Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά.

466 χρόνια μετά την Άλωση της Πόλη, μέσα στο αιώνια κέντρο της Ορθοδοξίας, στην Αγιά Σοφιά έγινε η τελευταία Θεία Λειτουργία μα συνάμα και η πρώτη μετά από περίπου μισή χιλιετία.....

O παπα Λευτέρης Νουφράκης από τις Αλώνες Ρεθύμνου, υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β΄ Ελληνική Μεραρχία, τη μία από τις δύο Μεραρχίες που συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Την ιστορία του διέσωσε ο Αντώνης Στιβακτάκης όπως την άκουσε από τον παππού του, ο οποίος υπηρετούσε στην ίδια μεραρχία. Η Μεραρχία στο δρόμο προς την Ουκρανία, στάθμευσε στην Κωνσταντινούπολη. Η Πόλη τότε βρισκόταν υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής τον παπα Λευτέρη, μαζί με τον ταξίαρχο Φραντζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, τον λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου είχαν συμφωνήσει να βγουν στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγιά Σοφιά, η οποία ήταν ακόμη τζαμί. Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά έγινε 466 χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης το 1919 , από τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη Κρητικό που υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’ Ελληνική Μεραρχία. Επιβιβάστηκαν στη βάρκα ενός Ρωμιού της Πόλης και αποβιβάστηκαν στην προκυμαία. Ο βαρκάρης τούς οδήγησε στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει, όμως τον καθήλωσε στη θέση του το άγριο βλέμμα του ταξίαρχου Φραντζή. Μπήκαν μέσα με ευλάβεια κάνοντας το σταυρό τους. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγιόν σου εν φόβω…». Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ’ εκείνη τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, φορά το πετραχήλι του και αρχίζει. Δείτε τι ακριβώς συνέβη στο βίντεο της Μηχανής του Χρόνου: Η Αγιά Σοφιά την ώρα της λειτουργίας είχε αρκετούς Τούρκους και κάποιους Έλληνες της Πόλης που βρέθηκαν εκεί. Παρακολουθούσαν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά έχει ολοκληρωθεί. Ο παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Η Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οι οποίοι έχουν αρχίσει να γίνονται επιθετικοί. Είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και διατάζει να τους αφήσουν να φύγουν. Δεν ήταν σοφό, ούτε και προς το συμφέρον της πατρίδας του να σκοτώσουν πέντε Ρωμιούς αξιωματικούς μέσα στην Αγια-Σοφιά. Ο παπα-Νουφράκης και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγια-Σοφιά και κατευθύνονται προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει η βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο, ορμά και χτυπά τον παπα-Νουφράκη στον ώμο. Ο ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο λοχαγός Σταματίου τον αφοπλίζουν. Μπαίνουν στη βάρκα και σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο. Ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οι «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Αγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας».

Το κείμενο ολόκληρο που έγραψε ο Αντώνης Στιβακτάκης με βάση όσα του διηγήθηκε ο παππούς του . Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ηρακλείου Κρήτης «ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ» την 3/6/1998...

Ένας μήνας...

Ενας μήνας  και το blog "Καραχαλέϊκα Γαβαλούς" είναι εδώ μαζί με εσάς, χάρη στην στήριξη και την αγάπη σας. Δεν είναι λίγα τα μηνύματα που έχουμε λάβει και σας ευχαριστούμε για αυτά. Είμαστε εδώ για να αναδείξουμε την ιστορία του τόπου, και όχι μόνο, στο ευρύ κοινό αλλά και να μάθουμε κι εμείς λεπτομέρειες που δεν τις γνωρίζαμε έως τώρα ή και να ανακαλύψουμε πτυχές της ιστορίας που μας ήταν άγνωστες. Ευχαριστούμε και όσους μας προσέφεραν υλικό για το blog...

Οι 1.657 προβολές του blog μας μέσα σε έναν μόλις μήνα και χωρίς καμία προώθηση  της προσπάθειας μας, μας κάνουν περήφανους και σας ευχαριστούμε 

      

Με τιμή      

ο συντάκτης   

  

Σπύρος Συμεών

Ο Ρωγών Ιωσήφ και το τελευταίο προπύργιο των Μεσολογγιτών

 Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
Το τελευταίο προπύργιο του Μεσολογγίου ήταν ο Ανεμόμυλος.

