρυχειμωνιά.

Όταν ο χειμώνας πέρασε οι πατέρες με τον Άγιο Θεωνά αποχώρησαν και επέστρεψαν στο Άγιο Όρος όπου για δύο χρόνια εγκαταστάθηκαν σε περιοχή της Μονής της Σιμωνόπετρας όπου πληροφορήθηκαν από έναν Αρτινό ιερέα για τον τόπο που ήταν θαμμένα τα σκηνώματα του Αγίου Ιακώβου και των δύο μαθητών του και μερίμνησαν για την ανακομιδή τους, κι από εκεί το 1522 αναχώρησαν εκπληρώνοντας έτσι τον προφητικό λόγο του αγίου Ιακώβου του γέροντα για την μόνη της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας πλησίον της Θεσσαλονίκης.

Εκεί η μονή είχε ερειπωθεί αλλά βρισκόταν σε μια καταπράσινη περιοχή με πολύ μεγάλο φυσικό πλούτο και πολύ ηρεμία κατάλληλη για να ασκηθούν πνευματικά.

Εκεί με πρωτοβουλία του Αγίου Θεωνά ανακαίνισαν εκ θεμελίων την μόνη ενώ έκτισαν κι άλλα κελλιά και ορισμένες πτέρυγες τις μετέτρεψαν σε μικρό νοσοκομείο και σχολείο.

Η μόνη έφτασε να φιλοξενεί πάνω από 100 μοναχούς επί ηγουμενίας του αγίου Θεωνά, ο οποίος μετατρέπει την μόνη σε πνευματικό λίκνο όλης της περιοχής, χάρη στην άσκηση και την προσευχή είχε φτάσει σε μεγάλα σημεία αγιότητας και πλέον θεωρείταν φημισμένος την εποχή εκείνη και για αυτό όταν χειρεύει η θέση της μητρόπολης Θεσσαλονίκης ο πλέον καταλληλότερος για να την αναλάβει κρίνεται πως ήταν ο άγιος Θεωνάς αναλαμβάνοντας τον θρόνο και παίρνοντας τον τίτλο του αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Η ακριβής ημερομηνία ανάληψης του αρχιεπισκοπικού θρόνου διαφέρει από συναξαριστή σε συναξαριστή και βάση αυτού και η ακριβής χρονολογία της εκδημίας του. Παρ όλα αυτά η κοίμηση του ήτο οσιακή μιας και δεν αναφέρεται κάποιο μαρτύριο και τοποθετήται κοντά στα μέσα του 16ου αιώνα.

Το σεπτό ευωδιάζων σκήνωμα του βρίσκεται μέχρι και σήμερα στην Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας εντός του καθολικού της μονής σε Λάρνακα ως πηγή θαυμάτων και ιάσεως σωματικών ασθενειών αλλά και πλήθους θαυμαστών γεγονότων από πολλούς που επικαλούνται τις μεσσιτίες του αγίου Θεωνά.

Η μνήμη του τιμάται στις 4 Μαρτίου αλλά λόγω του πένθιμου της μεγάλης τεσσαρακοστής μεταφέρεται και την 4η Κυριακή των νηστειών δια να του αποδωθούν οι πρέπουσες τιμές.

Συγκαταλέγεται μεταξύ των Αγιορειτών αγίων καθώς επίσης και της χωρίας των Αιτωλοακαρνάνων αγίων και όπως είναι φυσικό των Θεσσαλονικέων.

Μιας και ασκήτεψε στο Άγιο Όρος καθώς και στην Δερβέκιστα της Αιτωλοακαρνανίας και εν τέλει στην Θεσσαλονίκη.

Επίσης αναφέρεται ως δεύτερος κτήτορας της μονής της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας.

Δυστυχώς δεν σώζονται πολλά για τον βίο του κι αυτό ίσως είναι και θέλημα του ιδίου.

Ο πλήρης λεπτομερής βίος του δεν είναι γνωστός για αυτό και αποτελεί έναν "άγνωστο" (όχι κ τόσο γνωστό) αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης που όμως μπορεί κανείς να αντιληφθεί από αυτά τα ολίγα που γνωρίζουμε ότι το έργο και η προσφορά του ήταν μεγάλη ...

Ο άγιος Θεωνάς ίνα πρεσβεύει δια όλους τους ευλαβώς προσκυνητές στην Μονή του αλλά και δια όλους όσους τον επικαλούνται με ευλάβεια. Αμήν

Πηγή: Romfea.gr

Παναγία Κατερινού, η έφορος της Μακρυνείας.

