Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
Ξημέρωσε του Λαζάρου, η πλάση όλη αρχίζει να αλλάζει. Ο φίλος του Χριστού ξεπροβάλει ξανά στην ζωή μόνο με ένα πρόσταγμα του Κυρίου του θανάτου και της ζωής, του ενός και μοναδικού Θεού.
Τέτοια μέρα το Μεσολόγγι γιορτάζει, μπορεί οι γιορτές να έχουν και επιμνημόσυνος χαρακτήρα αλλά έχουν και δοξαστικό προς τους ήρωες προμάχους της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου.
Η Romfea.gr πάντα το διήμερο αυτό έκανε ιδιαίτερο αφιέρωμα για να τιμήσει τους ήρωες στους οποίους χρωστάμε εν μέρει την ελευθερία μας.
Σήμερα εορτάζει ο κοιμητηριακός ναός του Μεσολογγίου ενώ σε όλες τις εκκλησίες πραγματοποιούταν θεία λειτουργία και οι καμπάνες ηχούσαν συνεχώς.
Φιλαρμονικές, επίσημοι, πρέσβεις, ένοπλοι αξιωματικοί, αγήματα τριγυρνούσαν σε όλα τα σημαιοστολισμένα δρομάκια του Μεσολογγίου.
Επιμνημόσυνη δέηση από τον ίδιο τον μητροπολίτη αμέσως μετά την θεία λειτουργία μπροστά σε Μ ημέρα Φιλελλήνων μα και στο μνημείο-μνήμα του Ιωσήφ Ρωγών, του επισκόπου των Ελεύθερων Πολιορκημένων όπως τους ονόμασε ο Διονύσιος Σολωμός...
Δεν έχει μόνο σήμερα δοξαστικό χαρακτήρα ο εορτασμός αυτός αλλά και τότε δύο αιώνες περίπου πριν όταν ξημέρωσε Σάββατο του Λαζάρου όλοι πήγαν στην εκκλησία βάζοντας τα καλά τους έστω κι αν είχαν εξαθλιωθεί από την πείνα και τις κακουχίες, κοινώνησαν από τα χέρια του Ιωσήφ Ρωγών και σε όλη την Πόλη υπήρχε έντονο το συναίσθημα της χαρμολύπης, χαρούμενοι για την απόφαση που πήραν μα και λυπημένοι γιατί πίσω θα αφηνανε δικούς τους ανθρώπους, τους ανήμπορους που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, μα ούτε κι αυτό τους πτόησε.
Το βράδυ πλησιάζει κι αρχίζουν να προετοιμάζονται πίσω από τα απόρθητα τείχη της Ιεράς Πόλεως που επί ένα έτος πολιορκούταν από τον στρατό του Κιουταχή και τον στόλο του Ιμπραήμ που είχε καταπνίξει κάθε κίνημα επανάστασης σε όλη την Πελοπόνησσο.
Μα οι Μεσολογγίτες δεν πτοήθηκαν καθόλου, είχαν πάντα στην καρδιά τους την ελπίδα και μέσα από αυτήν την ελπίδα φτάσανε στην υπέρτατη θυσία.
Μπορεί για κάποιους σήμερα να μην ακούγεται τόσο τρανό αυτό μα για δέστε λίγο το ηρωικό του χαρακτήρα τους.
Ενώ πολλές φορές τους δόθηκε η ευκαιρία να συνθηκολογήσουν και μάλιστα με αρκετά προνόμια υπέρ τους (εκεί κατάντησαν οι τουρκαλαδες μιας και είχαν γελοιοποιηθεί τόσους μήνες ως πολιορκητές μια χούφτας ανθρώπων), αυτοί δεν το έπραξαν κι έτσι η ελπίδα γέννησε την υπέρτατη θυσία της Εξόδου των προμάχων.
Το βράδυ του Λαζάρου έφτασε και σιωπηλά οι Μεσολογγίτες πλησίασαν τα οριζόμενα σημεία για να εξέλθουν μαχόμενοι από την Πόλη, αφότου σταυροκοπήθηκαν και ασπάσθηκαν ο ένας τον άλλον αρματωμένοι και με τις καλές τους τις φορεσιές ξεκίνησαν αυτό που ήδη είχαν πάρει Απόφαση.
Οι γυναίκες δεν ξεχώριζαν από τους άνδρες μιας και φόρεσαν αντρικές στολές και ήταν κι αυτές αρματωμένος, τα παιδιά κάθε ηλικίας κι αυτά αρματωμένα. Μαζί τους να τους εμψυχώνει και ο Ιωσήφ Ρωγών και μάλιστα στο 3ο τάγμα αυτό του Μακρή αλλά άγνωστο το πώς και το γιατί επέστρεψε εντός των τειχών μαζί με μερίδα του τάγματος αυτού.
Οι Μεσολογγίτες ξεπροβάλουν και ξάφνου τα σύννεφα ξεσκεπάζουν το ολόγιομο φεγγάρι σαν να θέλει να τους δείξει τον δρόμο, ενώ ο Χριστός από τον ουράνιο θρόνο του στέλνει μυριάδες αγγέλων με δάφνες, βάγια και στέφανα μαρτυρικά στα χέρια για να τους υποδεχτεί.
Κυριακή των Βαΐων ξημέρωνε εξάλλου, μα το μυστικό τους είχε προδοθεί και οι τουρκοαιγύπτιοι τους περίμεναν κρυμμένοι.