Το βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου ξημερώνοντας Κυριακή των Βαΐων οι πρόμαχοι της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου πραγματοποίησαν την ηρωική Έξοδο.

Σε ένα από τα τρία τμήματα της Εξόδου βρισκόταν και ο Ιωσήφ Ρωγών ο επίσκοπος των Ελεύθερων Πολιορκημένων όμως άγνωστο γιατί επέστρεψε εντός των τειχών της Πόλεως και μαζί με άλλους 15-16 οχυρώθηκαν στον ανεμόμυλο.

Ο Ανεμόμυλος βρισκόταν σε μια νησίδα ελάχιστα μέτρα μακρυά από το ηπειρωτικό μέρος του Μεσολογγίου και η νησίδα είχε πάρει το όνομα της από τον ανεμόμυλο που βρισκόταν στους κόλπους της.

Οι μάχες που πραγματοποιήθηκαν εντός της Πόλεως μετά την Έξοδο του Μεσολογγίου ήταν φοβερές.

Οι υπερασπιστές της Πόλεως αν και ανήμποροι από τραυματισμούς και ταλαιπωρημένοι από την πείνα δεν υστερούσαν σε τίποτα μαχητικά.

Οι ώρες περνούσαν αλλά η βοήθεια από τα ελληνικά στρατεύματα που περίμεναν δεν έφτανε και το ένα προπύργιο μετά το άλλο, το ένα οχυρό μετά το άλλο έπεφτε ηρωικά.

Ξημερώνει Μ. Δευτέρα  και όλη η Πόλη έχει καταληφθεί από τους πολιορκητές μα ένα προπύργιο ακόμη στέκει και μάχεται. Εκεί μέσα στον ανεμόμυλο της ομόνυμης νησίδας κάποιες ψυχές ακόμη μάχονται.

Η στατιές των τουρκοαιγυπτιων την έχουν περικυκλωμένη εδώ και δύο μερόνυχτα αλλά μάταια, δεν μπορούν να την καταλάβουν. Δυστυχώς η βοήθεια δεν φτάνει ποτέ, δεν κρίθηκε αναγκαίο από την τότε ελληνική κυβέρνηση να στείλει στρατεύματα να υποστηρίξει το Μεσολόγγι, δεν είχαν αντιληφθεί ότι αν έπεφτε το Μεσολόγγι ουσιαστικά τελείωνε και η επανάσταση, κι έτσι ενώ τα πυρομαχικά εντός του Ανεμόμυλου τελείωναν και βοήθεια δεν ερχόταν πήραν την απόφαση και ο Ιωσήφ Ρωγών  με μια δάδα στο χέρι βάζει φωτιά στο εναπομείναντα μπαρούτι προκειμένου κάνεις τους να μην πέσει στα χέρια των τουρκαλάδων αλλά και να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες τους κατακτητές.

Πράγματι ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά ανατινάχθηκαν θυσιάζωντας κι αυτοί την ζωή τους για το ιδανικό της Ελευθερίας.

Ήταν Μεγάλη Δευτέρα του 1826 που το τελευταίο προπύργιο του Μεσολογγίου έπεφτε ηρωικά.

Οι συνέπειες και για τους πολιορκητές μετά την ανατίναξη του Ανεμόμυλου ολέθριες αλλά μόλις καταλάγιασε η ορμή της ανατίναξης ρίχθηκαν στα συντρίμμια του Ανεμόμυλου για να βρουν τον θυσαυρούς αλλά και τυχόν επιζώντες.

Ανάμεσα στα συντρίμμια βρίσκουν τον επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ μισοζώντανο και τον αρπάζουν κρεμώντας τον στα ερείπια και από το μίσος τους άρχισαν να τον βασανίζουν γδέρνωντας τον ζωντανό έως ότου ξεψύχησε  μαρτυρικά κι αυτός.

Η ανατίναξη του Ανεμόμυλου ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ανατίναξη του Μεσολογγίου μετά από αυτήν του δημογέροντα Χρήστου Καψάλη, αλλά αν και καταγράφηκε στην ιστορία δεν είναι ευρέως γνωστή.

