Μια ευχάριστη έκπληξη είχαμε σήμερα το πρωί όταν φίλος του blog μας, μας έστειλε μια φωτογραφία που δείχνει τον Άγιο Νικόλαο στα Καραχαλέϊκα Γαβαλούς από ψηλά ενώ διακρίνεται τμήμα της μεγαλύτερης λίμνης της Ελλάδος, αυτή της Τριχωνίδας.
Αυτού του είδους οι φωτογραφίες αν και πλέον υπάρχουν πολλοί και εύκολοι τρόποι για να αποτυπωθούν δεν είναι συχνές για την περιοχή της Μακρυνείας δυστυχώς.
Ένα πανέμορφο τοπίο μέσα στο πράσινο με υπέροχη θέα. Όπως είναι διακριτό το εκκλησάκι είναι κρυμμένο πίσω από λόφο και όχι πάνω σε αυτόν η σε σημείο που να είναι εμφανές από το διάβα του δρόμου και τον κάμπο. Αυτό είναι ιδιαιτέρως συχνό στην περιοχή της Μακρυνείας διότι τα σπίτια αλλά και τις εκκλησίες κλπ δεν τα τοποθετούσαν σε ιδιαίτερα εμφανές σημείο και όταν δεν γινόταν αυτό αλλιώς πάντοτε γύρω από αυτές φυτεύονταν πολλά δέντρα να περιορίσουν την ορατότητα τους από άλλα σημεία. Αυτό γινόταν επειδή σε όλη την περιοχή του Αρακύνθου είχε αναπτυχθεί πολύ το κλέφτικο οπότε ως περιοχή τραβούσε τα βλέμματα των Τούρκων και θα έπρεπε να κρύβουν τα χωριά αλλά και καθετί από το διάβα των Τούρκων από τις τότε συχνές διαβάσεις τους για να μην προκαλούνται φθορές και λεηλατισμοί.
Βέβαια το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου είναι της δεκαετίας του '70 αλλά είναι χτισμένο στο ίδιο σημείο που υπήρχε παλαιότερο κτίσμα αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο δωρεά του αγωνιστή Σπυρίδωνος Καραχάλιου του 1902 μαζί με το πέριξ σε αυτό μέρος-οικόπεδο ενώ την δεκαετία του '70 πριν γκρεμιστεί και χτισθεί νέο μεγαλύτερο είχε ζητηθεί και η γνώμη των απογόνων του πρώτου κτήτορα ενώ ο εγγονός του Σπυρίδωνας Ε. Καραχάλιος είχε κάνει επίσης δωρεά για το χτίσιμο της νέας εκκλησίας όπου γύρω της είναι θαμμένοι όλοι σχεδόν οι πρόγονοι του και προφανώς και ο πρώτος κτήτορας της εκκλησίας αν και βέβαια οι σταυροί έχουν χαθεί μιας και ήταν ξύλινοι αλλά οι γηραιότεροι της περιοχής τους ενθυμούνται.
Η συνήθεια αυτή του να κρύβουν τα μεγάλα κτίσματα πίσω από λόφους ή μέσα σε γουπατιές ή πίσω από πολλές φυλλωσιές άρχισε σταδιακά να σβήνει από την δεκαετία του '50 και μετά.