Η Παναγία της Κατερινιώς...!!

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Αύγουστος ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού το Πάσχα του καλοκαιριού όπως πολλοί το αποκαλούν...

Μήνας αφιερωμένος εξ ολοκλήρου θα μπορούσαμε να πούμε στην Παναγιά την Μητέρα όλων μας.

Κι έχουν δίκιο μιας και στα μέσα αυτού του μήνα έχει ''τοποθετηθεί'' η ανάμνηση της Κοιμήσεως της Παναγίας και η μετάστασή της προς τα ουράνια και μέχρι την προηγούμενη ημέρα καθημερινώς ψάλλετε προς τιμήν της εναλλάξ ο μικρός και ο μεγάλος παρακλητικός κανόνας.

Μετά από 9 ημέρες ακριβώς δηλαδή στις 23 Αυγούστου έχουμε την Απόδοση της Κοιμήσεως της Παναγίας τα κατ΄άλλους εννιάμερα της Παναγιάς και κάπου εκεί προς τα τέλη του μήνα κλείνει ο Αύγουστος και το καλοκαίρι με την εορτή της καταθέσεως της Τίμιας Ζώνης της Παναγίας (Αγίας Ζώνης)...αρα είναι ένας ολόκληρος μήνας που οι απανταχού Χριστιανοί υμνούν την Παναγιά, την Θεοτόκο, την Υπερευλογημένη την Μάνα μας...!!

Οι Χριστιανοί αλλά ιδιαιτέρως οι Έλληνες έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη προς την Παναγία, την αποκαλούν μάνα τους και μεσίτρια τους σε κάθε δυσκολία τους σε αυτήν απευθύνονται.

Τόσο την αγαπούν που από άκρη σ΄ακρη αυτού του τόπου έχουν χτίσει εκατοντάδες μοναστήρια προς τιμήν της και ακόμη περισσότερους ναούς και εξωκλήσια.

Ακόμη και τόπο ολόκληρο της έχουν αφιερώσει θέτοντας απαραβίαστο άβατο για κάθε άλλη γυναίκα, μιας και η κυρίαρχος εκείνου του Ιερού Τόπου είναι η Κυρά Θεοτόκος...

Εικόνες χιλιάδες με διάφορα προσωνύμια, άλλα παρμένα από τον τόπο που θαυματουργικά βρέθηκαν εικόνες της ή από τον τρόπο που ''ανακαλύφθηκαν'' κι άλλα από κάτι που χαρακτηρίζει την εικονογράφηση της η κάποιο από τα πιο γνωστά θαύματα της...

Η Αιτωλοακαρνανία μια αγιασμένη γη με πληθώρα μαρτύρων και Αγίων, μια γη κι αυτή που οι κάτοικοι της τιμούν με την δέουσα λαμπρότητα την Θεοτόκο και της έχουν αφιερώσει πολλά μοναστήρια...

Κάπου εκεί στην Μακρυνεία μια περιοχή με πολλά μεγάλα κεφαλοχώρια και κωμοπόλεις κοντά στην μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδος την Τριχωνίδα ανάμεσα στο Ιερό Μεσολόγγι και την μεγαλούπολη του κάμπου, το Αγρίνιο, είναι ένα χωριό με ιστορία βαθιά πίσω στο παρελθόν, η Γαβαλού.

Η Γαβαλού το κεφαλοχώρι εκείνης της εποχής που ζούσε μια νεαρή όμορφη κοπέλα, η Κατερινιώ μια ταπεινή βοσκοπούλα κοιτάζοντας προς το βουνό είδε ένα ουράνιο άκτιστο φως να κατεβαίνει από τα ουράνια, αυτό συνεχίστηκε επί πολλά βράδια μέχρι που η ίδια η Κατερινιώ μαζί με άλλους χωρικούς που τους το αποκάλυψε η Κατερινιώ αποφασίζουν και μια πρωία παίρνουν την ανηφοριά και προσπαθούν να προσεγγίσουν το σημείο που τις νύχτες λουζόταν με άκτιστο φως και εκεί κοντά σε μια ρεματιά μέσα από ένα μεγάλο πλατάνι ξεπηδούσε ένα υπέρλαμπρο φως που αν και μέρα ήταν τόσο λαμπερό που τους κέντρισε το ενδιαφέρον, το φως άρχισε να τρεμοσβήνει και η Κατερινιώ μαζί με τους συγχωριανούς της πλησίαζαν διστακτικά προκειμένου να δουν από πού προερχόταν...