Προς τιμήν των προμάχων του Ανεμόμυλου και του Ιωσήφ Ρωγών χτίσθηκε σε μικρογραφία μνημείο με την μορφή ανεμόμυλου, ενώ πλέον η νησίδα με επιχωματώσεις ενώθηκε μγε το ηπειρωτικό μέρος του Μεσολογίου.

Ο Ιωσήφ Ρωγών όπως αποκαλείται ήταν επίσκοπος Ρωγών και Κοζυλης μιας επαρχίας κοντά στην Άρτα που ανήκε διοικητικά στην μητροπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και αναπληρούσε τον Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας στην ηρωική Πόλη, εξ ου και βρέθηκε στην πολιορκία του Μεσολογγίου.

Αποτέλεσε στήριγμα των προμάχων της Πόλεως ενώ ήταν ο συντάκτης της απόφασης της εξόδου και μάλιστα από τον ίδιο απετραπηκε το να σφαγιασθούν τα μικρά παιδιά πριν την Έξοδο για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων που τελικά τα πότισαν υπνωτική ουσία και τα κρατούσαν στις αγκαλιές τους.

Λίγες ώρες πριν την ηρωική Έξοδο τέλεσε την τελευταία θεία λειτουργία στον τότε ναό του Αγίου Παντελεήμονα, ο οποίος βρισκόταν δίπλα στο τότε επισκοπείο το οποίο ήταν περίπου στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο τάφος του εξ ου και ενταφιάσθηκε σε αυτό το σημείο και μάλιστα είναι ο μοναδικός ο οποίος ενταφιάσθηκε εκτός του Κήπου Ηρώων, αφού κοινώνησε τους προμάχους ετοιμάστηκε και ο ίδιος για την Έξοδο στην οποία συμμετείχε στην 3η φάλλαγα μαζί με τα γυναικόπαιδα, άγνωστο γιατί αλλά με μερίδα της φάλαγγας επέστρεψε πίσω στην πόλη ίσως στην σύγχυση που επικράτησε όταν κάποιοι Μεσολογγίτες αντιλήφθηκαν τους Τούρκους που τους ανέμεναν και φώναξαν "Ωπισω Ωπισω" και κλείσθηκε μαζί με άλλα 15-16 άτομα στον ανεμόμυλο στην ομόνυμη νησίδα του Μεσολογγίου όπου αποτέλεσε και το τελευταίο προμαχώνα της Ιεράς Πόλεως μιας και έπεσε την Μ. Δευτέρα (δύο μέρες μετά την Έξοδο) και η ιστορία εξελίχθηκε όπως προαναφέραμε.

Η μορφή του επιβλητική μα συνάμα και ασκητική, έχαιρε σεβασμού σε όλη την Πόλη ενώ περιδιάβαινε τα τείχη της Πόλεως καθημερινά προκειμένου να ευλογεί τους ηρωικούς προμάχους της Πόλεως αλλά και να τους εμψυχώνει. Δύο μέρες μετά την Έξοδο πέταξε στους ουρανούς μαζί με τους συντρόφους του...!!

Πηγή: romfea.gr

Αφιέρωμα στην Έξοδο του Μεσολογγίου, οι άγνωστες πτυχές της...

Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο

 για να δείτε το αφιέρωμα 

-->  exodos <--

"Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του χθες και του σήμερα, πάντοτε με το βλεμμα στην Ανάσταση.

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Ξημέρωσε του Λαζάρου, η πλάση όλη αρχίζει να αλλάζει. Ο φίλος του Χριστού ξεπροβάλει ξανά στην ζωή μόνο με ένα πρόσταγμα του Κυρίου του θανάτου και της ζωής, του ενός και μοναδικού Θεού.

Τέτοια μέρα το Μεσολόγγι γιορτάζει, μπορεί οι γιορτές να έχουν και επιμνημόσυνος χαρακτήρα αλλά έχουν και δοξαστικό προς τους ήρωες προμάχους της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου.

Η Romfea.gr πάντα το διήμερο αυτό έκανε ιδιαίτερο αφιέρωμα για να τιμήσει τους ήρωες στους οποίους χρωστάμε εν μέρει την ελευθερία μας.