Μα και τότε όταν οι Μεσολογγίτες το αντιλήφθηκαν δεν πτοήθηκαν, βγάλανε τα σπαθιά και ορμήξανε, ελεύθεροι στο πνεύμα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τους όσο κι αν κάποιοι πίστευαν πως ως πολιορκημένοι ήταν φυλακισμένοι, αυτοί ζούσαν πάντα ελεύθεροι...
Η μάχη φοβερή, οι άγγελοι δεν προλάβαιναν να στεφανώνουν και να στρώνουν βάγια στο διάβα των Μεσολογγιτών.
Σε λίγο οι Μεσολογγίτες φθασανε στο μοναστήρι του Αη Συμιού όπου είχε ορισθεί ως τόπος συνάντησης με τα ελληνικά στρατεύματα που θα έρχονταν προς βοήθεια τους, μολονότι δεν έφτασαν ποτέ.
Από εκεί κατάλαβαν όταν άκουσαν την ανατίναξη του δημογέροντας Χρήστου Καψάλη πως το Μεσολόγγι πέφτει. Η ανατίναξη έκανε την νύχτα μέρα από την έκρηξη.
Τότε ξεκινάει και η μεγάλη βδομάδα των παθών των προμάχων. Άλλοι σφαγιάζονται, άλλοι σκλαβώνονται, άλλοι συνεχίζουν τον δρόμο τους και μετά κόπων φθάνουν στο Ναύπλιο την τότε πρωτεύουσα ενός κράτους που δεν είχε καν δημιουργηθεί, μα κι εκεί οι πολιτικοί δεν τους καλοδέχτηκαν ούτε μερίμνησαν για αυτούς, ίσα ίσα...
Όσοι από αυτούς που είχαν μείνει εντός των τειχών της Πόλεως έζησαν, πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα αλλά όλοι τους ήταν με κομμένα αυτιά και μύτες.
Βάναυσο έθιμο των τουρκαλάδων που όταν είχαν μεγάλη νίκη έκοβαν ένα αυτί από κάθε πεθαμένο και όλα μαζί τα πάστωναν και τα έστελναν στην Κωνσταντινούπολη στον Πασά να δείξουν την νίκη τους.
Μόνο που στην περίπτωση του Μεσολογγίου έκοψαν και τα δύο αυτιά από τους πεθαμένους αλλά και από όσους ζωντανούς έπιασαν για να υπερδιπλασιάσουν στα μάτια του σουλτάνου τον πληθυσμό της πόλεως και να αιτιολογήσουν την καθυστέρηση ενός έτους στην κατάληψη της Πόλης.
Τρία χρόνια μετά έρχεται όμως και η ανάσταση, η Ελλάδα απελευθερώνεται μα και όσοι Μεσολογγίτες επιβίωσαν γυρνάνε ξανά στην κατερειπωμένη και ποτισμένη από το αίμα των συντρόφων τους Πόλη.
Ο Γολγοθάς τους τελείωσε, η θυσία τους μετατράπηκε σε Ανάσταση ολόκληρου του γένους των Ελλήνων μέσα από τον αντίκτυπο που προκάλεσε σε ολόκληρη την Ευρώπη και των ξεσηκωμό φιλελληνικών ρευμάτων.
Η θυσία τους για κάποιους ξεπερνά κι αυτή του Λεωνίδα μιας κι οι 300 είχαν να αντισταθμίσουν απέναντι στους Πέρσες την ζωή την δικιά τους μόνο κι ύστερα βέβαια γνωρίζανε πως η Ελλάδα θα χανόταν.
Στο Μεσολόγγι όμως είχαν την ευκαιρία με συνθηκολόγηση να σώσουν τις γυναίκες, τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους πράγμα που δεν το έκαναν και προτίμησαν την θυσία που τότε κανείς δεν λόγιζε πως εις τους αιώνες θα εξυμνούνται...
Φέτος λόγω των καταστάσεων λιτή η γιορτή που άλλωτε συγκέντρωνε χιλιάδες κόσμου από όλη την Ελλάδα, αγήματα όλων των ενόπλων δυνάμεων καθώς και επίσημοι ξένων κρατών μετέτρεπαν τον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι για δύο μέρες ως τον ομφαλό της γης.
Εκατοντάδες ήταν άλλωτε και όσοι συμμετείχαν στην πομπή.
Φέτος μπορεί τίποτε από αυτά να μην πραγματοποιούνται αλλά τους τιμούμε σιωπηλά, όπως σιωπηλοί ήταν κι αυτοί λίγο πριν ξορμήσουν πίσω από τα τείχη της ηρωικής πόλεως.
Ο Δήμαρχος της Ι.Π.Μεσολογγίου κ. Κώστας Λύρος μέσα από τον Κήπο των Ήρωων απέστειλε ένα συγκινητικό μήνυμα και προς τους Ιταλούς που μάχονται αυτό το διάστημα για την ζωή τους ενώ σημαιοστολίσθηκε η Πόλη ολάκαιρη για να αποδώσει η ελάχιστη τιμή προς τους προγόνους μας.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως στην ζωή μας θα ζούμε και γολγοθάδες αλλά με θυσία από πλευράς μας, πάντοτε έρχεται και η Ανάσταση.
Όσο κι αν κάποιες φορές θέλουν να μας δείξουν ως υπόδουλους μην ξεχνάμε το παράδειγμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων.
Χρόνια πολλά Έλληνες..!!!
Η εικόνα της Εξόδου