...κι ήταν μια εικόνα της Παναγιάς, αφορμή αυτό το περιστατικό ήταν για να χτιστεί εκεί ένα προσκυνητάρι και να τοποθετηθεί εκεί η Άγια Εικόνα, η εικόνα της Κατερινιώς μιας και σ αυτήν αποκαλύφθηκε κι αργότερα άρχισε να οικοδομείτε ένα μοναστήρι προς τιμήν της Θεοτόκου με πρώτη εκεί μονάζουσα, σύμφωνα με την παράδοση την Κατερινιώ που αργότερα υπήρξε λίκνο πνευματικής παλιγγενεσίας.

Το όνομά της η Εικόνα αλλά και το μοναστήρι το πήρανε, η μάλλον της το αποδώσανε οι άνθρωποι, από την βοσκοπούλα που έβλεπε το φως εκείνο που φώτιζε το σημείο κι αργότερα έμελε να φωτίζει την ψυχή της και τις ψυχές όσων προστρέχουν στην χάρη της ανά τους αιώνες που σε συνδυασμό με την κατάληξη «ου» των τοπωνύμιων της γύρω περιοχής (Γαβαλού, Μακρυνού κλπ) έφτασε να γίνει Κατερινού.

Η εικόνα αυτή που τότε με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε σήμερα δεν σώζεται, άγνωστο το τι απέγινε, μια άλλη του 19ου αιώνα ''παίρνει'' την θέση της ίσως βασισμένη πάνω στο πρότυπο αυτής που βρέθηκε έχοντας το προσωνύμιο της ''Κατερινούς'' ως συνέχεια της προηγούμενης κοσμεί επιβλητικά το τέμπλο του καθολικού της Μονής και συνεχίζει να θαυματουργεί μιας και με πίστη την προσκυνούν και Κυρά τους την αποκαλούν.

Πληθώρα θαυμάτων έχουν καταγραφεί, ιάσεις αρρώστων, απαλλαγή δαιμονόπληκτης και εκατοντάδες θαυματουργές παρεμβάσεις σε ζευγάρια χαρίζοντας τους παιδιά τα οποία πολλές φορές τα βαφτίζουν στο εκεί σπίτι της...

Στην μνήμη της στις 8 Σεπτεμβρίου χιλιάδες πιστοί από την Μακρυνεία έρχονται να τιμήσουν την Κυρά τους και να της αποδώσουν φόρο τιμής αλλά και ευχαριστώντας την για τις θετικές αποκρίσεις της στα αιτήματά τους, δεν είναι λίγοι κι αυτοί που έρχονται από διάφορα μέρη ώστε να συμμετέχουν στην υπαίθρια Θεία Λειτουργία στο προαύλιο της Μονής το οποίο κατακλύζεται από εκατοντάδες πιστούς.

Παναγία η Κατερινού, ή αλλιώς η Κατερινιώτισσα, η Κυρά της Μακρυνείας, η Παναγιά των Μακρυνιωτών, η μεσίτρια των ευλαβών προσκυνούντων, η Προστάτιδα και Μητέρα μας... η Παναγιά της Κατερινιώς της ταπεινής βοσκοπούλας

Παναγιά Κατερινού μην ξεχνάς στις μεσιτείες σου κι εμάς τους ασώτους έστω...

(Το παρών άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από τον Σπύρο Συμεών στο μεγαλύτερο εκκλησιαστικό site της Ελλάδας, την Romfea.gr στις 1 Αυγούστου του 2017)

Πηγή: Romfea.gr

Η Παναγία η Προυσιώτισσα σώζει το Μεσολόγγι και το Αγρίνιο απο επιδημία ...

Ήταν Οκτώβριος του 1918. Μία επιδημία θερίζει το Αγρίνιο και το Μεσολόγγι. Οι νεκροί είναι τόσοι, που οι παπάδες δεν προφταίνουν ούτε καν να τους διαβάσουν μεμονωμένα.