Σήμερα εορτάζει ο κοιμητηριακός ναός του Μεσολογγίου ενώ σε όλες τις εκκλησίες πραγματοποιούταν θεία λειτουργία και οι καμπάνες ηχούσαν συνεχώς.

Φιλαρμονικές, επίσημοι, πρέσβεις, ένοπλοι αξιωματικοί, αγήματα τριγυρνούσαν σε όλα τα σημαιοστολισμένα δρομάκια του Μεσολογγίου.

Επιμνημόσυνη δέηση από τον ίδιο τον μητροπολίτη αμέσως μετά την θεία λειτουργία μπροστά σε Μ ημέρα Φιλελλήνων μα και στο μνημείο-μνήμα του Ιωσήφ Ρωγών, του επισκόπου των Ελεύθερων Πολιορκημένων όπως τους ονόμασε ο Διονύσιος Σολωμός...

Δεν έχει μόνο σήμερα δοξαστικό χαρακτήρα ο εορτασμός αυτός αλλά και τότε δύο αιώνες περίπου πριν όταν ξημέρωσε Σάββατο του Λαζάρου όλοι πήγαν στην εκκλησία βάζοντας τα καλά τους έστω κι αν είχαν εξαθλιωθεί από την πείνα και τις κακουχίες, κοινώνησαν από τα χέρια του Ιωσήφ Ρωγών και σε όλη την Πόλη υπήρχε έντονο το συναίσθημα της χαρμολύπης, χαρούμενοι για την απόφαση που πήραν μα και λυπημένοι γιατί πίσω θα αφηνανε δικούς τους ανθρώπους, τους ανήμπορους που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, μα ούτε κι αυτό τους πτόησε.

Το βράδυ πλησιάζει κι αρχίζουν να προετοιμάζονται πίσω από τα απόρθητα τείχη της Ιεράς Πόλεως που επί ένα έτος πολιορκούταν από τον στρατό του Κιουταχή και τον στόλο του Ιμπραήμ που είχε καταπνίξει κάθε κίνημα επανάστασης σε όλη την Πελοπόνησσο.

Μα οι Μεσολογγίτες δεν πτοήθηκαν καθόλου, είχαν πάντα στην καρδιά τους την ελπίδα και μέσα από αυτήν την ελπίδα φτάσανε στην υπέρτατη θυσία.

Μπορεί για κάποιους σήμερα να μην ακούγεται τόσο τρανό αυτό μα για δέστε λίγο το ηρωικό του χαρακτήρα τους.

Ενώ πολλές φορές τους δόθηκε η ευκαιρία να συνθηκολογήσουν και μάλιστα με αρκετά προνόμια υπέρ τους (εκεί κατάντησαν οι τουρκαλαδες μιας και είχαν γελοιοποιηθεί τόσους μήνες ως πολιορκητές μια χούφτας ανθρώπων), αυτοί δεν το έπραξαν κι έτσι η ελπίδα γέννησε την υπέρτατη θυσία της Εξόδου των προμάχων.

Το βράδυ του Λαζάρου έφτασε και σιωπηλά οι Μεσολογγίτες πλησίασαν τα οριζόμενα σημεία για να εξέλθουν μαχόμενοι από την Πόλη, αφότου σταυροκοπήθηκαν και ασπάσθηκαν ο ένας τον άλλον αρματωμένοι και με τις καλές τους τις φορεσιές ξεκίνησαν αυτό που ήδη είχαν πάρει Απόφαση.

Οι γυναίκες δεν ξεχώριζαν από τους άνδρες μιας και φόρεσαν αντρικές στολές και ήταν κι αυτές αρματωμένος, τα παιδιά κάθε ηλικίας κι αυτά αρματωμένα. Μαζί τους να τους εμψυχώνει και ο Ιωσήφ Ρωγών και μάλιστα στο 3ο τάγμα αυτό του Μακρή αλλά άγνωστο το πώς και το γιατί επέστρεψε εντός των τειχών μαζί με μερίδα του τάγματος αυτού.

Οι Μεσολογγίτες ξεπροβάλουν και ξάφνου τα σύννεφα ξεσκεπάζουν το ολόγιομο φεγγάρι σαν να θέλει να τους δείξει τον δρόμο, ενώ ο Χριστός από τον ουράνιο θρόνο του στέλνει μυριάδες αγγέλων με δάφνες, βάγια και στέφανα μαρτυρικά στα χέρια για να τους υποδεχτεί.

