Ζαχαρόβρυση. Ιστορίες από τα παλιά...

Οι πάλαι ποτέ κάτοικοι στην ευρύτερη περιοχή των Καραχαλέϊκων αλλά και του αγίου Σπυρίδωνα και οι Ζαχαριώτες όχι μόνο έχουν ακουστά για αυτήν την βρύση αλλά η καθημερινότητά τους είχε να κάνει με αυτήν την βρύση.
Η βρύση πήρε το όνομα της από την περιοχή της Ζάχαρης. Άγνωστο βέβαια γιατί η περιοχή ονομάστηκε έτσι και μάλιστα με όνομα ενός αγαθού που εκείνη την εποχή σχεδόν αποτελούσε πολυτέλεια για τα νοικοκυριά της περιοχής μιας και εσείς οι παλιότεροι θα θυμάστε τους γονείς σας να παράγουν τα περισσότερα αγαθά που χρειαζόταν και όσα δεν τα παρήγαγαν τα παζαρεύονταν  με οποίους τα είχαν, π.χ. κάποιος που παρήγαγε μελιτζάνες αλλά δεν είχε κότες για να αποκτά αβγά έδινε μελιτζάνες σε κάποιον που τις χρειαζόταν για να πάρει αβγά τα οποία αυτός δεν είχε. Η ζάχαρη όμως ήταν από τα πιο "δυσεύρετα" για τους οικονομικά ασθενέστερους αλλά το ίδιο πολύτιμοι για όλους μιας και οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι ήθελαν να γλυκαθούν από την γεύση της...
Η βρύση λοιπόν που πήρε το όνομα της περιοχής που βρισκόταν ήταν μια από τις λίγες που βρίσκονταν εκτός κάποιου κτήματος και εκεί μαζεύονταν όλοι για να πάρουν με τα παγούρια τους, τα βαρελάκια τους ή και τις νταμιτζάνες τους για να τις γεμίσουν νερό για τις πρώτες ανάγκες τους στις οικίες τους. Από βρύσες σαν αυτή όλοι μάζευαν το νερό για να μαγειρέψουν, για να λούσουν το κεφάλι τους, για να πλυθούν γενικά αλλά και κάθε ενέργεια που χρειάζονταν πόσιμο νερό.
Αστέρευτη η πηγή της βρύσης αιώνες τώρα αλλά πολλές φορές η ποσότητα του νερού που έβγαζε ήταν λίγη και το νερό ίσα που έτρεχε μέσα από το στόμιο της. Αυτό συνήθως γινόταν τους καλοκαιρινούς μήνες ιδιαιτέρως τον Αύγουστο που λόγω παρατεταμένης ξηρασίας όλες οι πηγές της περιοχής στέρευαν και η μόνη που "έσταζε" νεράκι ήταν η περίφημη ζαχαρόβρυση.
Από κάθε οικογένεια φυσικό ήταν να στέλνονται τα μικρότερα μέλη της για την αγγαρεία του να κουβαλήσουν νερό στο σπίτι είτε στον ώμο είτε με το γαϊδουράκι ή το άλογο αν οι ανάγκες ήταν μεγαλύτερες...
Μα οι μικρότεροι την αγγαρεία την μετέτρεπαν σε παιχνίδι.
Πότε τότε δεν αντιμιλούσαν στους γηραιότερους αλλά ήξεραν πως το κάθε μέλος πρέπει να προσφέρει στο σπίτι από την πλευρά του, εεεε έστω κι αν κάποιες ελάχιστες φορές κατσούφιαζαν στο άκουσμα ότι θα έπρεπε πάλι να κάνουν ένα θέλημα.
Μα και πάλι η "αγγαρεία" αυτή μετατρέπονταν σε παιχνίδι.
Πως;
Η Ζαχαρόβρυση βρισκόταν στην άκρη της περιοχής της Ζάχαρης και πλησίον των Καραχαλέϊκων. Μόλις τα Καραχαλόπλα και τα Ζαχαριωτόπλα ξεπροβαίνανε στο ξέφωτο και αντικρίζανε την Ζαχαρόβρυση κι από την απέναντι πλευρά οι μεν Ζαχαριώτες έβλεπαν τους Καραχαλαίους και οι μεν Καραχαλαίοι τους Ζαχαριώτες ξεκίναγε ο αγώνας για το ποιος θα φτάσει πρώτος στην βρύση.
Με το που αλληλο-αντικρίζονταν τσουπ ξεκίναγε ο αγώνας κι όποιος έφτανε πρώτος άρχιζε τα πειράγματα στο δεύτερο.
Δεν ήταν μόνο παιχνίδι βέβαια αλλά ήταν και θέμα εξοικονόμησης χρόνου μιας και η βρύση ίσα που έσταζε και μέχρι να γεμίσει η νταμιτζάνα ή το βαρελάκι ήθελε χρόνο πολύ, πόσο μάλλον αν έφτανες δεύτερος...
Συνήθως αυτοί που κέρδιζαν ήταν οι Καραχαλαίοι κι αυτό διότι στο πήγαινε είχαν κατηφόρα ενώ οι Ζαχαριώτες ανηφόρα. Βέβαια μετά με το νερό στον ώμο τους περίμενε μια ανηφόρα ενώ οι Ζαχαριώτες ανταμοίβονταν για την αναμονή τους, μιας και είχαν κατηφόρα για να γυρίσουν σπίτι τους.
Έτσι και οι δύο πλευρές κάτι κέρδιζαν και κάτι έχαναν...
Μα εκτός από πηγή πόσιμου νερού που είναι γνωστή έως και σήμερα υπήρχε και κάτι άλλο που ξεχάστηκε στο διάβα του χρόνου και οι παλιοί λησμονούν.....
Λίγο πιο κάτω στην ρεματιά λίγα μόλις μέτρα κάτω από την Ζαχαρόβρυση υπήρχε κι άλλη μια πηγή που έβγαζε ιαματικό νερό με το οποίο έκαναν μπάνιο η το χρησιμοποιούσαν για να πλύνουν τοπικά κάποιο σημείο του σώματος ιδιαιτέρως όσοι είχαν ρευματοπάθειες και οσφυαλγίες. Η πηγή αυτή κατέληγε σε μια γούρνα το νερό δεν ήταν πόσιμο αλλά ιαματικό και μάλιστα στην κορυφή της γουρνας που συγκεντρώνονταν το νερό εμφανιζόταν κι ένας λευκός αφρός. Δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου αυτή η πηγή χάθηκε είτε και καταπλακώθηκε από επιχωματώσεις οπότε λίγοι και πολύ παλιοί είναι αυτοί που την ενθυμούνται.
Η Ζαχαρόβρυση πάντοτε λιτή, απλή κι απέρητη χωρίς να είναι πετροχτισμένη με όμορφες λαξευμένες πέτρες ξεδειψούσε τους κατοίκους μα και κάθε περαστικό και έμεινε στις καρδιές τους μιας και μεγάλο κομμάτι της ζωής τους εξαρτώνταν από αυτήν την βρυσούλα κι έτσι η λησμονιά πέρασε από γενιά σε γενιά και η μικρή αυτή βρυσούλα δεν χάθηκε στο διάβα του χρόνου μα μήτε θέλει να περιστοιχηθεί από πέτρες και σοβατίσματα λαμπρά διότι αιώνες τώρα συνήθισε στα απλά και ταπεινά...