Φόβος έχει απλωθεί πάνω από την περιοχή, καθώς η ίδια κατάσταση επικρατεί και στα γύρω χωριά αλλά και στο Αιτωλικό.
Η επιστήμη φαίνεται ανίκανη να ανακόψει την πορεία της νόσου. Ο αριθμός των θανάτων μόνο μέσα στο Αγρίνιο φτάνει τον αριθμό των 40 έως 50 ημερησίως. Μέσα σ’ αυτήν την παραζάλη της απελπισίας, που συνέχει όλους, υπάρχουν και μερικοί γέροντες που θυμούνται το θαύμα πριντης Παναγίας της Προυσιώτισσας πριν 64 χρόνια, το 1854, μια άλλη επάρατος νόσος, η χολέρα, είχε σκεπάσει την πόλη του Αγρινίου και είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό της. Με την ευλογία του Αμβροσίου και με το σχετικό έγγραφο της άδειας η τριμελής επιτροπή κατά το δειλινό της 22ας Οκτωβρίου, έφτανε στο Μοναστήρι, στον Προυσσό. Το πρωϊ της 24ης Οκτωβρίου 1918, μετά τον Όρθρο, σχηματίζεται η πομπή και η Ιερά πομπή ξεκινάει…
Εν τω μεταξύ στο Αγρίνιο έχουν ειδοποιηθή. Από την πόλη και τα γύρω χωριά χιλιάδες οι πιστοί. Μετά την Παράκληση στην Μητρόπολη, ξεκινάνε σε μια ολονύκτια πορεία μέσα στα βουνά. Τραβάνε όλοι με συντριβή και μετάνοια… οι χιλιάδες αυτές των πιστών συναντώνται με την θρησκευτική πομπή που φέρνει την Θαυματουργό Εικόνα πάνω σε μια από τις ψηλότερες κορφές των Αραποκέφαλων. Σε πέντε χιλιάδες υπολογίσθηκαν οι Χριστιανοί, που γονυπετείς γέμισαν τα γύρω φαράγγια και με δάκρυα μετανοίας πραγματικής προσεύχονταν στην Παναγία.
Η Θεία Εικόνα κατευθύνεται στο Ναό της Αγίας Τριάδος, όπου αναπέμπεται ευχαριστήρια Δέηση και ακολουθεί Μεγάλη Παράκληση, επί ένα 24ωρο συνεχώς, οι Ιερείς δεν σταματούν να ψέλνουν ομαδικές Παρακλήσεις των πιστών, ολόκληρος ο πληθυσμός εξομολογείται και μεταλαβαίνει των Αχράντων Μυστηρίων. Μετά τις πρώτες ώρες από την άφιξη της Προυσιώτισσας στην πόλη, το κακό είχε σταματήσει. Η Εικόνα μεταφέρθηκε διαδοχικά και λιτανεύθηκε στους Ναούς στον παλαιό Ναό του Αγίου Χριστοφόρου, της Ζωοδόχου Πηγής και του Αγίου Δημητρίου. Το θαύμα είχε συντελεσθή ομαδικά, επιτροπές  φτάνουν από τα γειτονικά χωριά και από τις δύο πόλεις, το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό.

Την 1η Νοεμβρίου 1918, η Εικόνα φτάνει με το τραίνο στον σταθμό του Μεσολογγίου, στον ναό του Αγίου Δημητρίου οι κάτοικοι της αναμένουν από τη βαθειά νύκτα, παρά το γεγονός ότι έριχνε καταρρακτώδη βροχή.Ο λαός ανέμενε καρτερικώτατα. Το μέγα θαύμα συντελείται. Μάρτυρες παρίστανται όλοι οι κάτοικοι. Κατά το Μεσονύκτιο, ενώ όλοι προσεύχονταν, αρχίζει να πνέη σφοδρότατος άνεμος που ξερρίζωσε πολλές δεκάδες δένδρων της πόλης. Από το πρωϊ της 2ας Νοεμβρίου 1918 κανένας θάνατος δεν σημειώθηκε στο Μεσολόγγι και οι Μεσολογγίτες κάνουν έρανο και στέλνουν στο μοναστήρι του Μπορσού ένα μεγάλο ασημένιο καντήλι το οποίο έως και σήμερα στέκει στο κατανυκτικό χώρο του προσκυνητάρι ου της Παναγίας. Οι κάτοικοι με πρωτοφανή ευλάβεια προσέρχονταν στην Αγία Εικόνα. Το ίδιο θαύμα συμβαίνει και στο Αιτωλικό! Άπειρα θαύματα διηγούνται οι κάτοικοι….

Από τότε εις ένδειξιν ευχαριστίας προς την Παναγία κάθε ναός των περιοχών που πέρασε τοποθέτησε σε περίλαμπρο προσκυνητάρι αντίγραφο της Παναγίας της Προυσιώτισσας



Μεγαλυνάριον

Δεύτε την εικόνα την ιερά, της Προυσιωτίσσης, ασπαζόμεθα ευλαβώς, βρύουσαν παντοίων νόσων και πάσης βλάβης, ρώσιν δαψιλεστάτην και χάρην άφθονον