Κυριακή των Βαΐων ξημέρωνε εξάλλου, μα το μυστικό τους είχε προδοθεί και οι τουρκοαιγύπτιοι τους περίμεναν κρυμμένοι.

Μα και τότε όταν οι Μεσολογγίτες το αντιλήφθηκαν δεν πτοήθηκαν, βγάλανε τα σπαθιά και ορμήξανε, ελεύθεροι στο πνεύμα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τους όσο κι αν κάποιοι πίστευαν πως ως πολιορκημένοι ήταν φυλακισμένοι, αυτοί ζούσαν πάντα ελεύθεροι...

Η μάχη φοβερή, οι άγγελοι δεν προλάβαιναν να στεφανώνουν και να στρώνουν βάγια στο διάβα των Μεσολογγιτών.

Σε λίγο οι Μεσολογγίτες φθασανε στο μοναστήρι του Αη Συμιού όπου είχε ορισθεί ως τόπος συνάντησης με τα ελληνικά στρατεύματα που θα έρχονταν προς βοήθεια τους, μολονότι δεν έφτασαν ποτέ.

Από εκεί κατάλαβαν όταν άκουσαν την ανατίναξη του δημογέροντας Χρήστου Καψάλη πως το Μεσολόγγι πέφτει. Η ανατίναξη έκανε την νύχτα μέρα από την έκρηξη.

Τότε ξεκινάει και η μεγάλη βδομάδα των παθών των προμάχων. Άλλοι σφαγιάζονται, άλλοι σκλαβώνονται, άλλοι συνεχίζουν τον δρόμο τους και μετά κόπων φθάνουν στο Ναύπλιο την τότε πρωτεύουσα ενός κράτους που δεν είχε καν δημιουργηθεί, μα κι εκεί οι πολιτικοί δεν τους καλοδέχτηκαν ούτε μερίμνησαν για αυτούς, ίσα ίσα...

Όσοι από αυτούς που είχαν μείνει εντός των τειχών της Πόλεως έζησαν, πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα αλλά όλοι τους ήταν με κομμένα αυτιά και μύτες.

Βάναυσο έθιμο των τουρκαλάδων που όταν είχαν μεγάλη νίκη έκοβαν ένα αυτί από κάθε πεθαμένο και όλα μαζί τα πάστωναν και τα έστελναν στην Κωνσταντινούπολη στον Πασά να δείξουν την νίκη τους.

Μόνο που στην περίπτωση του Μεσολογγίου έκοψαν και τα δύο αυτιά από τους πεθαμένους αλλά και από όσους ζωντανούς έπιασαν για να υπερδιπλασιάσουν στα μάτια του σουλτάνου τον πληθυσμό της πόλεως και να αιτιολογήσουν την καθυστέρηση ενός έτους στην κατάληψη της Πόλης.

Τρία χρόνια μετά έρχεται όμως και η ανάσταση, η Ελλάδα απελευθερώνεται μα και όσοι Μεσολογγίτες επιβίωσαν γυρνάνε ξανά στην κατερειπωμένη και ποτισμένη από το αίμα των συντρόφων τους Πόλη.

Ο Γολγοθάς τους τελείωσε, η θυσία τους μετατράπηκε σε Ανάσταση ολόκληρου του γένους των Ελλήνων μέσα από τον αντίκτυπο που προκάλεσε σε ολόκληρη την Ευρώπη και των ξεσηκωμό φιλελληνικών ρευμάτων.

Η θυσία τους για κάποιους ξεπερνά κι αυτή του Λεωνίδα μιας κι οι 300 είχαν να αντισταθμίσουν απέναντι στους Πέρσες την ζωή την δικιά τους μόνο κι ύστερα βέβαια γνωρίζανε πως η Ελλάδα θα χανόταν.

Στο Μεσολόγγι όμως είχαν την ευκαιρία με συνθηκολόγηση να σώσουν τις γυναίκες, τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους πράγμα που δεν το έκαναν και προτίμησαν την θυσία που τότε κανείς δεν λόγιζε πως εις τους αιώνες θα εξυμνούνται...

Φέτος λόγω των καταστάσεων λιτή η γιορτή που άλλωτε συγκέντρωνε χιλιάδες κόσμου από όλη την Ελλάδα, αγήματα όλων των ενόπλων δυνάμεων καθώς και επίσημοι ξένων κρατών μετέτρεπαν τον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι για δύο μέρες ως τον ομφαλό της γης.

Εκατοντάδες ήταν άλλωτε και όσοι συμμετείχαν στην πομπή.

Φέτος μπορεί τίποτε από αυτά να μην πραγματοποιούνται αλλά τους τιμούμε σιωπηλά, όπως σιωπηλοί ήταν κι αυτοί λίγο πριν ξορμήσουν πίσω από τα τείχη της ηρωικής πόλεως.

Ο Δήμαρχος της Ι.Π.Μεσολογγίου κ. Κώστας Λύρος μέσα από τον Κήπο των Ήρωων απέστειλε ένα συγκινητικό μήνυμα και προς τους Ιταλούς που μάχονται αυτό το διάστημα για την ζωή τους ενώ σημαιοστολίσθηκε η Πόλη ολάκαιρη για να αποδώσει η ελάχιστη τιμή προς τους προγόνους μας.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως στην ζωή μας θα ζούμε και γολγοθάδες αλλά με θυσία από πλευράς μας, πάντοτε έρχεται και η Ανάσταση.

Όσο κι αν κάποιες φορές θέλουν να μας δείξουν ως υπόδουλους μην ξεχνάμε το παράδειγμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Χρόνια πολλά Έλληνες..!!!

Πηγή: romfea.gr

Η εικόνα της Εξόδου

Χρόνια πολλά Ελλάδα. Οι σημαίες ας κοσμισουν τα μπαλκόνια μας..!!!

25η Μαρτίου ξημερώνει...
Φέτος λίγο διαφορετική και πρωτόγνωρη...
Ανήμερα του εορτασμού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ξεκίνησε και η Ελληνική Επανάσταση το 1821 για να διωχθεί ο τουρκικός Ζυγός που προσπαθούσε να σβήσει καθετί ελληνικό από τον τόπο ετούτο. Πέντε χρόνια μετά τον Μάρτη του 1826 ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου η ιστορία γράφει για την Ελλάδα με χρυσά γράμματα για το έπος της Κλείσοβας, μιας νησίδας του πολιορκημένου Μεσολογγίου που στα σπλάχνα της βρίσκεται ένα εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος και σε αυτήν την νησίδα μια χούφτα Έλληνες 131 στον αριθμό τα έβαλαν με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο που αριθμούσε πάνω από 6.000 άνδρες μόλις 15 μέρες πριν την ηρωική Έξοδο των προμάχων του Μεσολογγίου.
Ο απολογισμός της μάχης που έληξε με θριαμβευτική νίκη των Ελλήνων ήταν με μηδαμινές απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις ενώ για ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος έχασε πάνω από τις μισές του δυνάμεις και η λιμνοθάλασσα περυξ της Κλείσοβας καλύφθηκε με πτώματα ενώ τα νερά της από το αίμα έγιναν κόκκινα.
Φέτος ας υψώσουμε στα μπαλκόνια των οικιών μας τις ελληνικές σημαίες ως ελάχιστη ένδειξη τιμής προς τους προγόνους μας που έκαναν τα πάντα για την ελευθερία μια ελευθερία που και σήμερα πλήττεται με διάφορους τρόπους κι ας προσπαθούμε στο διάβα του χρόνου να τους κάνουμε περήφανους...
Κι ένα ακόμη μικρό κάλεσμα προς όλους. Σήμερα στις 11:00 το πρωί θα ξεκινούσαν οι παρελάσεις...ε αυτήν την ίδια ώρα ας ψάλλουμε τον εθνικό μας ύμνο στα μπαλκόνια για να τρανταχτεί η γη και να ακουστούμε έως τους ουρανούς όπου κατοικούν οι ήρωες μας.
Ας σημάνουν και οι καμπάνες την ίδια ώρα από τις εκκλησίες μας να τρανταχτεί η οικουμένη.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ...

Χρόνια πολλά και καλά

Ζήτω η Ελλάδα